Μια ακόμα τραγική ολιγωρία μας – Από τη στήλη ΑΝΕΜΟΔΕΙΚΤΗΣ

Μια ακόμα τραγική ολιγωρία μας.

«Ως πότε θα μαθαίνουμε από τις τραγωδίες μας;»

Ένας από τους τίτλους των αμέτρητων άρθρων- απόψεων που γράφτηκαν ενώ καπνίζουν ακόμα τα συντρίμμια των τρένων στα Τέμπη και όλοι μας θρηνούμε τους δεκάδες συνανθρώπους μας που έχασαν τόσο άδικα τη ζωή τους.

Αλήθεια, ως πότε;

***

Το «ανθρώπινο λάθος», η εξήγηση που διακινείται και προβάλλεται αυτές τις ώρες για να εξηγήσει, και να δικαιολογήσει, αυτήν την αδιανόητη ανθρωποθυσία, είναι κάτι που υπήρχε από πάντα, υπάρχει και θα υπάρχει πάντα. Ωστόσο, η ανθρωπότητα εξελίχθηκε και προχώρησε τόσο σε σημείο που να μπορεί αν όχι να εκμηδενίσει, τουλάχιστον να ελαχιστοποιήσει όσο περισσότερο γίνεται τις συνέπειες του όποιου «ανθρώπινου λάθους». Το πέτυχε μ’ αυτό που ονομάζεται «τεχνολογία». Σύγχρονη, υπερσύγχρονη, ηλεκτρονική, ψηφιακή, ανεπτυγμένη, έξυπνη. Δεν έχει τόση σημασία το επίθετο που την προσδιορίζει, όσο η χρήση της ίδιας της τεχνολογίας.

***

Αυτές τις ώρες, μέσα από έναν καταιγισμό ειδήσεων, εκτιμήσεων, ερμηνειών και απόψεων, ξεχωρίζουν, κατά τη γνώμη μας, κάποια απ’ αυτά που ειπώθηκαν και γράφτηκαν, γιατί πραγματικά σοκάρουν.

1. Το σύστημα ασφαλούς κυκλοφορίας που θα μπορούσε να αποσοβήσει αυτό το τραγικότατο συμβάν και θα έσωζε τις ζωές τόσων ανθρώπων, ειπώθηκε πως, είχε αγοραστεί από το 2000 αλλά δεν λειτουργούσε επειδή δεν το είχαν τοποθετήσει ακόμα! (σ. σ. νεότερες πληροφορίες που δημοσιεύτηκαν χθες το μεσημέρι ανέφεραν πως είχε τοποθετηθεί και λειτουργούσε σύστημα τηλεδιοίκησης στο 70% του σιδηροδρομικού δικτύου, αλλά το σημείο του δυστυχήματος είναι από εκείνα που δεν λειτουργεί ακόμα! Και έτσι να είναι, που από κάποιους αμφισβητείται, είκοσι τρία (23) χρόνια για να ολοκληρωθεί η εγκατάσταση ενός συστήματος είναι και πάλι πάρα πολλά… Μα πάρα πολλά).
2. Εκπρόσωποι των εργαζομένων, ειπώθηκε και γράφτηκε ότι, είχαν καταγγείλει, κατ’ επανάληψη και με πολλούς τρόπους, τις πολλές και σοβαρές παραλείψεις που υπήρχαν οι οποίες έθεταν σε κίνδυνο την ασφάλεια των μετακινήσεων. Συγκεκριμένες καταγγελίες και όχι γενικές κι αόριστες.

