Έχετε δει πιο όμορφα πράσινα μάτια ;
Λάμπουν μετά από 12 χρόνια, λάμπουν ακόμα και μέσα από τα λίγα pixels της φωτογραφίας, από τις τελευταίες που αποτύπωσαν την ομορφιά του αδερφού μου του Γιώργου.
Κάθε χρονιά πονάει ο χαμός του, βαθαίνει η πληγή δεν κλείνει ποτέ. Κάθε χρόνια έχω την ανάγκη να σας θυμίζω τον ξεχωριστό,όμορφο αδερφό μου!
Κάθε χρονιά θα σας θυμίζω πως αν φορούσε ζώνη, σήμερα θα ήταν εδώ μαζί μας!
Δεν θα υπήρχε αυτό το τεράστιο κενό στη ζωή μας.
Σίγουρα αυτές τις μέρες θα μιλούσε συνέχεια και θα προετοιμαζόταν για το παιχνίδι του ΠΑΟΚ, που τόσο αγαπούσε, θα μου έκανε ανάλυση, για το πόσο καλή ομάδα είμαστε επιτέλους και θα με μάλωνε που δεν ξέρω όλους τους παίκτες μας!
Θα ήταν εδώ και είμαι σίγουρη πως θα απάλυνε τον πόνο της άλλης μεγάλης μου απώλειας … γιατί ο Γιώργος ήξερε να είναι παρών χωρίς θόρυβο, ήξερε πως να σε στηρίξει με μια μόνο φράση του, γιατί ο Γιώργος, ήταν από εκείνα τα αρσενικά, που ο,τι έλεγε το εννοούσε!
Θα ήταν εδώ … σκέτο και αυτό θα ήταν υπέροχο!
Έφυγε όμως εκείνο το βράδυ του Αυγούστου, γιατί η στροφή ήταν δύσκολη; γιατί πετάχτηκε σκύλος μπροστά του; Γιατί δεν κράτησαν τα φρένα;Ποιος ξέρει ;…. Ξέρω όμως με σιγουριά πως αν φορούσε ζώνη σήμερα θα ήταν εδώ, ξέρω πως έφυγε μόνος του σε εκείνο το χωράφι και αυτό με πονάει, με πονάει πολύ!
Σας παρακαλώ μην στερείται από τους αγαπημένους σας την παρουσία σας αναίτια.
Να φοράτε πάντα μα πάντα ζώνη, ακόμα και για τις κοντινές αποστάσεις μέσα στην πόλη.
Να μην οδηγείτε αν έχετε πιει. Να μην τρέχετε και να μην κάνετε επικίνδυνες προσπεράσεις!
Η ζωή είναι πολύτιμη, ο αδερφός μου ο Γιώργος ήταν πολύτιμος…
