Διαφωνούσαμε χθες με κάτι φίλους για το πόσο κόσμο είχε το ΔΑΚ της Κοζάνης.
Λίγο με ενδιαφέρει ο ακριβής αριθμός, αν και κατάλαβα στο ημίχρονο πως η πόλη ήταν εκεί μαζικά.
Έχει μια τάση το γήπεδο της Κοζάνης να ανεβάζει κατακόρυφα την προσέλευση 1-2 λεπτά πριν την έναρξη του αγώνα και κάποια λεπτά μετά τη σέντρα.
Έλλειψη γηπεδικής κουλτούρας είναι και αυτό, αλλά μήπως είχαμε και ποδόσφαιρο τόσα χρόνια στην πόλη;
Ξεκινάμε από το γεγονός πως ο κόσμος κατηφορίζει στο ΔΑΚ και έχει σαν σημείο αναφοράς την ομάδα της πόλης.
Ναι, η Κοζάνη γίνεται talk of the town και οφείλω να σας ομολογήσω πως τα κείμενα της περιπέτειας του καλοκαιριού με τη «ληστεία» της ανόδου πέρυσι, είχαν τόση αναγνωσιμότητα όση δεν έχουν αυτά με την Τηλεθέρμανση που κλείνει(χαμός από κλικ).
Είδα μια φωτογραφία λίγο μετά τον αγώνα με μια απίστευτη ουρά κόσμου να περιμένει να κόψει εισιτήριο για να δει την Κοζάνη.
Ειλικρινά ποιον νοιάζει πόσο κόσμο είχε το γήπεδο;
Η απάντηση είναι πως «ο κόσμος πήγε στο γήπεδο».
Η Κυριακή έγινε γιορτή και η πόλη δείχνει τη δίψα της για τη δίκη της ομάδα!
Το πρωτάθλημα φέτος δεν το κλέβει από την Κοζάνη ούτε η συμμορία του Professor από το La Casa de Papel.
Το στοίχημα είναι η εικόνα με την ουρά στο εκδοτήριο να γίνει εικόνα κάθε Κυριακής…
Για την πόλη, για το ποδόσφαιρο, για την Κοζάνη μας…
Υ.Γ.: Στο ημίχρονο με φωνάζει φίλαθλος της Κοζάνης από τα παλιά και μου λέει: «Κάποιοι βρήκαν που είναι το γήπεδο. Εκλογές έχουμε…».
Εντάξει, μέσα στον κόσμο που διψάει υπάρχουν και αυτοί που δεν έχουν ιδέα τι σχήμα έχει το τόπι και ταλαιπωρούν την κερκίδα με τις ανόητες «δημόσιες σχέσεις» τους.
Θα τους κόβουμε και αυτούς εισιτήριο…
Γιορτή έχουμε…