Μπρος φίλος και πίσω σκύλος – Χρονογράφημα του Μάξιμου Κωνσταντινίδη

‘-Πολύ μου τη δίνει αυτό φίλε, Γιάννε. Δηλαδή, το θεωρώ μεγάλο ελλάτωμα του ανθρώπου.

-Και καλά κάνεις, Χάμπο, γιατί είναι. Το σωστό να λέγεται. Άαα, να και ο Γιώργος. Έλα Γιώργο. -Γεια σας και χαρά σας. Τι είναι το ελλάτωμα που πρέπει να λεγεται, Γιάννε;

-Έλεγε ο Χάμπος, να είν’ κάνεις διπρόσωπος, είναι από τα μεγαλύτερα ελλατώματα του ανθρώπου. Άλλα να λέει όταν είσαι παρόν και άλλα όταν φεύγεις. Συνηθισμένα πράματα, δηλαδή. Καθημερινά!

-Πάνω σ’ αυτό, η γιαγιά μ’ η Βάγια έλεγε: “Μπρος φίλος και πίσω σκύλος”. Για αυτό δε μιλάς, Χάμπο;

-Μπράβο στη Βάγια, μπράβο και σε σένα που το συγκρατήσεις, Γιώργο. Πιο πετυχημένα δε μπορεί να ειπωθεί. Έχω ακούσει παροιμίες και παροιμίες για τους διπρόσωπος, αυτή τα λέει όλα και λακωνικά!

-Ειναι, πράγματι, Χάμπο,  μεγάλο μειονέκτημα η υποκρισία, γιατί με άλλα λόγια ο διπρόσωπος είναι υποκριτής. Κι αυτό γιατί, για μένα, ο διπρόσωπος το κάνει συνειδητά.

-Μα ναι, Γιάννε, γι’ αυτό κυρίως τσαντίζομαι με τους διπρόσωπους. Το κάνουν πίσω απ’ την πλάτη σου, πάντα. Και σκοπός τους είναι να σε διαβάλουν. Τώρα γιατί;

-Μα για να ωφεληθούν, Χάμπο. Για να κερδίσουν κάτι. Μπορεί τη συμπάθεια κάποιου. Κάπως θα το εξαργυρώσουν…

-Σωστό κι αυτό που λες, Γιώργο. Όμως μπορεί και να το κάνουν από σκέτη κακία. Για να αναστατώνουν την ψυχή μας. Να χαλάσουν τις σχέσεις μας. Να διαβάλουν δύο ανθρώπους.

-Ό,τι και να ‘ναι, για καλό δεν το κάνουν. Έτσι δεν είναι, Γιάννε; Έχουν κακία μέσα τους. Μαχαίρια τα λόγια και οι πράξεις τους.

-Θα γίνω κάπως διδακτικός, φίλε Γιώργο, αλλά θα πω αυτό το εξαιρετικά ταιριαστό που είπε και ο μέγας Σαίξπηρ, πιο λογοτεχνικά: “Εδώ πού είμαστε κρύβουν μαχαίρια των ανθρώπων τα χαμόγελα”.

-Τότε και ‘γω, Γιάννε, για να μη πάω πισω, θα πω αυτό που είπε ο Ντίκενς, για την υποκρισία των διπρόσωπων.

Πες το, Γιώργο.

-Είπε, λοιπόν: “Στο ένα της μάτι έλαμπε η αφοσίωση. Στο άλλο ο υπολογισμός”.

-Μπράβο, Γιώργο! Πολύ ωραία τα είπες.

-Όχι εγώ, Χάμπο. Ο Ντίκενς το είπε. Εγώ… ας είν’ καλά η μάνα μου, που μ’ έβαζε να διαβάζω τέτοια από μικρό παιδί.

-Με παρασέρνετε να παραστήσω το δάσκαλο, αλλά είν’ μεγάλος ο πειρασμός. Θα δώσω ένα ακόμα παράδειγμα.

-Πέατο, Γιάννε. Αν δε μιλήσεις εσύ, ο δέσκαλον, ποίος θα μιλά;

-Λοιπόν ο Ροΐδης, ο σατυρικός αυτός συγγραφέας λέει σε ένα διήγημα για να στηλιτεύσει την υποκρισία: “Μεγάλη δυστυχία είναι να έχει κανείς πολύ καλή καρδιά. Εγώ δε μπορώ να δω αποθαμένο άνθρωπο που γνώρισα ζωντανό, χωρίς να με ταράξει η σκέψη ότι κι εγώ θα αποθάνω”.

-Τέτοια ευαισθησία και καλή καρδιά!

-Ωραία η ειρωνεία σου, Γιώργο. Μόνο η ειρωνεία μας αξίζει στους διπρόσωπους. Αν και θαρρώ πιο μεγάλη τιμωρία είν’ να τους αγνοήσουμε, όλοι…ομαδικά και με συννενόηση.

-Συνωνοτικά!

-Μπράβο, Χάμπο. Συνωμοτικά. Γιατί ο διπρόσωπος θέλει κοινό για να στήσει τις ραδιουργίες του. Άρα, θέλει τουλάχιστον δύο. Φαντάσου να μη βρίσκει κανέναν! Τι τιμωρία!