Θα μπορούσε να ήταν ταινία, πληκτική, προβλεπόμενη, με σενάριο που ξέρεις ότι αυτός που είναι στα σχοινιά ξαφνικά αποκτά υπερ- φυσικές δυνάμεις και ρίχνει στο καναβάτσο το αδιαφιλονίκητο φαβορί.
Μπορούσε να είχε εξελιχθεί σε θρίλερ και απόλυτη αποτυχία, η οποία όχι απλά δεν θα δημιουργούσε νέους φιλάθλους και ελπίδα για τον αθλητισμό της πόλης, αλλά θα έχανε ενδεχομένως και όσους για διάφορους λόγους ήρθαν κοντά στην ποδοσφαιρική Κοζάνη.
Τα όσα συνέβησαν χθες στους Σαρακηνούς της Πέλλας και στη συνέχεια στην κεντρική πλατεία της Κοζάνης, είναι σαφώς βγαλμένα από τα πιο φανταστικά όνειρα ανθρώπων που γνωρίζουν την κατάσταση στα ποδοσφαιρικά δρώμενα της περιοχής.
Αλλά κάποιος ήθελε να συμβεί…
Κάποιοι πάλεψαν μέχρι τελευταίο δευτερόλεπτο για να συμβεί, κάποιοι πίστεψαν όταν είχε χαθεί κάθε ελπίδα, κάποιοι άλλοι έβαλαν πλάτη, λεφτά και δουλειά για να δημιουργηθεί το οικοδόμημα της ποδοσφαιρικής Κοζάνης που προσέφερε(για λίγο, για πολύ, μένει να φανεί) χαρά στον κόσμο της πόλης και όχι μόνο.
Και επειδή πίσω από τις όμορφες ιστορίες, κρύβονται άνθρωποι και καταστάσεις, ας δούμε τους πρωταγωνιστές.
Το χρήμα
Στον αθλητισμό επαγγελματικού επιπέδου και ειδικά στο ποδόσφαιρο, αν θες να πρωταγωνιστήσεις χρειάζεται χρήμα. Επενδύσεις, διάθεση να πετάξεις λεφτά, υπομονή εφόσον χαθούν πολλά από αυτά επειδή τα πράγματα δεν πάνε όπως τα υπολογίζεις, αλλά και ορθές κινήσεις για να μην ρίχνεις πολλά σε ένα βαρέλι χωρίς πάτο.
Στις 3 Μαρτίου του 2021, ο Χρήστος Πετρόχειλος, στο περιθώριο συνέντευξης για άλλες επιχειρηματικές δραστηριότητες στην περιοχή, ανακοινώνει την απόφασή του και της οικογένειας Κεντεποζίδη, να αναλάβουν τα ηνία της ποδοσφαιρικής Κοζάνης, λίγες ώρες πριν εκπνεύσει η διορία συμμετοχής της ομάδας στο πρωτάθλημα της Γ’ Εθνικής.
Η ομάδα τερματίζει εύκολα πάνω από τη ζώνη του υποβιβασμού, με παιδομάζωμα παικτών από τις γύρω περιοχές, την τελευταία κυριολεκτικά στιγμή και οι βάσεις μπαίνουν για άνοδο την επόμενη κιόλας χρονιά.
Η πρόθεση των δύο οικογενειών να κάνουν πράξη τη δέσμευση που έδωσαν όταν ανέλαβαν την ομάδα, παίρνει σάρκα και οστά από τις αρχές των μεταγραφών, όταν η Κοζάνη αποκτά έμπειρους ποδοσφαιριστές, δίνει πολλά χρήματα για τα δεδομένα της Γ’ Εθνικής και αλλάζει το στάτους της, σε σειρά ζητημάτων εντός και εκτός αγωνιστικού χώρου.
Πάρις και Σταύρος Κεντεποζίδης, δεν αφήνουν στιγμή την ομάδα μόνη, με τον καθένα να ζει το κάθε δευτερόλεπτο της αγωνιστικής χρονιάς με ξεχωριστό τρόπο, αλλά με ζωγραφισμένη την αγωνία πάνω τους. Άλλες φορές κρεμασμένοι πίσω από τα κάγκελα των γηπέδων, άλλες μαζί με τους φανατικούς οπαδούς της ομάδας, αποθεώνουν και αποθεώνονται στα δύσκολα και στα εύκολα αυτής της πορείας.
