ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
(22 Ιουνίου 2025)
(Μτθ. δ΄ 18 – 23)
Περπατώντας ὁ Χριστός στήν θάλασσα τῆς Γαλιλαίας εἶδε δύο ἀδέρφια, τόν Σίμωνα, πού κατόπιν τόν ὀνόμασε Πέτρο, καί τόν Ἀνδρέα νά ρίχνουν τά δίχτυα τους στήν θάλασσα, καθώς ἦταν ψαράδες. Τούς κάλεσε νά Τόν ἀκολουθήσουν λέγοντάς τους ὅτι θά τούς κάνει «ψαράδες» ἀνθρώπων. Αὐτοί ἀμέσως ἄφησαν τά δίχτυα τους καί Τόν ἀκολούθησαν. Προχωρώντας λίγο παρακάτω συνάντησε ἄλλα δύο ἀδέλφια, τόν Ἰάκωβο καί τόν Ἰωάννη, τούς γιούς τοῦ Ζεβεδαίου, να βρίσκονται στό καράβι τους μαζί μέ τόν πατέρα τους καί νά ἑτοιμάζουν τά δίχτυα τους, καί τούς κάλεσε καί αὐτούς. Αὐτοί ἀμέσως ἄφησαν τό πλοῖο καί τόν ἀκολούθησαν. Περιόδευσε ὅλη τήν Γαλιλαία διδάσκοντας στίς συναγωγές, κηρύττοντας τό Εὐαγγέλιο τῆς Βασιλείας, θεραπεύοντας κάθε νόσο καί κάθε ἀσθένεια στόν λαό.
Ὁ Χριστός βρίσκεται στό ξεκίνημα τῆς δημόσιας δράσης Του μετά τήν σύλληψη τοῦ Ἰωάννη καί μέ τό ἴδιο κήρυγμα˙ «Μετανοεῖτε, ἤγγικε γάρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν». Ἀρχικά πῆγε στήν Ναζαρέτ νά κηρύξει. Μετά τήν ἀπόρριψή Του ἀπό τούς συμπατριῶτες Του μετέβη στήν περιοχή τῆς Γαλλιλαίας. Οἱ κάτοικοι ἐκεῖ εἶχαν πνευματικότερη ἀντίληψη σχετικά μέ τόν Μεσσία, γι᾿ αὐτό καί ὁ Χριστός διάλεξε ἀπό ἐκείνη τήν περιοχή τούς μαθητές Του. Δέν ἦταν ἐπηρεασμένοι ἀπό κάποια θρησκευτική παράδοση ἀλλά οὔτε καί ἦταν φανατικοί τηρητές τοῦ Μωσαϊκοῦ Νόμου. Δύο βασικά στοιχεῖα ἀξίζει νά προσέξουμε ἀπό τήν σημερινή περικοπή. Τό ἕνα˙ ἡ ἐργατικότητα τῶν ἀποστόλων. Τό δεύτερο˙ ἡ ὑπακοή τους.
Θαυμάζει κανείς τό γεγονός ὅτι ὅλοι τους ἐργάζονται. Εἶναι ἄνθρωποι τῆς καθημερινότητας ἔχοντας τίς ἐργασίες τους. Μέ κόπο βγάζουν τά ἀπαραίτητα γιά νά ζήσουν. Τίποτε δέν θεωρεῖται δεδομένο στήν ζωή τους. Ἐργατικούς ἀνθρώπους διάλεξε ὁ Χριστός γιά τήν διάδοση τοῦ Εὐαγγελίου Του.
Ἐκεῖνο τό ὁποῖο τούς κάνει ἐκτός ἀπό ἐργατικούς νά εἶναι καί ξεχωριστοί εἶναι ἡ ὑπακοή τους! Καί τά δύο ζευγάρια τῶν ἀδελφῶν, κατά τό κάλεσμά τους ἀπό τόν Χριστό νά γίνουν «ἁλιεῖς ἀνθρώπων», ἀμέσως ἄφησαν τήν δουλειά τους καί τούς δικούς τους καί Τόν ἀκολούθησαν! Ἄραγε γνώριζαν τί σημαίνει τό «ἁλιεῖς ἀνθρώπων»; Κι ὅμως, ἄφησαν τά πάντα καί ἀκολούθησαν τόν Χριστό. Πλήρης ἐφαρμογή τοῦ Εὐαγγελίου τῆς προηγουμένης Κυριακῆς καί ταυτόχρονα ἀπόδειξη τῆς ἀγάπης τους γι᾿ Αὐτόν!
Πηγή τῆς ὑπακοῆς εἶναι ἡ ἀγάπη! Ἡ ἀγάπη πρός τόν συνάνθρωπο ὁδηγεῖ στήν θυσία. Πόσο μᾶλλον ὄταν εἶναι πρός τόν Ἴδιο τόν Χριστό. Τότε ἀμέσως καί χωρίς δεύτερη σκέψη ὁ ἄνθρωπος ἀφήνει τά πάντα καί ἀκολουθεῖ Αὐτόν πού ἀγαπᾶ. Χωρίς ὅρους καί προϋποθέσεις. Ἀκριβῶς ἐκεῖ ὑπερβαίνει τόν ἑαυτό του. Φεύγει ἀπό τό θέλημά του. Ἀπαρνεῖται τόν ἑαυτό του καί ἀκολουθεῖ τόν Χριστό. Ἀποδέχεται καί ἐφαρμόζει τό θέλημά Του, ἀκόμη καί ἄν διαφωνεῖ μαζί Του! Καί εἶναι ἤρεμος καί ἀναπαυμένος γιατί ἔκανε κάτι ἀπό ἀγάπη! Χωρίς νά δεῖ ἄν καί τί ἀνταπόδοση ὑπάρχει.
