Ειλικρινά σήμερα δεν είχα διάθεση να γράψω τίποτα, ειδικά όταν τούτες τις ώρες που αγγίζω το πληκτρολόγιο, η πόλη σύσσωμη θα εξοδεύει την εκφορά μια νέας μητέρας, η οποία έφυγε με αγκαλιά το 3χρονο παιδί της. Ούτε θα έμπαινα στην διαδικασία να γράψω το παρόν, αν δεν διέκρινα, μέσω του περίγυρου, των ΜΜΕ και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, τόσο φανερές, ορισμένες κατηγοριοποιήσεις μελών της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας.
Αυτό το οποίο με εξέπληξε, αν όχι με συγκλόνισε, ήταν η εξαιρετική στάση του Υπατίου, της τραγικής αυτής μορφής, του οποίου ο σταυρός λες και είναι βγαλμένος, μέσα από τα πιο έντονα αποσπάσματα των κειμένων του Σοφοκλή. Μια συμπεριφορά κόντρα στην επικρατούσα κατάσταση. Κακά το ψέματα, ο μέσος Έλληνας έχει αγριέψει, η νέα γενιά είναι ανεξέλεγκτη, η ασυδοσία κυριαρχεί και μαζί και η εκτροπή στην συμπεριφορά. Όλοι έχουμε επηρεαστεί από αυτό, σε ένα κράτος, του οποίου το μόνο μέλημά είναι, ποιόν θα βολέψει και αναμφίβολα όχι το πώς θα διαχειριστεί, επιλύσει και ελέγξει. Ανάλογα, λοιπόν, ο καθείς κάνει ότι του γουστάρει και αυτό είναι ευδιάκριτο ειδικά στο δρόμο. Αναφέρομαι, εδώ, στη συμπεριφορά και όχι στα ίδια τα ατυχήματα, τα οποία πάντα υπήρχαν. Ως προς την ταχύτητα, πάλι, όσοι ζουν στο εξωτερικό (όπως και ο άλλος οδηγός), γνωρίζουν πως η Ελλάδα στους μεγάλους της εθνικούς δρόμους, είναι μια δωρεάν πίστα αυτοκινήτων. Έτσι μπορούν να δοκιμάσουν τα γρήγορα αυτοκίνητά τους, για τα οποία στις χώρες τους, πρέπει να νοικιάζουν ειδικές πίστες. Εκεί το όριο είναι όριο.
Α ναι, σε κάποιους δρόμους βγαίνει και η Τροχαία, αν έχει βενζίνη για τα περιπολικά, για ελέγχους. Δε βαριέσαι: μέχρι πρότινος, επιτρέπονταν να κυκλοφορούν GPS, όπου είχαν ενσωματώσει στη μνήμη τους, ακόμα και τα σημεία που οι αστυνομικοί έστηναν μπλόκα για γράψιμο προειδοποιώντας ηχητικά. Τέτοιο κράτος είμαστε. Φυσικά αυτές τις ημέρες, θα κάνουν εμφανή την παρουσία οι τροχονόμοι, για το θεαθήναι. Στο μεταξύ «στους εθνικούς σου δρόμους, λάστιχα σκασμένα (και όχι μόνο) ζώα σκοτωμένα», όπως λέει ο Γ. Ανδρέου.
Τον Υπάτιο, παρότι είχαμε πολλά χρόνια να μιλήσουμε, τον ξέρω από μικρό παιδί, μιας γειτονιάς και μιας, περίπου, ηλικίας είμαστε. Στο πρόσωπο του είδα τον άνθρωπο ο οποίος βρήκε την ψυχική λεβεντιά, τέτοια στιγμή, να είναι άνθρωπος με Α κεφαλαίο, διδάσκοντας με το παράδειγμά του ήθος. Με ήλεγξε. Σκέφτηκα πόσες φορές έχω αρπάξει, έστω, για σοβαρό λόγο, και πόσο πειθαρχημένος, πνευματικά είναι ο ίδιος. Ένας άλλος Κολοκοτρώνης, που με την συμπεριφορά του κάνει το καλύτερο μνημόσυνο στην αγγελική οικογένειά του. Βρήκε το σθένος να μιλήσει με καλό λόγο για τους άλλους δύο σκοτωμένους. Όχι δεν τον επηρέασε η λήψη χαπιών, όπως ανόητα βιάστηκαν πολλοί να πουν ή να γράψουν. Ο ίδιος ομολόγησε, πως άντλησε κουράγιο και του υπαγόρευσε την στάση του, η θρησκευτική του πίστη. Να πούμε όμως και το άλλο: εξοργίστηκα για την άθλια τακτική εκπομπών σαν της Τατιάνας, οι οποίες είχαν συνέχεια σε επανάληψη την σκηνή του θανάτου, για να βγάλουν νούμερα. Καλό παράδεισο, υπάρχει ελπίς σε πρόσωπα σαν του Υπατίου.
