Γράφει η “δική” μας Αριστέα Αδαμίδου:
“Πριν από μερικά χρόνια, όταν ήμουν μαθήτρια στο Μουσικό Σχολείο Πτολεμαΐδας, είχα δημιουργήσει ένα τραγούδι. Έγραψα τους στίχους, συνέθεσα τη μουσική, σκηνοθέτησα το βιντεοκλίπ, και το αποτέλεσμα ήταν το “Χρώμα Ψυχής”.
Το τραγούδι αυτό απέσπασε πολλές κριτικές, τόσο από τον τοπικό τύπο όσο και από σκηνοθέτες, ηθοποιούς και το κοινό που το απόλαυσε. Θυμάμαι πως είχαν γράψει: «Οι στίχοι της μουσικής περιπλάνησης της Αριστέας Αδαμίδου, υπό τον όμορφο τίτλο “Χρώμα Ψυχής”, είναι εξαιρετικά επίκαιροι και ξεπερνούν τα όρια της συγκίνησης.
Επενδυμένοι με μουσικές νότες που αποπνέουν φρεσκάδα και νεανικότητα, εκπέμπουν πολλαπλά σήματα κινδύνου και καλούν τους ακροατές σε μια γενική εξέγερση διαμαρτυρίας.» Σήμερα, μετά από τόσα χρόνια, αποφάσισα να ξαναδημιουργήσω αυτό το τραγούδι. Και από μια έντεχνη, γλυκόπικρη μπαλάντα, να το κάνω μια ροκιά. Το νόημα που θέλω να περάσω παραμένει το ίδιο, μόνο που τότε με εξέφραζε η απόλυτη αθωότητα.
Έβλεπα τον κόσμο να καταρρέει γύρω μου και αναρωτιόμουν: «Γιατί ρε γαμώτο, τι πάει λάθος;» Νόμιζα πως όλοι οι άνθρωποι είναι αγνοί. Τώρα που βλέπω τα πράγματα διαφορετικά, το νόημα του “Χρώματος Ψυχής” παραμένει το ίδιο, ίσως όμως και πιο ισχυρό. Ο κόσμος έχει πάψει να ονειρεύεται. Όταν κυριαρχεί γύρω μας η σαπίλα του κόσμου και του συστήματος, οι άνθρωποι παύουν να ονειρεύονται, να σκέφτονται και να δημιουργούν, κι αυτό με θλίβει.
Έχουμε καταλήξει να βάζουμε φρένο στα όνειρα και στους στόχους μας, καθώς οι καταστάσεις και οι συγκυρίες ορθώνουν μεγάλα εμπόδια στον αγώνα μας να δούμε τα όνειρά μας να γίνονται πραγματικότητα. Το τραγούδι είναι μια διαμαρτυρία για τον κόσμο που ζούμε. Ανεργία, φτώχεια, πείνα, πόλεμοι, συνταξιούχοι που δεν τους φτάνει η σύνταξη, φοιτητές που δεν μπορούν να μείνουν στα σπίτια τους γιατί οι γονείς δεν μπορούν να πληρώσουν το ενοίκιο, αισχροκέρδεια, βία κατά των γυναικών, ξυλοδαρμοί, φασισμός, βιασμοί, μπούλινγκ, καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων…
Όλα αυτά μας κάνουν καθημερινά να χάνουμε το χρώμα μας. Μια φίλη μου έχει πει: «Αν αναλάβουμε ευθύνες και δούμε τη στρατηγική και τη μουσική ως προσφορά, μπορούμε να φτιάξουμε έναν καλύτερο κόσμο.» Όλοι οφείλουμε να ονειρευόμαστε. Είναι χρέος μας να κάνουμε όνειρα μέσα σε έναν σάπιο κόσμο, να πιστεύουμε πως αυτό που θέλουμε να δώσουμε έχει μέσα του λίγη φωτιά, λίγο φως και λίγη δύναμη και, όταν το πιστεύουμε, να παροτρύνουμε και τους άλλους να το πιστέψουν. Τότε θα ανοίξει μια χαραμάδα στο σκοτάδι και το χρώμα θα επανέλθει.”
