Πολύ λίγες φορές η τέχνη μπόρεσε να σταθεί στο ύψος των ιστορικών περιστάσεων και να υπηρετήσει με ήθος και συνέπεια το λαό και την ιστορία του.
Στην περίπτωση του δοκιμαζόμενου ποντιακού ελληνισμού στα μαύρα χρόνια, που σημάδεψαν την γενοκτόνησή του, ούτε ένας πόντιος ή άλλος καλλιτέχνης δεν ευαισθητοποιήθηκε να εκφράσει αυτόn τον πόνο και τον οδυρμό ενός ολόκληρου λαού με την εικαστική του γραφίδα.
Το δύσκολο και πρωτοπόρο αυτό ρόλο ανέλαβε πρώτος ο σκιτσογράφος Απτόσογλου, τα σκίτσα του οποίου δημοσιεύτηκαν στο βιβλίο του Γ. Λαμψίδη΄΄ΤΟΠΑΛ –ΟΣΜΑΝ΄΄ .
Ο πρώτος έλληνας ζωγράφος, που με πόνο ψυχής ξαναζωντάνεψε τα μαρτύρια των ελλήνων του Πόντου ήταν ο φλωρινιώτης ζωγράφος Γρηγόρης Αμανατιάδης, που δυστυχώς μέχρι και τοθάνατο του κανένας πόντιος ιστορικός δεν αναφέρθηκε στο μεγάλο και μοναδικό του έργο, που είναι ένα εικαστικόμοιρολόι για τους 350000 νεκρούς της ποντιακής γενοκτονίας.
Αυτή η προκλητική αγνόηση του μεγάλου πόντιου ζωγράφου, που αφιλοκερδώς αφιέρωσε ένα κομμάτι της ζωής του στην ποντιακή γενοκτονία οφείλεται στο γεγονός, ότι ήταν έξω από τις γνωστές ποντιοπατερικές ομάδες, που εμπορεύονται κάθε δάκρυ καιαίσθημα του πονεμένου και ξεριζωμένου μας λαού.
Ο Γρηγόρης, ένα παιδί της πολιτικής προσφυγιάς, φτωχό και άνεργο, νοίκιασε ένα υπόγειο της ακριτικής αλλά εικαστικήςΦλώρινας και εκεί με το υστέρημά του ξεκίνησε ζωγραφίζοντας αρχικά την ειρηνική ζωή του Πόντου, συνέχισε με τις διώξεις και τις σφαγές του ποντιακού ελληνισμού και τέλος ζωγράφισε την προσφυγιά και την αναγέννησή του.
Πολλά από τα έργα του είναι αφαιρετικά και μετουσιώνουν την πορεία των ανθρώπων προς τον θάνατο μόνο με αγγελικές σκιές και χρώματα λυτρωτικά.
Ο ΓρηγόρηςΑμανατιάδης, ένας συνειδητόςκαλλιτέχνης,αφού διάβασε και ερεύνησε την ποντιακή Ιστορία, άρχισε να την μεταπλάθει σε εικόνες . Πολλά από τα έργα του παραπέμπουν στην κόλαση του Δάντη .
Ο ιστορικός ζωγράφος έκανε το χρέος του προς τους γενοκτονημένουςπρογόνους τουκαι έφυγε νωρίς από τη ζωή χωρίς ποτέ και κανείς να αναγνωρίσει το έργο του.
Αυτό όμως από μόνο του αναδεικνύεται μοναδικό , γιατί πάνω στον καμβά της γενοκτονίας κατέδειξε τον θύτη και το θύμα και άφησε ανοιχτούς τους ιστορικούς προβληματισμούς:
Πότε άραγε θα απολογηθούν οι ένοχοι θύτες για τα εγκλήματα ,που προκάλεσαν;
Πότε θα βρουν απάγκιο και δίκιο οι 350.000 χιλιάδες νεκροί μας;
Το ζωγραφικό έργο του Γρηγόρη Αμανατιάδη έχει μεγάλη αξία, γιατί δημιουργήθηκε στη δεκαετία του 1986-1996.
Είναι ζωγραφιά με λάδι σε καμβά και γίνεται με μεράκι και συναίσθημα από έναν ζωγράφο της σχολής της Τασκένδης.
Δυστυχώς τα έργα αυτά έχουν λεηλατηθεί και έχουν χαθεί, όπως έχει χαθεί στη χώρα μας κάθε όμορφο και μοναδικό έργο.
Έχουν όμως διασωθεί τα αντίγραφα των έργων του που τα διέσωσε η σύζυγός του Νίκη.
Σήμερα για πρώτη φορά έχω την τιμή να δημοσιεύσω τα έργα του ,ελπίζοντας πως τόσο η ποντιακή ομοσπονδία όσο και οι σύλλογοι θα επιδείξουν το ανάλογο ενδιαφέρον, προκειμένου να αναδειχθεί και να τιμηθεί το έργο του.
Τα αντίγραφα αυτά με αύξοντα αριθμό θα αποστέλλονται σε κάθε ενδιαφερόμενο με έναν κωδικό αριθμό αντίστοιχα.
Θέματα ποντιακής γενοκτονίας
ΕΡΓΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΙΚΗ ΖΩΗ ΣΤΟΝ ΠΟΝΤΟ
ΕΡΓΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΝΤΙΑΚΗ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ
ΕΡΓΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΞΕΡΙΖΩΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