Ὅλα τά παραπάνω μέ πνεῦμα ἐλευθερίας! Κανένας δέν ἐπιβάλλει τήν ὑπακοή. Ἡ ὑπακοή γίνεται ἐλεύθερα. Στήν περίπτωση τῆς ὑποχρεωτικότητας γίνεται λόγος γιά πειθαρχία καί ὄχι ὑπακοή. Ἄλλωστε ὁ Θεός μᾶς θέλει ὅλους κοντά του, ὄχι ἀναγκαστικά ἀλλά μέ τήν θέλησή μας.
Ὁ σύγχρονος καί λαοφιλής ἅγιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης ἀναφέρει ὅτι τά χαρίσματά του τά ἀπέκτησε ἀπό τήν ὑπακοή πού ἔκανε στά ἐνάρετα γεροντάκια του στα Καυσοκαλύβια. Συγκεκριμένα ἀναφέρει: «Ὅλη μου ἡ ζωή ἦταν ἕνας παράδεισος. Προσευχή, λατρεία, ἐργόχειρο, ὑπακοή στοὺς Γέροντές μου. Ἀλλὰ ἡ ὑπακοή μου ἦταν ἀποτέλεσμα ἀγάπης, ὄχι ἀναγκαστική. Αὐτὴ ἡ εὐλογημένη ὑπακοή πολὺ μέ ὠφέλησε. Μέ ἄλλαξε. Ἔγινα ξύπνιος, γρήγορος, πιὸ γερός στὸ σῶμα καὶ στὴν ψυχή. Μ’ ἔκανε νὰ τὰ γνωρίζω ὅλα. Πρέπει μέρα-νύκτα νὰ δοξάζω τὸν Θεό, ποὺ μέ ἀξίωσε νὰ ζήσω ἔτσι σ’ αὐτὴ τὴ ζωή. Πάνω στὴν ὑπακοὴ εἶχα σκύψει καὶ ἐγκύψει. Τὰ ὑπόλοιπα, ποὺ ὁ Θεὸς ἔφερε στὴ ζωή μου, ἦλθαν μόνα τους. Καὶ τὸ χάρισμα τὸ προορατικὸ μοῦ δόθηκε ἀπ’ τὸν Θεὸ ἐξαιτίας τῆς ὑπακοῆς. Ἡ ὑπακοὴ δείχνει τὴν ἀγάπη πρὸς τὸν Χριστό. Κι ὁ Χριστὸς ἰδιαίτερα ἀγαπᾷ τοὺς ὑπάκουους. Γι’ αὐτὸ λέει: “ Ἐγὼ τοὺς ἐμὲ φιλοῦντας ἀγαπῶ, οἱ δὲ ἐμὲ ζητοῦντες εὑρήσουσι χάριν.” Μές στὴν Ἁγία Γραφὴ ὅλα εἶναι γραμμένα ἀλλὰ κεκαλυμμένα.»
Μέ τήν ὑπακοή ὁ ἄνθρωπος ὁδηγεῖται στήν ταπείνωση γιατί δέν κάνει το προσωπικό του θέλημα. «Σηκώνει» τόν σταυρό του, τόν ἐγωισμό του δηλαδή, καί ἀκολουθεῖ τόν Χριστό. Ὁ ταπεινός δέν πέφτει γιατὶ βαδίζει χαμηλά. Ὁ παπα‐Τύχων ὁ Ἁγιορείτης ἔλεγε: «Ἕνας ταπεινὸς ἄνθρωπος ἔχει περισσότερη Χάρη ἀπὸ πολλοὺς ἀνθρώπους μαζί. Κάθε πρωὶ ὁ Θεὸς εὐλογεῖ τὸν κόσμο μὲ τὸ ἕνα χέρι, ἀλλά, ὅταν δῆ κανέναν ταπεινὸ ἄνθρωπο, τὸν εὐλογεῖ μὲ τὰ δυό Του χέρια. Ἐκεῖνος ποὺ ἔχει μεγαλύτερη ταπείνωση, εἶναι ὁ μεγαλύτερος ἀπὸ ὅλους!». Στήν ἴδια διάσταση ὁ Προφήτης Ἠσαΐας: «ἐπὶ τίνα ἐπιβλέψω, ἀλλ᾿ ἢ ἐπὶ τὸν ταπεινὸν καὶ ἡσύχιον.»
Στούς ἀποστόλους βλέπουμε ἔμπρακτα τά ἀποτελέσματα τῆς ἀγάπης. Κατανοοῦμε καί ὀρθολογιστικά ὅτι τά ὅσα μᾶς λέει ὁ Θεός μας δέν εἶναι θεωρητικά ἀλλά πηγάζουν ἀπό τήν πράξη. Κάποιοι πρῶτοι τά ἐφάρμοσαν καί μέ αὐτόν τόν τρόπο δίδαξαν καί ἐμᾶς. Εἶναι στήν δική μας διακριτική εὐχέρεια ἄν θά ἐργαστοῦμε στήν καλλιέργεια τῆς ἀγάπης καί ὄχι μόνο.
