Οι τόποι του, το ΚΑΛΝΤΕΡΕ της Μ. Ασίας, εστία καταγωγής των προσφύγων προγόνων του, το ΑΝΑΤΟΛΙΚΟ Εορδαίας, όπου αναστήθηκε και το ΠΑΡΙΣΙ, όπου συνάντησε το οικουμενικό, γέννησαν την παγκόσμια τοπικότητά του: μια καρδιά που παλλόταν συνεχώς για τα γύρω του, τα μεγάλα του κόσμου και της πατρίδας, όπως συνδέονταν με τα μικρά του περίγυρου, μια καρδιά που χτυπούσε για το δίκιο και την ομορφιά της προόδου.
Η βαθιά γνώση της γλώσσας μας, από την αρχαιοελληνική γραμματεία μέχρι τη σύγχρονη δημιουργία, οι γλώσσες που μιλούσε, ανάμεσά του κι η τουρκική, γέννησαν τη γλώσσα της αλήθειας, του θάρρους, της ανατροπής.
Ο χείμαρρός της εξέβαλε στις εφημερίδες: Το Φανάρι του Ανατολικού, Επαφή , εφημερίδα της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Κοζάνης, στην πρώτη εκλεγμένη Ν. Αυτοδιοίκηση, 1994-1998, τότε που συναντηθήκαμε και συγκατοικήσαμε στο δεύτερο όροφο.
Η δύναμή της ήχησε στο ελεύθερο ραδιόφωνο, στην κριτική βιβλίων, ταινιών, μουσικής, στις πρωτοπόρες δράσεις του Δήμου Πτολεμαϊδας και συνέθεσε ένα δημόσιο λόγο καλλιεπή, ταιριαστό στη διαμόρφωση της έννοιας του πολίτη.
Έγινε έκφραση φωτογραφικής απεικόνισης στιγμών, συλλογή ποικίλων αντικειμένων, ως κλοπή από τη φθορά του χρόνου για τη διασφάλιση της αιωνιότητάς.
Πίστη πως δεν υπάρχει άλλος λυτρωτικός δρόμος από τη γνώση που αντιστρατεύεται την ψευτοκουλτούρα της εποχής.
Έγινε σεβασμός στους γεννήτορες που τόνιζε πως κλέφτηκαν από αγάπη, λατρεία στη μάνα του την Πηνελόπη που δεν έχει καιρό που έφυγε κι άφησε το σπίτι σκοτεινό και το βασιλικό απότιστο. Σεβασμός στους γείτονες και συγχωριανούς, τους ταπεινούς ξωμάχους που τους ηρωοποιούσε για τις ανθρώπινες χάρες τους και τους αντιπαρέθετε ως αντιήρωες στους σταρ της εποχής του λούστρου, της επιτήδευσης , της ψεύτικης λάμψης, γιατί ήξερε καλά πώς το ταπεινό είναι μεγάλο και το ασήμαντο αξεπέραστο.
Τιμή στις γυναίκες και σπάνιες αγάπες μέχρι θανάτου, που δημόσια ομολογούσε, όπως κάνουν οι πραγματικοί άντρες, που αντιστρατεύονται τις φευγαλέες ρηχές σχέσεις που μόνον αριθμητική σημασία έχουν.
Αδυναμία στη νέα ζωή , στα παιδιά, η οποία γέννησε και την Σταυριάννα του.
Εμπιστοσύνη κι υποστήριξη στο συνάνθρωπο, κάποιες φορές φιλία κατά τα ηρωικά μας έπη. Μόνο τον εαυτό του μπορούσε να αδικήσει, άλλωστε απέναντι σ΄αυτόν ήταν στενόκαρδος και στενόχωρος ο κόσμος, όπως συμβαίνει με τους πρωτοπόρους.
Αλησμόνητε φίλε μου,
Δυο βδομάδες πριν σε συνάντησα στο Συμπόσιο Ποίησης , στην Κοζάνη. Σε είδα αγχωμένο, αλλά καινοτόμο πάλι. Δεν ήξερα πως ήταν η τελευταία φορά, η τελευταία φορά που θα σ΄έλεγα: εμείς δεν σε φτάνουμε.
Ξέρω πως δε θα με διέψευδες ποτέ, μας διέψευσε όμως η ζωή και τους δυο και μ΄άφησε πίσω να λέω πως ναι, με το βίο σου έκανες τη ζωή καλύτερη, πως με το βίο σου αναμετρήθηκες με τη φθαρτότητα και τη νίκησες…
Καλό ταξίδι
ΥΓ:… γιατί στον Δημήτρη δεν ταιριάζει η σιωπή. Τάσα Σιόμου
