Ο βασιλιάς του Πόντου, Μιθριδάτης ΣΤ’ από φόβο μήπως πέσει θύμα δολοφονικού δηλητηριασμού χορηγούσε στον εαυτό του μικρές, μη θανατηφόρες δόσεις δηλητηρίου ούτως ώστε να αποκτήσει ανοσία σ’ αυτό, εξ ου κι ο όρος Μιθριδατισμός. Δεν θα μπορούσε να βρεθεί καλύτερος όρος να περιγράψει την κατάσταση εις την οποία έχει περιέλθει το εκλογικό σώμα. Τίποτα πλέον δεν φαίνεται να δύναται να εκπλήξει τους πολίτες. Η χώρα τελεί σε αφασία, απόρροια της σταδιακής ανοσοποίησής της στον λαϊκισμό ο οποίος είναι πλέον διάχυτος και δύσκολα καταπολεμήσιμος.
Προσπαθώντας, έτσι, να δώσει κανείς ερμηνεία σ’ αυτήν την κυριαρχία, εντοπίζει τη μήτρα του στην αριστερή θεογονία, κατά την οποία ο Λαός έχει υπερανθρώπινη, σχεδόν θεία υπόσταση, ιέρεια και θεραπαινίς του οποίου αρχικά ήταν μόνον αυτή ενώ κατά πόδας ακολούθησε και η Δεξιά του Λαού. Για αυτόν τον λόγο άλλωστε πολιτικά, μόνο στην αριστερά υπάρχουν προφήτες, μάρτυρες και ομολογητές. Αυτοί οι σύγχρονοι προφήτες και εξάγγελοι του εθνολαϊκισμού έταζαν μεταμνημονιακούς παραδείσους “ἔνθα οὐκ ἔστι μνημόνιον, οὐ πόνος, οὐ λύπη, οὐ στεναγμός, ἀλλὰ Ευρώ (ή Δραχμές κατά προτίμηση) ἀτελεύτητα” . Δυστυχώς, όμως, στο τέλος αυτού του κατήφορου υπάρχει μόνο η καταστροφή. Η Ιστορία βρίθει τέτοιων παραδειγμάτων. Ο μεγάλος μάστορας του εθνολαϊκισμού που κύλισε στην Ευρώπη στο αίμα Α. Χίτλερ είχε πει: “Οι μεγάλες μάζες των ανθρώπων πιο εύκολα γίνονται θύματα ενός μεγάλου ψέματος παρά ενός μικρού” .
Με τον ίδιο τρόπο, η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ανέβηκε στην εξουσία καβάλα σε ένα μεγάλο ψέμα, τραγουδώντας το τραγούδι της εύκολης λύσης: το μνημόνιο είναι η πηγή πάντων των δεινών, τελειώνεις με το ξενόφερτο μνημόνιο, τελειώνεις με τα δεινά και με τους ξένους. Το εκλογικό σώμα, ακολούθως, ανταποκρίθηκε θετικά στη ρητορική της εύκολης λύσης διότι είχε ήδη δημιουργημένα εξαρτημένα αντιφιλελεύθερα/ αντιδυτικά αντανακλαστικά μετά από δεκαετίες (σχεδόν κρατικής) θλιβερής, εθνολαϊκής προπαγάνδας.
Έτσι, στο επέκεινα του ΟΧΙ του δημοψηφίσματος που έγινε ΝΑΙ, παρατηρείται διάχυτη απαξίωση προς το πολιτικό σύστημα αλλά το σημαντικότερο ίσως όλων, είναι πως η χώρα έχει περιέλθει σε παρατεταμένη αστάθεια η οποία εντείνεται πολιτικά από μια λούμπεν πολιτική έκφραση ενός ιδιότυπου και εν πολλοίς γραφικού μηδενισμού. Αυτή η pop πολιτική και ταυτόχρονα απολίτικη (για τους μύστες της) άποψη έχει εμπεδωθεί ως de facto ιδεολογία η οποία εκφράζεται συντεταγμένα από κόμματα που μέχρι πρότινος κινούνταν στα όρια του γραφικού περιθωρίου και εμφορείται από μια αυξανόμενη μερίδα της κοινωνίας μας, περισσότερο δε των νέων, η οποία θεωρεί , δικαίως ίσως, ότι το πολιτικό σύστημα τους έχει απογοητεύσει και δεν έχουν καμία προσδοκία απ΄ αυτό. Το παραπάνω γεγονός σε συνδυασμό με μια ιδιαίτερα χαμηλή κατά κεφαλήν καλλιέργεια, δημιούργησε αυτά τα μακάρια , ψευδοπολιτικά ζόμπι του χτυπητού κρύου καφέ που επιθυμούν να εκπροσωπηθούν από γραφικές πολιτικές φιγούρες που απαντώνται σε διάφορες συγκεντρώσεις σε όλα τα κόμματα, ενώ συνωστισμός αυτών, έως απόλυτη συγκέντρωση, σε βαθμό κορεσμού , παρατηρείται τόσο στη Χ.Α όσο και στην Ε.Κ του Β. Λεβέντη.
Από την άλλη μεριά θλίψη προκαλεί το γεγονός ότι όσο γινόμαστε πιο τυπικά μορφωμένοι, πολύγλωσσοι, ταξιδεμένοι με πρόσβαση σχεδόν στο σύνολο της παγκόσμιας πληροφορίας τόσο απομακρυνόμαστε από το Ευρωπαϊκό, κοσμοπολίτικο πεπρωμένο μας και τόσο κλεινόμαστε στον εαυτό μας. Τέτοια είναι η ισχύς του δηλητηρίου της επαρχιώτικης ξιπασιάς που μας ποτίζει ο λαϊκισμός των προπατορικών δικαιωμάτων που είμαστε μακάριοι των τεκτονικών αλλαγών που συντελούνται στον κόσμο όλο γύρω μας. Αρνούμαστε αυτόν τον κόσμο να γίνει δικός μας, να αναγνωρίσουμε την θέση μας σ’ αυτόν, η οποία παρεμπιπτόντως δεν είναι στο κέντρο, ξεχνώντας ότι ο Ελληνισμός ήκμασε κάθε φορά που ανοίγονταν στον κόσμο, ταξίδευε και εμπορευόταν ενώ παρήκμαζε μεμψιμοιρώντας.
Ο Δημήτρης Σιόλιος είναι Εκπαιδευτικός,
Μέλος της Δ.Ε της Δράσης
και υπ. Βουλευτής ΠΕ Κοζάνης με το Ποτάμι.