‘-Άιντε και κοντεύουν οι εκλογές. Αποφάσισες τι θα ψηφίσεις Χάμπο;
-Να σου πω Κάκκο. Μεγάλη κουβέντα ανοίγεις.
-Έεε, για σώπα Χάμπο. Έτσι για να πούμε κάτι το ‘πα. Μη ζορίζεσαι κιόλας. Έτσι το ‘πα…
-Άαα, όχι. Πια δε ζοριζομαι όπως κάποτε για τα πολιτικά βρε Κάκκο. Κάποτε ήμασταν…φανατικοί.
-Ναι για. Έρχονταν εκλογές κι έλεγες πως έρχονταν το τέλος του κόσμου! Λες κι ήταν θέμα ζωής και θανάτου κάναμε. Είχαμε κι επεισόδια κάποτε αν θυμάσαι.
-Θυμάμαι Κάκκο. Πώς δε θυμάμαι. Και να σε πω και κάτι; Ντρέπομαι κιόλας! Γιατί κι εγώ ήμουν Σαματατζής. Και οξύθυμος ήμουν…και αψύς!
-Τώρα Χάμπο όλα, σχεδόν, γίνονται ήσυχα και πολιτισμένα. Καλύτερα!
-Καλύτερα, δε λες τίποτα Κάκκο. Πολύ καλύτερα. Μόνο, να, αυτό που είπες, για το αν αποφάσισα, που ρώτησες…σκέφτομαι…
-Τι σκέφτεσαι Χάμπο;
-Σκέφτομαι πως όσο πιο αποφασισμένος πας για να ψηφίσεις, τόσο πιο πολύ, το πιο πιθανό δηλαδή, θ’ απογοητευτείς στη συνέχεια…
-Χαιρετώ την παρέα. Τι λέει Χάμπο. Πολιτικολογείτε;
-Βρε καλώς το Γιώργο. Κάτσε! Πετράκη, ένα καφέ για το φοιτητή μας. Για το Γιώργο μας.
-Άκουσα τι λέγατε Χάμπο…
-Και τι λες πάνω σ’ αυτά Γιώργο;
-Λέω, πως πολύ καλά τα λες Χάμπο. Δε χρειάζονται ούτε φωνές, ούτε φανατισμοί. Αλλά ξες κάτι Χάμπο; Ένα δεν καταλαβαίνω…
-Τι βρε Γιώργο;
-Έ, πως τώρα εσύ, με τόση πείρα, με λες, ας πούμε, πως δεν αποφάσισες. Και σα να λέμε, θα πας έτσι, κουτουρού, να ψηφίσεις.
-Όχι Γιώργο. Κουτουρού δε θα πάω. Αλλά δε θα πάω και σαν οπαδός. Ας πούμε, θα πάω σα φίλαθλος. Κι άμα η ομάδα μου δε θα παίζει, μετά, καλά…
-Έ, τι Χάμπο; Δε θα θυμώσεις;
-Αυτό σε λέω Κάκκο. Όσο πιο αποφασισμένος πας, όσο πιο οπαδός είσαι, τόσο μετά ούτε αμερόληπτος θα ‘σαι, ούτε και θα βλέπεις τα στραβά.
-Έ, ναι Χάμπο. Το καταλαβαίνω. Άμα είσαι οπαδός, πως θα πεις πως η ομάδα σου δε τραβάει; Πώς θα πεις πως έκανες λάθος;
-Έμ; Ακριβώς Γιώργο. Δύσκολα! Πολύ δύσκολα μετά να τα παραδεχτείς αυτά.
-Ναι βρε Χάμπο. Καλά όλα αυτά. Όμως, υπάρχουν και κριτήρια. Πώς να το κάνουμε. Υπάρχουν αρχές.
-Κοίτα Γιώργο. Οι αρχές, στην πράξη, μετά τις εκλογές, λίγο – πολύ συγκλίνουν την σήμερον ημέρα…Στην ανάγκη, οι αρχές πάνε πίσω. Και το καταλάβαμε πια, εδώ και χρόνια, πως είμαστε στην ανάγκη. Και οι αρχές, γίνανε, που λέει και το τραγούδι, “ρούχα μαζί που πλύθηκαν κι έχουνε γίνει ροζ”.
-Έ, πως όμως βρε Χάμπο; Είναι, ας πούμε, κάποια πράματα, βασικά. Ας πούμε…η ισότητα.
-Άχ Γιώργο. Φυσικά. Νέος άνθρωπος είσαι…έχεις οράματα. Δε θέλω να σε πάω κόντρα, αλλά, θα σε ρωτήσω κάτι. Ας πούμε…η ισότητα. Όπως το βάζεις εσύ…είναι μια; Μία και μοναδική;
-Έεε; Ξέρω γω Χάμπο; Πας να με μπερδέψεις τώρα. Μάλλον…
-Κι όμως Γιώργο. Δεν είναι μόνο μία! Έχει μιαν ισότητα που έρχεται εύκολα. Έχει την ισότητα όλων, όμως προς τα κάτω…Άμα κατεβάσουμε την ισότητα χαμηλά, δεν είναι και τόσο δύσκολα Γιώργο.
-Τώρα τι να πω κι εγώ; Άμα το βάζεις έτσι Χάμπο…
-Έτσι είναι Κάκκο. Το δύσκολο είναι να πετύχουμε την ισότητα προς τα πάνω. Προς τα πάνω είν’ το δύσκολο για. Και ποιος είν’ αυτός που θα το μπορέσει;