Φεβρουάριος 2020
Κοίταξες κατάματα τον ήλιο, πήρες εικόνα, φως και υπόσχεση θάρρους ….
Μια μέρα ήταν απ’ αυτές που σ’ άδειαζε το άδικο. Αυτό που καταπίνει συχνά τον ανυπεράσπιστο εαυτό σου ….
Άπλωσες τα χέρια και τύλιξες τη ζεστασιά. Η θαλπωρή σε συνεπήρε, ένιωσες δύναμη μισόκλεισες τα μάτια και αφέθηκες …. Σου έκαψε γλυκά τα βλέφαρα, σ’ αγκάλιασε, σε ζέστανε, σε έλιωσε πριν γίνεις «πέτρα»….
Τόσο φως δωρεά, σ’ έναν κόσμο που δεν τ’ αξίζει. Τόση ζεστασιά για έναν αμφιλεγόμενο «επίγειο παράδεισο» ….
Ήταν η μέρα που ντύθηκες την ελπίδα, που βρήκες τα λόγια της υπεράσπισης …. Αυτό που σε τσάκιζε περισσότερο, μια φοβία ήτανε μόνο. Το γέλιο στ’ άρπαζε απ’ τα χείλη σου, μονάχα ο μικρούλης σκιαγμένος εαυτός σου ….
Μίλα …. Μην χάνεσαι …. Μην υποφέρεις …. Μην φοβάσαι τους υποχθόνιους, τους σκοτεινούς …. Μην υπολογίζεις τους δισταγμούς και την άρνηση. Μην υπερεκτιμάς τους θρασύδειλους που σ’ αλλάζουν πορεία, ταράζουν την σκέψη και την άποψή σου.
Μην τους φοβάσαι αυτούς που σου φράζουν τους δρόμους της αλήθειας, αλλοιώνουν την κατεύθυνση και την διεύθυνση της «πόλης», ανατρέπουν την ζωή που οραματίζεσαι ….
Το όμορφο δεν φοβάται το φως ….
Το αληθινό δεν το κατατρέχουν σκοτάδια ….
Το διάφανο δεν το σκιάζουν συνωμοσίες ….
Όταν κοίταξες κατάματα τον ήλιο πλήγωσες τα μάτια σου. Τότε μόνο όμως λευτερώθηκες από τ’ άδικο.
Αφέθηκες να λιώσεις, πριν γίνεις πέτρα κι ΕΣΥ!
