Του Φελέκη Στυλιανού, εκπαιδευτικού στο 8ο Δ.Σ Πτολ/δας:
Οι παλαιότεροι μπορεί να θυμάστε το όνομα από τον παππού μου, ως τον γεωπόνο του Δήμου Εορδαίας. Οι υπόλοιποι μπορεί να γνωρίζετε τον πατέρα μου είτε από τη ΔΕΗ, είτε σαν υδραυλικό και σίγουρα λιγότεροι θυμάστε και γνωρίζετε εμένα.
Ανήκω σε μια γενιά παιδιών που μεγάλωσαν με το όνειρο και την προοπτική να φύγουν από την Πτολεμαΐδα. Οι σπουδές ήταν το καλύτερο εισιτήριο για ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή. Το καταφέραμε οι περισσότεροι της ηλικίας μου. Φύγαμε, σπουδάσαμε, εργαστήκαμε, κάποιοι σπουδάσαμε λίγο ακόμα γιατί δεν γινόταν αλλιώς, κάναμε οικογένειες σε ξένα μέρη και προσπαθήσαμε να κάνουμε προκοπή. Επιστρέφαμε στην πόλη μας μια στο τόσο, βλέποντάς την να απαξιώνεται μέρα με τη μέρα, χρόνο με το χρόνο και νιώθαμε πως δεν αποτελεί επιλογή για εμάς, όπως μας είχαν μάθει, άλλωστε.
Οι επισκέψεις αραίωσαν με τα χρόνια, καθώς μόνο θλίψη αποτελούσε η πτώση της πόλης σε όλους τους τομείς, ακόμα και στη νυχτερινή ζωή που ήταν με διαφορά η πιο ζωντανή πόλη του νομού μας και ίσως και της Δυτικής Μακεδονίας. Ακόμη και αν ερχόσουν όμως, μάθαινες ότι λείπουν όλο και πιο πολλοί γνωστοί που έφυγαν για το εξωτερικό.
Κι όμως, η ζωή σε ένα άλλο μέρος δεν ήταν αυτή που μας περιέγραφαν. Αρχίσαμε να το συνειδητοποιούμε όταν κάναμε το πρώτο μας παιδί και έγινε ανυπόφορη όταν φτάσαμε στο τρίτο και το τέταρτο. Παιδιά που έβλεπαν τους παππούδες και τις γιαγιάδες από τον υπολογιστή, ένα βαρέλι δίχως πάτο τα έξοδα και υποδομές που η σημερινή Πτολεμαΐδα τις κοιτά και γελάει, πιστέψτε με.
Στην τελευταία μας επίσκεψη είδαμε μετά από χρόνια μία εντελώς διαφορετική κατάσταση: περιποιημένα πεζοδρόμια από χόρτα, περισσότερα φώτα από προηγούμενες φορές, σημαντικά λιγότερα σκουπίδια και το σημαντικότερο: παιδικές χαρές που όμοιές της θα βρεις ίσως σε κάποιες οργανωμένες πόλεις, αλλά σίγουρα δεν θα τις βρεις σε αυτόν τον αριθμό και σε τόσο μικρές αποστάσεις μεταξύ τους. Ένα πάρκο εκτάκτων αναγκών που έγινε τόπος πολιτιστικών δρώμενων, προσεγμένο και κάθε χρόνο και καλύτερο.
Η απόφαση για την επιστροφή μας μετά από αυτά έγινε πολύ εύκολη.
Πάει ένας χρόνος που επιστρέψαμε οικογενειακώς και δεν το έχουμε μετανιώσει καθόλου. Τις υπηρεσίες που πρόσφερα με χαρά στα Χανιά θα τις προσφέρω με μεγάλη χαρά κι εδώ. Είναι πλέον η πόλη που θα μεγαλώσουν τα παιδιά μας με τη διαφορά ότι θα μεγαλώσουν ώστε να σκέφτονται πρώτα τον τόπο τους και έπειτα κάτι άλλο.
Από εκεί προέρχεται και ο τίτλος. Όταν λέγαμε ότι επιστρέψαμε και ιδιαίτερα από τα Χανιά, η ερώτηση όλων ήταν η αναμενόμενη: «Μα καλά, άφησες τα Χανιά και γύρισες Πτολεμαΐδα;».
Η απάντηση θα δοθεί εκτενέστερα στο επόμενο άρθρο, γιατί είναι πολλά αυτά που πρέπει να απαντηθούν, αλλά σύντομα σε όλους απαντάω: «Ναι, έζησα σε 5 πόλεις και πόλη σαν την Πτολεμαΐδα δεν έχει, ιδιαίτερα για οικογένεια».
Του Φελέκη Στυλιανού, εκπαιδευτικού στο 8ο Δ.Σ Πτολ/δας
Υποψήφιος Δημοτικός Σύμβουλος
Ενωμένη Εορδαία
