Τέταρτη μέρα που του χαϊδεύω το χέρι και του μιλάω. Τέταρτη μέρα που έχω το νου μου στον καθετήρα του και παρακαλάω το Θεό να λειτουργήσουν τα νεφρά του.
Τέταρτη μέρα που μου μιλάει μόνο με τα μάτια και με το ρυθμό της ανάσας του, που με κόπο πια παίρνει από τα σωληνάκια στη μύτη του.
Έπαψα από χθες να τον παρακαλώ ν´αντέξει και να παλέψει για να ζήσει.
Του θύμιζα επιτακτικά τις υποσχέσεις του, «θα ζήσουμε μαζί ευτυχισμένοι», «θα ταξιδέψουμε» «θα σ´ αγαπώ για πάντα» «ζω για σένα»
Ένιωθα πως ήταν εγωιστική πια αυτή η απαίτηση μου, σκέφτηκα πως δεν τον διευκολύνω στην μετάβαση του.
Όχι δεν το πήρα απόφαση, απλά έλπιζα πως πάλι θα κάνει το θαύμα του και θα ανακάμψει.
Του μιλάω, δεν σταματώ να του μιλώ, δεν θέλω να μετανιώσω πως δεν πρόλαβα να του εξομολογηθώ όλα όσα έχω μέσα μου.
Τακτοποιούμε υποθέσεις, δίνω υποσχέσεις και υπογράφει τις “νέες συμφωνίες μας” με το βλέμμα του.
Του λέω πόσο τον θαυμάζω, πόσο τον αγαπώ και πως ακόμα και τώρα συνεχίζω να τον ερωτεύομαι. Με πονάει το δάκρυ του, αλλά του ζητώ να μην φοβάται, πως ό,τι και να γίνει, ό,τι και ν´ αποφασίσει να κάνει, εγώ θα συνεχίσω να τον αγαπώ.
Θα είναι πάντα ξεχωριστός και μοναδικός στη ζωή μου και στη ζωή όλων μας… ακόμα και εκεί που ετοιμάζεται να πάει. Και εκεί θα ξεχωρίσει αυτός ήταν πάντα ο προορισμός του.
Σταμάτησα να κλαίω για να μην του βαραίνω το φορτίο , ίσως να μου στέρεψαν και τα δάκρυα τρεις μέρες τώρα, δεν ξέρω.
Το βλέμμα μου είναι στο αριστερό του χέρι, αυτό που δεν σταμάτησα να κρατώ και να χαϊδεύω όλες αυτές τις μέρες, το αριστερό του χέρι, που ενώ όλο το σώμα του έχει πρηστεί εκείνο παραμένει «κανονικό»
Αυτό όμως δεν κάνει η αγάπη; σε κρατάει “κανονικό” σε έναν κόσμο που καταρρέει …
Ο νους μου στους ανθρώπους που φεύγουν και δεν έχουν κάποιον δικό τους δίπλα .
Πίστη Κρυσταλλίδου