Θα ασχοληθώ, για μια ακόμα φορά με την ευθανασία (αυτοκτονία) του γνωστού δημοσιογράφου, γιατί με ενόχλησε υπερβολικά όλη αυτή η προπαγάνδα, εναντίον της λογικής, που στήθηκε με αφορμή την πολύ-πολυδιαφημισμένη από τον ίδιο και τους υμνητές του, αυτοκτονία του. Με βοηθάει άλλωστε και το ημερολόγιο, γιατί η χθεσινή μέρα είναι από τις πιο σημαδιακές της ζωής μου. Αυτός είναι και λόγος που αν και αποφεύγω να χρησιμοποιώ προσωπικά και οικογενειακά γεγονότα στις αναρτήσεις μου, θα κάνω μια εξαίρεση.
Σαν χθες, πριν τρία ακριβώς χρόνια, (23/9/13), υποβλήθηκε η γυναίκα μου σε χειρουργική επέμβαση, με διάγνωση: “κακοήθεια και μετάσταση σε λεμφαδένες”.
Σ΄ αυτές τις περιπτώσεις, δύο είναι οι επιλογές: Ο δρόμος του αγώνα ή η λιποταξία από την ζωή. Ακολουθήσαμε φυσικά τον δρόμο του αγώνα, επειδή τον άλλο δεν τον ξέραμε και δεν επιθυμούμε να τον γνωρίσουμε και μακάρι να μην τον γνωρίσει ποτέ, κανένας άνθρωπος..
Γνωρίσαμε σ΄ όλη τη διαδρομή και ένα σωρό συναγωνιστές, με αντίστοιχα προβλήματα. Κάποιοι από αυτούς, με δύσκολες περιπτώσεις, είναι σήμερα υγιείς, αλλά υπάρχουν και κάποιοι που δυστυχώς έχασαν τη μάχη. Όμως, συναντώντας τους ανθρώπους τους που άφησαν πίσω, διακρίνεις την ικανοποίηση, ότι αγωνίστηκαν δίπλα τους, όσο μπορούσαν. Τι απ΄ αυτά αλήθεια μπορεί να αισθανθεί η γυναίκα του βέλλιου, που πιθανόν να είναι και εντελώς ανεύθυνη για τις επιλογές του άνδρα της;
Για μας ο αγώνας (του Κυρίου συνεργούντος), δείχνει να κερδήθηκε. Και δεν ήταν εύκολος. Όλα τα είχε. Επέμβαση, χημειοθεραπείες με όλες τις παρενέργειες, ακτινοβολίες, απρόοπτα προβλήματα κ.τ.λ. Όμως έτσι είναι οι μάχες. Αν ήταν εύκολες δεν θα ήταν μάχες, αλλά παρελάσεις. Φαντασθείτε όμως να είχε επιλέξει, την λιποταξία. Θα είχε χάσει χωρίς λόγο, μια μάχη που δείχνει να χει κερδηθεί. Σίγουρα ήταν δύσκολος ο αγώνας, αλλά είναι ένας αγώνας που αξίζει να τον δώσεις, έστω και με ελάχιστες πιθανότητες να τον κερδίσεις. Για να επικρατήσει επί τέλους η άποψη ότι οι άνθρωποι, σε όλες τις σχέσεις, δεν είναι αναλώσιμοι και αντικαταστάσιμοι. Γιατί στη ζωή δεν είναι όλα «ότι φάμε, ότι πιούμε κ.τ.λ. και γιατί η ζωή είναι ένα αγαθό, για το οποίο αξίζει να αγωνίζεσαι και όχι να στρίβεις δια της ευθανασίας στις δυσκολίες. Εξ΄άλλου υπάρχει πάντα και η άνωθεν βοήθεια, γιατί, όπως λέει και ένας καλός φίλος, που τελευταία γνώρισα και που δίνει και αυτός τον αγώνα του, ο Κύριος επιλέγει να σε σώσει, ή από τον Σταυρό, ή με τον Σταυρό.
Γιάννης Παπαδόπουλος
Στρατιωτικός ε.α. – Πολιτικός Μηχανικός
Πτολεμαΐδα
