Μάνες υπομονή, θα ‘ρθει και ο Σεπτέμβρης – Χρονογράφημα του Μάξιμου Κωνσταντινίδη

-Τι να λέμε τώρα Γιάννε; Χάθηκε το γέλιο των ανθρώπων…

-Η αλήθεια είναι Χάμπο πως δε βλέπεις συχνά γελαστά πρόσωπα γύρω σου πια!

-Ας όψεται η κρίση Γιάννε. Σχεδόν χάθηκε το γέλιο των ανθρώπων. Και είν’ εδώ και χρόνια αυτό!

-Μα να σου πω και κάτι άλλο;

-Για πε ατό Γιάννε.

-Κοίτα, η κρίση – κρίση. Αυτό το ξέραμε κι απ’ τα ψες.

-Σωστά. Δεν είν’ κάτι καινούργιο. Βαστάει δεκαετία, κοντά, αυτό το χάλι.

-Άλλο θα λέω Χάμπο. Τις τελευταίες μέρες. Δεν πρόσεξες κάτι άλλο;

-Για βοήθα με λίγο Γιάννε. Να προσέξω σε σχέση με τι;

-Σε σχέση με το χαμόγελο που λέγαμε για. Το χαμόγελο των ανθρώπων.

-Ναι ε; Είδες κάτι εσύ Γιάννε; Για πε ατό κι εμέν.

-Θα λέω σε Χάμπο. Θα λέω σε. Είναι τρεις κατηγορίες, που άλλαξε η φάτσα τους τελείως τις τελευταίες μέρες. Άμα λέμε άλλαξε…άλλαξε δραματικά!

-Ναι ε Γιάννε; Δεν το πήρα πρέφα ξάι. Για πε ατό.

-Πρέπει να είσαι πιο παρατηρητικός Χάμπο. Να τους μελετάς τους ανθρώπους…

-Θα το προσπαθήσω Γιάννε. Είμαι σίγουρος πως για το καλό μου το λες αυτό.

-Λοιπόν Χάμπο. Τρεις κατηγορίες. Κατηγορία πρώτη: τα παιδιά!

-Άαα, ατώρα μάλιστα. Εγροίξα. Που τελείωσαν τα σχολεία τους και τρέχουν άμον παλαλά και μπουγελώνονται! Αυτό είναι;

-Αυτό ακριβώς Χάμπο. Στα παιδιά ξανάνθισε το χαμόγελο στα χείλη τους. Τέρμα η ζουρνά του σχολείου.

-Και το λες εσύ αυτό βρε Γιάννε; Ο δέσκαλον;

-Μα τι να λέμε τώρα βρε Χάμπο. Οι διακοπές για τα μικρά παιδιά είναι ο παράδεισος. Ψέματα να λέμε τώρα;

-Ωραία. Και η δεύτερη κατηγορία;

-Ή δεύτερη κατηγορία που έχει ανθίσει ένα χαμόγελο τόοοοσο στις φάτσες τους είν’ οι δάσκαλοι.

-Άαα. Βέβαια. Που ‘χουν κι αυτοί διακοπές από δω και πέρα και έχουν κι ένα καλοκαίρι όλο μπροστά τους ακόμα. Είναι να μη χαίρουνταν οι ανθρώπ’;

-Ακριβως. Ένα χαμόγελο…ΝΑ! Μέσα στην κρίση…Όαση τα πρόσωπα των δασκάλων.

-Κι η τρίτη κατηγορία Γιάννε; Γελάει κι αυτή; Γελάει;

-Ά μπα Χάμπο. Η τρίτη κατηγορία…Μπροστά της τα πρόσωπα των ζορισμένων από την κρίση φαίνονται χαμογελαστά!

-Σώπα βρε Γιάννε. Και δηλαδή, τι πάθανε και τραβάνε τέτοιο ζόρι, πιο μεγάλο κι απ’ της κρίσης;

-Ή τρίτη κατηγορία Χάμπο είναι οι μανάδες…

-Άαα. Εκεί το πας εσύ. Που από δω και πέρα θα ‘ χουν τα μωρά απ’ το πρωί ως το άλλο πρωί και ως..το Σεπτέμβριο!

-Ακριβώς Χάμπο. Ως το Σεπτέμβριο που θα ξαναρχίσουν τα σχολεία! Τις βλέπει και έχουν στο πρόσωπο ένα σφίξιμο…μόνιμο! Μία μελαγχολία να την πεις. Τέρμα το σχολείο, τα παιδιά στο σπίτι! Συνέχεια μαζί!

-Τώρα που το λες. Έβλεπα στις καφετέριες τις μανάδες που είχαν πάρει μαζί και τα παιδιά τους. Όλο παρατηρήσεις τα κάναν τα παιδιά! Μη τρέχεις…μην ιδρώνεις…μη πιάνεις χώματα…μη…μη.

-Ναι για. Δεν μπορούν οι μάνες πια, ούτε τον καφέ να απολαύσουν. Έχει καθήσει στο πρόσωπό τους η…θλίψη…και δε λέει να φύγει.

-Έεε, ας κάνουν κι αυτές υπομονή Γιάννε. Τι είν’ να ‘ρθει ο Σεπτέμβρης; Έτσι θα κάνει και θα φτάσει.

-Υπομονή μανάδες. Θα ‘ ρθει και ο Σεπτέμβρης!