Μια απ’ αυτές, της Δημοκρατικής Ενωτικής Συνδικαλιστικής Κίνησης Σιδηροδρομικών, στις 7 Φεβρουαρίου του 2023(!) ανέφερε μεταξύ άλλων και τα εξής:

«…Όσο δεν παίρνονται μέτρα προστασίας στους εργασιακούς χώρους και την ασφαλή λειτουργία και κυκλοφορία των τρένων, τα ατυχήματα δεν έχουν τελειωμό…»

«…Είναι πλέον εξοργιστικό αυτά να αποτελούν σχεδόν καθημερινό φαινόμενο και να μην παίρνεται κανένα ουσιαστικό μέτρο, να μη δρομολογείται καμία βελτίωση στην υποδομή και λειτουργία, να μην ελέγχονται οι εμπλεκόμενοι φορείς και να μην αναζητούνται ευθύνες…»

«…  Δεν θα περιμένουμε το δυστύχημα που έρχεται, για να τους δούμε να χύνουν κροκοδείλια δάκρυα κάνοντας διαπιστώσεις…»

***

Αυτά που αναφέρουμε, αφενός σοκάρουν και αφετέρου αποδυναμώνουν τα περί «ανθρώπινου λάθους» για τον απλούστατο λόγο, όχι επειδή αυτό δεν συνέβη, αλλά γιατί αν είχε εγκατασταθεί η απαραίτητη τεχνολογία και λειτουργούσε ίσως κατάφερνε να διορθώσει αυτό το «λάθος». Και για να το κάνει είχε μπροστά της δώδεκα ολόκληρα λεπτά, όσο λένε ότι διήρκησε η πορεία των δυο τρένων στην ίδια γραμμή μέχρι τη μοιραία σύγκρουση τους.

***

Εικασίες, υποθέσεις; Ναι… Όλα κατόπιν… τραγωδίας. Μιας τραγωδίας που όλοι καταλαβαίνουμε ότι θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί αν…

Ένα «αν» που μας στοιχειώνει όλους, αλλά εκείνους που συντρίβει είναι οι τραγικοί συγγενείς των θυμάτων που δεν κατάφεραν να ολοκληρώσουν ένα ταξίδι που λογικά θα έπρεπε να είναι απ’ τα πιο ασφαλή στον κόσμο. Γιατί το τρένο είναι ένα από τα πιο ασφαλή μέσα μετακίνησης, αρκεί βέβαια να σέβεσαι και να τηρείς τους κανόνες που διασφαλίζουν τη λειτουργία του. Και σ’ αυτή την περίπτωση δεν τους σεβάστηκαν και δεν τους τήρησαν αυτοί που έπρεπε, όποιοι κι αν είναι. Το δυστύχημα είναι πως αυτή τους την ασέβεια και την ολιγωρία την πλήρωσαν πάλι αθώοι, όπως γίνεται πάντα.

***

«Πόσοι ακόμα πρέπει να χαθούν για ν’ αλλάξει η χώρα;», ένας ακόμα τίτλος που ξεχωρίσαμε σε μια από τις πάμπολλες ανακοινώσεις συμπαράστασης στους οικείους των θυμάτων και καταδίκης των αρμοδίων. Πόσοι, άραγε; Μακάρι η απάντηση να ήταν «κανένας», αλλά ποιος είναι σε θέση να το ισχυριστεί όντας σίγουρος πως θα ισχύσει κιόλας;

***

Σήμερα Παρασκευή ολοκληρώνεται το τριήμερο πένθος, οι μεσίστια κυματίζουσες σημαίες θα επανέλθουν στο ψηλότερο σημείο του ιστού τους και εμείς στη συνηθισμένη ρουτίνα μας. Θα συζητάμε γι’ αυτό το τραγικό γεγονός για ένα, ίσως και δύο μήνες μέχρι που η επικαιρότητα θα στρέψει την προσοχή μας κάπου αλλού.

Εκεί όμως, στην κοιλάδα των Τεμπών θα μείνει για πάντα το αποτύπωμα μιας ασύλληπτης τραγωδίας που θα πρέπει να θυμίζει ότι έχουμε υποχρέωση ως κοινωνία να εκμηδενίσουμε, ή έστω να ελαχιστοποιήσουμε τις πιθανότητες νέων «ανθρώπινων λαθών» με τραγικές συνέπειες.