Ακόμα και όταν το τρένο φαινόταν να είχε χαθεί, είναι εκεί και δηλώνουν πως ακόμα και να χαθεί η άνοδος, την επόμενη χρονιά θα βάλουν περισσότερα για να μη στερήσει κανείς και τίποτα το όνειρο.
Το μικρόβιο του ποδοσφαίρου, μπαίνει για τα καλά μέσα τους και η Κοζάνη διασφαλίζει την οικονομική της επάρκεια, πράγμα καθόλου δεδομένο για πολλές δεκαετίες.
Ο στρατηγός
Στις 28 Οκτωβρίου, με την Κοζάνη να έχει χάσει έδαφος στη μάχη του πρωταθλήματος, η διοίκηση της Κοζάνης αποφασίζει να δώσει τα ηνία του αγωνιστικού τμήματος σε έναν φιλόδοξο προπονητή αναγνωρισμένης αξίας, στους πάγκους της Γ΄ και Β’ Εθνικής.
Η ανακοίνωση απόκτησης του Σάκη Παπαβασιλείου, κάνει αίσθηση στην ποδοσφαιρική πιάτσα καθώς ο 45χρονος τεχνικός δύσκολα θα αποφάσιζε να αναλάβει ομάδα μικρότερης κατηγορίας, όταν είχε βάλει πλώρη για μεγαλύτερα πράγματα στη Super league 2. Ποιος ξέρει, ίσως η μοίρα ήθελε να ζήσει το όνειρο της κατηγορίας με την Κοζάνη.
Μακριά από κάμερες και δηλώσεις(πράγμα σπάνιο για προπονητές της κατηγορίας), ο Παπαβασιλείου με το επιτελείο του αλλάζουν σε λίγες μόνο ημέρες το αγωνιστικό status της ομάδας.
Προπονήσεις υψηλού επιπέδου, δουλειά στον ψυχολογικό τομέα και μία εντολή απαράβατη: Πειθαρχία.
Ο Παπαβασιλείου αρνείται να βλέπει παίκτες να μην λειτουργούν για την ομάδα και δεν σκέφτεται καν πως κάποιος θα παραβεί τις εντολές του. Δουλεύει άπειρες ώρες, εντός και εκτός γηπέδου και όσοι γνωρίζουν από ποδόσφαιρο κάνουν λόγο για φανταστικά πράγματα στον… πλανήτη Κοζάνη.
Ζει με ένταση τους αγώνες, εμφανίζεται στα πανηγύρια με έντονα ξεσπάσματα, αλλά και προσήλωση στην επόμενη μέρα, την Τετάρτη στους Σαρακηνούς αναγκάστηκε να δέσει το χέρι του μετά από μπουνιά που έδωσε στο πάγκο της ομάδας και ενώ το παιχνίδι ήταν 2-0 υπέρ της Κοζάνης.
Είπαμε, η πειθαρχία είναι απαράβατος όρος και κάποιοι αποφάσισαν να παραβούν τις εντολές του κάποια στιγμή στον αγώνα.
Μήπως ο Παπαβασιλείου να γίνει μόνιμος κάτοικος Κοζάνης;
Ο μαέστρος
Στο ποδόσφαιρο ο πολύς κόσμος βλέπει γκολ, πάσες, μονομαχίες, άντε και καμία καλή αμυντική προσπάθεια ή απόκρουση τερματοφύλακα.
Κρίνει τους προπονητές, βάση αποτελεσμάτων κυρίως και ζητάει από τον πρόεδρο παίκτες.
Η σύνθεση όλων αυτών, πρέπει να γίνει από ανθρώπους με γνώση του αθλήματος που πολλές φορές είναι αναγκασμένοι να αφιερωθούν στο καθήκον για την ομάδα που υπηρέτησαν ως ποδοσφαιριστές παλαιότερα.
Ο Παναγιώτης Τσακιρίδης, ή Πητ για τον ποδοσφαιρικό πλανήτη, έθεσε όλες τις βάσεις και διαμόρφωσε τα δεδομένα ώστε η Κοζάνη να αποκτήσει επενδυτές.
