Στο ΠΑΣΟΚ ή το ΚΙΝΑΛ, ή στην κεντροαριστερά(επιλέξτε εσείς ότι θέλετε), η συζήτηση για το ποιος θα έχει τον τίτλο του Προέδρου του σχήματος, αποτελεί ίσως την τελευταία λεπτομέρεια της πολιτικής που οφείλει να παραχθεί.
Θα πεις κάποιος «μα τα πρόσωπα δεν έχουν σημασία;».
Είναι προφανές πως έχουν, ιδιαίτερα στην ελληνική πολιτική σκηνή όπου ζούμε σε ένα πιο προσωποκεντρικό σύστημα, ειδικά όταν πλησιάζουμε προς την κάλπη.
Αλλά εδώ έχουμε να κάνουμε με κάτι άλλο πλέον.
Είναι προφανές πως το ΠΑΣΟΚ της Φώφης(καλά να είναι η γυναίκα), δεν έχει εκτόπισμα. Δεν είχε ποτέ…
Ανάμεσα στην ηγεμονία Μητσοτάκη και στο λογικό αντίβαρο του δικομματισμού, υπό τον Αλέξη Τσίπρα, φάνταζε ως καΐκι που παλεύει στα κύματα τα οποία δημιουργούσαν στο πέρασμά τους τα… διπλανά πλοία.
Το ερώτημα όμως τώρα, σε αυτόν τον πολιτικό χώρο που σήκωσε το μεγαλύτερο βάρος της μεταπολιτευτικής Ελλάδας, κρατώντας όρθια τη χώρα και αφήνοντας στο περιθώριο την έννοια «πολιτικό κόστος», δεν είναι απλώς ο αρχηγός αλλά η νέα πρόταση.
Είναι προφανές πως το πρόσωπο φέρνει το ενδιαφέρον, στη μάζα των ψηφοφόρων.
Οι δυναμικές γενιές ψηφοφόρων, οι οικονομικά ενεργές ομάδες του πληθυσμού, δεν είναι δεμένοι σε κόμματα αλλά σε νοοτροπίες.
Οι ψηφοφόροι που χαρακτηρίζονται «κέντρο» και διαμορφώνουν τις πολιτικές ισορροπίες, θα μετρήσουν το πρόσωπο αλλά θα δουν τη λογική, τη σοβαρότητα, το ρεαλισμό και επιτέλους μια δύναμη που μακριά από τη μανία της εξουσίας θα αφήσει στο περιθώριο τα λαϊκίστικα συνθήματα και τις πλατείες.
Έχω πει πρόσφατα πως το ΠΑΣΟΚ πρέπει να μετεξελιχθεί στη δύναμη «μπαλαντέρ» της χώρας.
Μια δύναμη, σφήνα στο δικομματισμό, η οποία δεν θα κυβερνά με όλους, αλλά θα μπορεί να κυβερνά για όλους.
Μία ενδεχομένως «ενοχλητική» αλλά και «βολική» δύναμη για τους αρχηγούς των άλλων δύο, οι οποίοι στην προκειμένη περίπτωση το νόημα το έχουν πιάσει μετά από τις τόσες σφαλιάρες των τελευταίων ετών(σχετικά με το που πάει η χώρα) αλλά συνεχίζουν να είναι έρμαια της εθνικοπατριωτικής δεξιάς ο ένας και της αριστερολαϊκής επανάστασης ο άλλος.
Ειδικά ο Μητσοτάκης, αυτή τη στιγμή ίσως και να ήθελε έναν τέτοιο εταίρο. Ίσως να προσπαθούσε να οδηγήσει την κατάσταση προς τα εκεί, αν δεν κυριαρχούσε η μόνιμη έπαρση της «οπαδικής» νίκης στις εκλογές.
Δυστυχώς τις τελευταίες ώρες, ο κακός εαυτός της παράταξης έκανε την εμφάνισή του και πάλι.
Τη στιγμή που η Φώφη παλεύει να βγει νικήτρια από τη μάχη με την ασθένεια που την ταλαιπωρεί, οι υπόλοιποι μνηστήρες μύρισαν αίμα και σχίζουν τα ιμάτιά τους ώστε να κρατήσουν μερίδιο της πίτας.
Μιας πίτας που μικραίνει συνεχώς και δυστυχώς εκτός από άνοστη, είναι ένα βήμα πριν καεί στο φούρνο…
Υ.Γ.: Πριν ακόμα ακουστεί ο όρος «υποχρεωτικός εμβολιασμός», στα υψηλά κλιμάκια του ΚΙΝΑΛ είχε ακουστεί η πρόταση της επιθετικής επικοινωνιακής πολιτικής με προμετωπίδα την υποχρεωτικότητα σε συγκεκριμένους επαγγελματικούς κλάδους. Η ηγεσία «πάγωσε» στο άκουσμα της πρότασης μετρώντας ξανά «πολιτικό κόστος». Αν συνεχίσουν έτσι στο μέλλον, δεν θα υπάρχει μέλλον…
