Σταχυολογώντας χθες το βράδυ τις σημειώσεις μου έπεσα επάνω σε τρεις αράδες του Νίτσε «η αστραπή και η βροντή –λέει – χρειάζονται χρόνο, το φως των άστρων θέλει καιρό για να φτάσει σε μας, οι πράξεις χρειάζονται χρόνο, έστω κι αν έχουνε διαπραχθεί, πριν γίνουν ορατές και ακουστές..
Τα σημερινά όμως παιδιά δεν μπορούν να περιμένουν..57.991 νέοι από Δευτέρα πέφτουν αγεληδόν στη μάχη των πανελλαδικών. Αυτοί για εμένα -χωρίς καμία διάθεση θωπείας- είναι οι μικροί δυνητικοί ήρωες της κοινωνίας μας. Μικρές ιστορίες. Μικροί ήρωες. Οι Μικροί μου ήρωες. Μου φαίνεται..πάντα μου φαινόταν..ότι πρέπει να γυρίσουμε με κάποιον τρόπο διάολε..πάλι στα μικρά. Να περιττεύσουν οι μαξιμαλισμοί, οι ωραιολογίες να πάμε στην επανάσταση του ατόμου. Και οι μαθητές επί + ίσταμαι (=στέκομαι) υψώνουν έναν καλύτερο εαυτό τους. Προς την αριστοτελική διάνοιαν και προς της ψυχής το ήθος.
Σε μια εποχή που πένεται η εκπαίδευση, ατιμάται η γλώσσα , εξωραΐζεται η αγραμματοσύνη, η αγλωσσία, η αναίδεια, τα φαντασιοκοπήματα του θεάματος θεριεύουν..κάποιες οικογένειες επιμένουν…Σε μια διεστραμμένη δημοκρατία με μιντικά πλαστογραφημένες προτεραιότητες κάποιοι ακόμα ανθίστανται…ματώνουν οικονομικά, κουράζονται, εξανίστανται αλλά εμμένουν στην αδιάλειπτη αναζήτηση ανώτερων παροχών εκπαιδευτικών υπηρεσιών για τα παιδιά τους.
Αξίζει; Το ερώτημα στροβιλίζει στο μυαλό όλων. Αξίζει τον κόπο; Τα χρήματα; Τον ψυχικό κάματο; Τον χρόνο; Αντηχούν τα « θα μας τα τρελάνουν τα παιδιά», «που θα μου φανούν αυτά χρήσιμα;», «το σχολείο δεν θα έπρεπε να είναι αρκετό;»…Λογικά εν πολλοίς όλα τούτα. Δεν θα σας απαντήσω στο στρογγυλεμένα. Φυσικά και αξίζει. Αξίζει όχι γιατί εξασφαλίζει τον βιοπορισμό μου,όχι γιατί στερείται ο μαθητής υλικοτεχνικές δομές, όχι γιατί υπάρχει αξιολογική ένδεια επιστημοσύνης, όχι για τα απαρχαιωμένα προγράμματα διδασκαλίας ούτε για τα ομοιάζοντα μονολιθικά εγχειρίδια.
Αξίζει γιατί έμαθες τη μαστοριά της αυτοβελτίωσης, γιατί δεν παραθεώρησες αυτές τις δυσκολίες αλλά τις ξεπέρασες, γιατί ο απελπισμός ο γύρω σου έγινε η ζωοδότρα δύναμη της παραγωγικότητάς σου. Γιατί το σύστημα των Πανελλαδικών με τις όποιες ατέλειες του βαλσαμωμένου σχεδιασμού του φαντάζει το μόνο αξιόπιστο αξιοκρατικό σύστημα μέσα στις ιδιαιτερότητες του διάτρητου ελληνικού οικοδομήματος . Γιατί δεν σου αρέσει να αγοράζεις τους στόχους σου από αμφιβόλου ποιότητας Πανεπιστήμια αλλά σου αρέσει να κατακτάς
τους στόχους σου..και αν είσαι και λίγο τυχερός με τους εκπαιδευτικούς σου λειτουργούς…να κατακτάς τη γνώση και το ήθος.. Την αριστοτελική εμποδών παιδεία.
Αξίζει πάνω απ’ όλα για την αστραφτεράδα του νου σου. Στους μαθητές μου βλέπω καθημερινά να παλεύουν το αισιόδοξο ψεύδος της περιρρέουσας ελαφρότητας και ο ρεαλισμός των κριτικών επιγνώσεων. Να σας πω ένα μυστικό; Κερδίζει σιγά σιγά η συνομοταξία των φίλεργων μικρών. Των μικρών ηρώων.
Κάνε άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά προστάζει ο ποιητής (Οδ.Ελύτης). Φθορά υπάρχει παντού στη ζωή. Ομοίως και στην εκπαίδευση. Είτε την αποσυμβολίσουμε ως την ασχήμια ενός ατελούς συστήματος είτε ως αποτύπωση καμάτου. Το αναλογικό άλμα θα κρίνει τους δρώντες.
Ας τους καλοτυχίσουμε λοιπόν, στο δύσκολο επικείμενο έργο τους στις Πανελλαδικές.
Δημήτριος Ζανδές_Φιλόλογος MSc
Φροντιστήριο Μ.Ε Θεσμός
