Ο χαλατσής, ο Σάλτσον ας σο Ίνελι πάντα εφτωχός και μωατσίρτς έτον.
Με το χαλατσουλούκ’ επολέμανεν να κετσινεύ και πορεύκεται.
Τ’ ορθόν να λέγομε, πολλά εγουευτέας έτον, με τ’ έναν σουρβάν κ’ έναν μαλέζ’ επέραζεν τα ημέρας ατ’.
Εκάθουσον ‘ς σο σαμάρ’ και με το γαϊδίρ επένεν ‘ς σο χαλάεμαν ‘ς σα χωρία ολόερα.
Όντες είχεν πολλά δουλείαν εμόναζαν ατον ‘ς σα χωρία και όντες ‘κ’ είχεν
εκάθουσον ‘ς σο γαϊδίρ’ κ’ έρχουτον ‘ς σο Ίνελι.
Ο Σάλτσον είχεν έναν αγνόν ταπιάτ’, όντες επέγνεν εκάθουσον απάν ‘ς σο γαϊδίρ’ ορθά κι όντες εκλώσκουτον εκάθουσον τέρσια. Το γαϊδίρ ν ατ’ πα μαθεμένον αλάλετα εκλώσκουτον ‘ς σο Ίνελι.
Χειμεγκονέσια ,καλοκαιρνέσια το γαιδίρ’ ν ατ’ έκοφτεν τα δρόμια κ’ επέγνεν.
Το χωρίον, ντ’ εχαλαήανεν ας όλεν πολλά, έτον η Κρέμιτσα ( το Μεσόβουνον).
Πονεμένον χωρίον. Οι Γερμανοί πολλά ‘κ’ εδέβεν ας σου εσκότωσαν τ’ αγούρτς
και άχαροι οι χεράδες εσύρναν την καμομήν ατουν….
Ο Σάλτσον, καλόψυχος και χοβαρντάς, ας άλτς επαίρνεν παράδας, ποι κ’ είχαν πα εδίναν ατον οβά , κοσάρας ,κοκία, λαζούδια, ντο είχεν η καθαείς χέρα κι αν ‘κ’ είχεν πα ο Σάλτσον το χατίρ’ τοι χεραδίων καμίαν ‘κ’ εχάλανεν…
Έναν ημέραν είνας χέρα εκούξεν ατον να αμπαλίζ’ το τρυπεμένον ’ το χαλκοπούλ ν ατς,
-Σάλτσο, είπεν ατον, το χαλκοπούλι μ’ τρυπεμένον εν’, το Θεό σ’, αν αγαπάς
επορείς κι εφτάς ατό; Θέλω να βράζω τα κοκία μ’.
Το χαλκοπούλι σ’ να τρώγω, είπεν ατέν, μη στεναχωρεύκεσαι, η χαλαή μ’ τρανόν έν όλια τα τρυπία σ’ σκεπάζ’ και το πολλά περισσεύ’.
Ούι αναθεμάσαι, γαϊδέρ υιέ, είπεν ατον, έλα -έλα ποίσον το χαλκοπούλι μ’ και λαλίαν μ’ εβγάλτς…
Έστεσεν ο Σάλτσον τ’ εργαστήρ’ ν ατ’ και όλεν την ημέραν με τη χέρας το χαλκοπούλ’ ογράσευεν . Έφαεν, έπεν, εγόμωσεν και την εμποδέαν ατ’ έναν κεφκίρ’ οβά, εφέκεν κ’ εδέβεν πλάν..
‘Σ σα δέκα ημέρας απάν ο Σάλτσον εδέβεν ξάν ας ση χέρας τ’ οσπίτ’ ‘κεικά .
Άμον ντο είδεν ατον η χέρα, εχοβλάεψεν απάν ατ’, εσκάλωσεν να υβρίζ’ και ν’ ανασκαφτ’ ατόν. Νε αφορισμένε, νε αγιαράευτε, το χαλκοπούλι μ’ τρυπεμένον εφέκες ,τιδέν ‘κ’ επήκες α’.
Άντσαχ έφαες όλεν το φαϊ μ’, επέρες και τ’ οβά … και δουλείαν ‘κ’ εποίκες ‘με…
Εστά ,είπεν ατέν, μη τσαίεις , το χαλκοπούλι σ’ τρανόν τρυπίν είχεν κι η χαλαή μ ‘ ολίγον ερούξεν, έναν χέρ’ κι άλλο θέλ’..
Σ’ ατό απάν εξέβαν οι γειτονάδες και τερούν σεϊρ’…
Ατότε η χέρα είδεν άκραν ‘κι θα εβγάλ’, εκλώστεν ,καταράται ‘τον :
-Χέρα : ούι.! Αναθεμάσαι, σκύλ’ υιέ, ψωμίν να μη χορτάεις …
-Σάλτσον : αν ‘κι χορτάζω ,κόφτω έναν φελίν κι άλλο και τρώγω .
-Χέρα : Η γιαχά ισ’ δύο να μη ίνεται….!
-Σάλτσον : αν ‘κ’ ίνεται, φορώ έναν καμίσ’ κι άλλο….!
-Χέρα: ‘ς σο οσπίτι σ’ να μη προφτάντς και πας….!
-Σάλτσον : εγώ πα ‘κι πάω ,μονάζω σ’ εσά και πάω τ’ άλλ’ τη μέραν… !
