Οἱ Πιρατνοί – Γράφει ο Νικηφόρος Μανάδης

Τώραϊας στς 3 Δικιμβρίου, ἅμα τσάκουσαν τὰ κρῦα, ξαναπῆρα τ’μάνναμ’ ἰδώϊα στοὺ Μαναστήρ’ τ’ἉηΚουζμᾶ κι μὶ λιέει ἀποὺ καμνιὰ ἱστουρία χουργιανκιὰ κι τ’γράφου.
Στοὺ χουργιό μας Πιρατνοὶ ἴλιγάμι ὅσ’ ἦταν ἀπ’ τν πέρα τ’μιριὰ ἀπ’ τοὺ πουτάμ’. Αὐτάϊα τὰ χουργιὰ ἦταν ἡ Κάλιαν’, ἡ Κισαργειά, τοὺ Σπάρτου. Ἅμα ἔρχουνταν ἡ χειμώνας οἱ φουκαράδις ἔψαζαν γιὰ ξύλα. Ἰπειδὴς δὲν εἶχαν γιρὸ δάσους γιατιαὐτὸ ἔρχουνταν σιακάτ’ στ’Ἀρμάν’ τοὺ Ρυμνιώτκου κι στοὺ δάσους στ’Ἀναβρυκὰ ἀπ’ ἦταν Ζντιανιώτκου. (Τ’Ἀρμάν’ κι τ’Ἀναβρυκὰ τὰ τσιριέκιασι ἡ ΔΗΗ, γιὰ νὰ γέν’ ἡ Τρανὴ ἡ λίμν’. Ἀ ρα οἰκουλόγ’, σιαποῦ εἶστι; Τοὺ ἴδγιου γίνκη κι μὶ τοὺ ΤΡΑΝΟ τοὺ ΠΛΑΤΑΝ’ στοὺ Παλιουμανάστηρου μὶ τοὺν Λυκουαμίαντου).
Ὅμους τς τσάκουνι κι κάνας δασουφύλακας, σὰν τοὺ Τζουκουβασίλ’, ἀ κι τς τζιριμιτοῦσι, ἰπειδὴς ἦταν λαθραῖοι. Εἶχαν φασαρίις κι μαλλώματα. Ἀποὺ καμνιὰ φουρὰ κάνας θηργιακλῆς τσακώνουνταν κι στὰ χέργια. Ἅμα συνουϊοῦνταν μὶ κάναν θκόμας Μκρουβαλτνὸ τζιουμπάνου τοὺν πάηναν καμνιὰ οὐκᾶ καπνὸ λαθραίου κι τς ἔδουνι ξύλα.
Ἄλλου χόβ’ ἀνέβηναν ἀπάν’ στοὺ Μαναστήρ’ στοὺ Ζντιάν’ κι τς ἔδουνι ἕτμα ξύλα ἡ θκόζμας ἡ παπαΝικόλας. Τοὺν εἶχι βάλ’ ἡ Δισπότς ἡ Κουσταντίνους ἡ Πλατὴς κι τὰ κανόντζι ὅλα. Εἶχι κι χουζμικιάρ’ τοὺν Παυλίτσα τοὺ Βασίλ’ ἀπ’ τοὺ Νιζισκὸ κι αὐτὸς ἔκουβι ἀράδα ξύλα. Ἔτσιας εἶχι χαζοῦρκα ξύλα στν αὐλή. Ἔδουνι στς Πιρατνοὶ ξύλα κι αὐτοὶ ἔφυγναν ἰφχαριστημέν’, κριτσκουμέν’ κι χουρὶς φασαρίις.
Ναὶ γάτα, ναὶ ζημνιά! Ὅλα συλλαρουμένα, κιὅλα σν ἰσότ’.
παπαδγιὰ Ἀφρουδίτ’
κι ἡ γιός τς ἡ ἀρ.νι.μα.
σαββάτου 7.12.2019