Στη συνέχεια του παραδόθηκαν τα κλειδιά για να βρει παίκτες από το πουθενά, την πρώτη χρονιά, ενώ όταν η πιάτσα μυρίστηκε χρήμα, μάνατζερ και κάθε καρυδιάς καρύδι, έβρισκαν το τηλέφωνό του προσπαθώντας να πουλήσουν την πραμάτια τους στην Κοζάνη.
Ο Πητ, χαμηλών τόνων, αφανής ήρωας και χαλαρός σαν τύπος, αποφάσισε να κάνει τη δουλειά του όπως αυτός ήξερε. Δεν έχασε τις ευκαιρίες που παρουσιάστηκαν, πάλεψε δύσκολες καταστάσεις για μεγάλα μεταγραφικά μπαμ και ήταν από τους λίγους ανθρώπους που πίστευαν ότι η Κοζάνη θα βγει πρώτη στον όμιλο, ακόμα και όταν έμεινε πολύ μακριά στη βαθμολογία.
Στους Σαρακηνούς, όταν ήρθαν τα νέα από την Κέρκυρα, έσκασε ένα χαμόγελο δικαίωσης. Το άξιζε.
Ίσως να ήταν το καλύτερο γκολ της ζωής του, ακόμα πιο όμορφο από αυτά που έβαζε όταν πατούσε το χορτάρι.
Ο ηγέτης
Μία ποδοσφαιρική ομάδα, ποτέ δεν μπορεί να στηριχθεί σε έναν ποδοσφαιριστή. Χρειάζεται προσωπικότητες, αθλητές με εμπειρία και κανονικούς επαγγελματίες, προσηλωμένους στη δουλειά που κάνουν.
Η ανακοίνωση της μεταγραφής του Δημήτρη Κυριακίδη, δημιούργησε κλίμα αισιοδοξίας στο φίλαθλο κοινό της Κοζάνης και ήταν η πρώτη απόδειξη για τις προθέσεις της νέας διοίκησης.
Ένας τερματοφύλακας με παρουσία στην Α’ Εθνική για χρόνια, αποφασίζει να έρθει στην Κοζάνη και γίνεται υπόδειγμα επαγγελματία για τους μικρότερους, παίρνοντας το ρόλο του ηγέτη της ομάδας, αλλά και φύλακα άγγελου της εστίας.
Ο χαρακτηρισμός «καλό παιδί» που τον ακολουθεί, δεν είναι γραφικός τίτλος, αλλά πολύ λίγος για να περιγράψει τον «Μήτσο» της κερκίδας, ο οποίος αποθεώνεται από το πρώτο καλοκαιρινό φιλικό με την Αναγέννηση Καρδίτσας, στο γεμάτο ΔΑΚ, όταν δεν έτρωγε γκολ ούτε με αίτηση.
«Ναι, νιώθω δικαιωμένος που ήρθα στην Κοζάνη», λέει μετά το σφύριγμα της λήξης του χθεσινού αγώνα, αγκαλιάζοντας τους νέους του φίλους στην πόλη.
Μήπως να μείνει και αυτός για πάντα εδώ;
Το δικό μας παιδί
Στην προσπάθεια αναγέννησης της ομάδας, τη μέρα που υπογράφει ο Σάκης Παπαβασιλείου, η Κοζάνη ανακοινώνει την επιστροφή στα πάτρια εδάφη του Στέργιου Ψιάνου.
Ποδοσφαιριστής με εμπειρία, γνώστης της τοπικής κατάστασης και εργαλείο για κάθε προπονητή.
Ο Στέργιος αλλάζει την εικόνα της ομάδας, απελευθερώνει και βοηθάει πολύ καλούς παίκτες του ρόστερ, οι οποίοι κάνουν πλέον άλλες πολύτιμες δουλειές, ενώ όταν η μπάλα καίει, τη στέλνει στα δίχτυα χαρίζοντας πολύτιμους βαθμούς για την ομάδα.
Το «μαύρο» διαμάντι
Η προσπάθεια να ενισχυθεί η Κοζάνη, δεν είχε σταματημό. Πήτ Τσακιρίδης, Σάκης Παπαβασιλείου και το υπόλοιπο επιτελείο, πείθουν την ιδιοκτησία για μια νέα μεταγραφή, μέσα στο Γενάρη.
