Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, όχι μόνο παραιτήθηκε από όλες τις υποτιθέμενες «κόκκινες» γραμμές, αλλά κατάφερε να υπογράψει στο Eurogroup ένα «προσύμφωνο» για το επερχόμενο 4ο Μνημόνιο.
Η ειρωνεία της Ιστορίας θέλησε αυτό το «προσύμφωνο» να υπογραφτεί ξανά στις 20 Φλεβάρη, δύο ακριβώς χρόνια ύστερα από ένα άλλο προσύμφωνο που υπογράφτηκε την ίδια ημερομηνία του 2015. Όπως τώρα, έτσι και τότε, η πρώτη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έδωσε μόνο δεσμεύσεις χωρίς να πάρει τίποτα. Τη συνέχεια τη γνωρίζουμε. Ωστόσο, οι ομοιότητες δεν εξαντλούνται σε αυτό. Κάνοντας αντίστροφα τη σύγκριση, όπως τότε έτσι και τώρα, η καθαυτό συμφωνία παραπέμπεται σε μια αργή και βασανιστική διαδικασία των επόμενων μηνών, με χρονικό dead line τον Ιούλιο, οπότε πρέπει να εξοφληθούν χρεολύσια μεγάλου ύψους.
Ο Ντάισελμπλουμ δήλωσε πως συμφωνήθηκε από την κυβέρνηση η αποδοχή όλων των βασικών απαιτήσεων του ΔΝΤ: «Βρέθηκε κοινό έδαφος μετά την εντατικοποίηση των συνομιλιών την προηγούμενη εβδομάδα και τα κλιμάκια θα επιστρέψουν πολύ σύντομα στην Ελλάδα για να δουλέψουν σε ένα νέο πακέτο μεταρρυθμίσεων στο συνταξιοδοτικό σύστημα, το φορολογικό σύστημα και την αγορά εργασίας». Μεταφράζοντας από τη μνημονιακή αργκό, αυτό σημαίνει ότι η κυβέρνηση δεσμεύτηκε να μειώσει το αφορολόγητο (ρεπορτάζ της επόμενης μέρας μιλούσαν για μείωση ακόμη και κάτω από τα 5.000 ευρώ), να περικόψει τις συντάξεις (κατάργηση της «προσωπικής διαφοράς» του νόμου Κατρούγκαλου) και να δεχτεί ομαδικές απολύσεις (κάτι πολύ πιο χειροπιαστό από την υποτιθέμενη απλώς «ιδεολογική» διάσταση του ζητήματος…). Δηλαδή πάμε για ένα νέο «Ναι σε όλα». Παρ’ όλα αυτά, η ανακοίνωση του ΔΝΤ δεν δεσμεύεται για χρηματοδοτική συμμετοχή στο ελληνικό πρόγραμμα!
Ο κυβερνητικός ισχυρισμός περί «τέλους της λιτότητας» προϋποθέτει πρωτογενή πλεονάσματα επιστημονικής φαντασίας (μεγαλύτερα του 3,5%), άρα συνιστά καθαρή απάτη.
Επιπλέον, στις 6 Μαρτίου στις Βερσαλλίες θα διεξαχθεί η σύνοδος των «4» ισχυρότερων χωρών της Ευρωζώνης-ΕΕ (Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία), με τη συμφωνία των χωρών της Benelux (σκληρός πυρήνας της πρώτης ευρωπαϊκής «ταχύτητας»), για να συζητήσουν πάνω στο σχέδιο της Ευρώπης των δύο «ταχυτήτων». Βρισκόμαστε στα πρόθυρα ενός Grexit με την καθοδήγηση της Γερμανίας, πιθανότατα στο τέλος της διετίας 2017-2018, και αφού έχουν προνομοθετηθεί αρκετά ακόμα σκληρά μέτρα για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα.
Ως τότε οι δανειστές χρειαζόντουσαν ένα «προσύμφωνο», που θα δεσμεύει την ελληνική κυβέρνηση να υιοθετήσει στην …ατζέντα του Κυριάκου Μητσοτάκη και θα της μεταφέρει την ευθύνη για τυχόν μη επίτευξη τελικής συμφωνίας. Το κατάφεραν, χωρίς να δώσουν τίποτα…
Ο λόγος περνά στην Αριστερά και κυρίως στους λαϊκούς αγώνες! Η μόνη ελπίδα είναι σε έναν νέο πανεργατικό-παλλαϊκό ξεσηκωμό, όπως το 2010-2012: Για να έρθουν και πάλι οι ανάγκες μας στο προσκήνιο, για να ανοίξουμε το δρόμο στην αντιμνημονιακή ανατροπή, απέναντι σε κυβέρνηση και μνημονιακή αντιπολίτευση, κεφάλαιο και Τρόικα.