Στις 21 του μήνα η διοίκηση της Κοζάνης πυροδοτεί μεταγραφή- βόμβα, φέρνοντας στην πόλη τον Σενεγαλέζο, Ιμπραχίμα Νιάσε, με θητεία σε ομάδες Α’ Εθνικής.
Ποδοσφαιριστής άλλου επιπέδου, ο Ίμπρα, κινδυνεύει να αποτελέσει χαμένη υπόθεση για την Κοζάνη, καθώς το διαβατήριό του καθυστερεί να εκδοθεί και ο παίκτης κάνει απλά προπονήσεις. Στη συνέχεια έρχεται η διακοπή του πρωταθλήματος λόγο καιρικών συνθηκών, με αρκετούς να χαρακτηρίζουν τη μεταγραφή «πεταμένα λεφτά».
Και όμως ο Ίμπρα κάνει το ντεμπούτο του, στο ντέρμπι με το Μακεδονικό μπροστά σε γεμάτο γήπεδο, κερδίζει τις εντυπώσεις και παίρνει την ομάδα στην πλάτη του στα επόμενα παιχνίδια.
Ήρεμος χαρακτήρας, προσπαθεί να μεταδώσει την αύρα του ψύχραιμου και απλού ποδοσφαίρου σε όλους τους συμπαίκτες του, με το αγαπημένο του «easy».
Η πρόθεση για να μείνει και τη νέα χρονιά στην πόλη, έχει ήδη εκφραστεί από τη διοίκηση.
Οι παλαίμαχοι
Είναι αλήθεια πως δίπλα στην ομάδα δεν ήταν πάντα όσοι θα έπρεπε. Υπήρξαν όμως πρόσωπα που δεν την άφησαν λεπτό, βοήθησαν σε κάθε μετερίζι που τους ζητήθηκε, ενώ δεν έχασαν δευτερόλεπτο όχι μόνο από τους αγώνες της Κοζάνης, αλλά ούτε από την προπόνηση.
Τα δάκρυα στα μάτια τους, η συγκίνησή τους και η ατελείωτη χαρά τους για την πρωταθλήτρια Κοζάνη, απλώς ήταν λίγα από τα συναισθήματα που τους κυρίευσαν μετά το τέλος του αγώνα.
Κυριάκος Μιχαηλίδης και Νίκος Γκουζγκούνης, ζούσαν κάθε στιγμή, σαν να έπαιζαν βασική 11αδα.
Τα λιοντάρια και ο Βασίλης
Οι φίλοι της Κοζάνης έχουν αποκτήσει το προσωνύμιο «Λιοντάρια». Από το σύνδεσμο που ιδρύθηκε πριν από πολλά χρόνια και κρατήθηκε όρθιος από τους ελάχιστους πιστούς που δεν έφυγαν ποτέ από το γήπεδο.
Ο πιο αναγνωρίσιμος φίλαθλος της ομάδας, ο Βασίλης Μπατιάνης, μπορεί από χθες να απολαμβάνει μία τεράστια επιτυχία της αγαπημένης του Κοζάνης, ως και προσωπική του επιτυχία.
Ξέρουν άλλωστε πολλοί πως μαζί με 1-2 ανθρώπους έβαλαν το κεφάλι τους στον τορβά για να σωθεί η ομάδα σε δύσκολα χρόνια.
Χθες, έκανε σαν μικρό παιδί, αν και πολλοί έλεγαν πως ακόμα δεν ξέσπασε.
Πιθανόν να σκέφτεται τη δημόσια υπόσχεση που έδωσε για την πρωταθλήτρια Κοζάνη και τον… Κυριάκο.
Δίπλα του γεννιούνται και άλλοι φίλαθλοι, με την ελπίδα πως θα γεμίζουν τα επόμενα χρόνια τις κερκίδες του ΔΑΚ, για κάτι που αυτή η πόλη δεν ευτύχησε να έχει ποτέ.
Υ.Γ.: Είναι προφανές πως σε αυτή την προσπάθεια συμμετείχαν πολλοί. Ειδικά ποδοσφαιριστές που δεν αναφέρονται και έχουν δώσει τα μέγιστα για την ομάδα. Δεν αδικούνται από τις παραπάνω γραμμές. Άλλωστε δεν μπορεί να τους αδικήσει η ίδια η ιστορία που έγραψαν…
Ζήσης Πιτσιάβας
