Έσβησαν τα τελευταία αποκαΐδια της φωτιάς, που έκαψε μια μεγάλη δημοσία περιουσία. Αν και τα τελευταία χρόνια έστεκε με μια ξεπεσμένη μεγαλοπρέπεια, πόνεσα όταν είδα καρβουνιασμένο το τεράστιο κτήριο, το κτήριο που ήταν σήμα κατατεθέν του τόπου μας. Ο ΑΗΣ Πτολεμαΐδας δεν υπάρχει πια, αχόρταγες οι φλόγες κατάπιαν τη «ΔΕΗ του μπαμπά μου», το εργοστάσιο που έδωσε δουλειά σε δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους πάνω από μισό αιώνα.
Ήμουν μακριά όταν έμαθα την σοκαριστική είδηση, της μεγάλης φωτιάς στο εργοστάσιο και ένιωσα πως καίγεται το σπίτι μου. Θύμωσα που δεν ήταν πρώτη και μοναδική είδηση στα κεντρικά ΜΜΕ, θύμωσα που δεν διακόψαν το πρόγραμμα τους για να συνδεθούν ζωντανά και να μας ενημερώσουν, τόσοι άνθρωποι εκεί τόσες ζωές σε κίνδυνο… Παρακολουθούσα από τα τοπικά μας μέσα, με αγωνία την εξέλιξη της πυρκαγιάς και κάποια στιγμή ένιωσα την ανάγκη να επικοινωνήσω με τους ανθρώπους που πάλευαν με τις φλόγες, για να τους εκφράσω την συμπαράσταση μου, η απάντηση που πήρα ήταν λιτή, σεμνή και καθηλωτική «είμαστε εδώ και ‘’πολεμάμε’’ όπως προβλέπεται»!
Μόνο ένα ευχαριστώ τόλμησα να πω και κατάλαβα πως είναι εκείνες στιγμές, που η μόνη επιλογή που έχεις είναι να γίνεις ήρωας. Και δεν χρειάζεται εκπαίδευση ή ιδιαίτερα προσόντα, εμείς οι Έλληνες το έχουμε στο DNA μας, είναι στο αίμα μας, απλά τα τελευταία χρόνια το είχαμε ξεχάσει.
Οι ήρωες είναι ανάμεσα μας, είναι οι απλοί καθημερινοί άνθρωποι, που είναι ταγμένοι στο καθήκον, ο πυροσβέστης, ο αστυνομικός και ο στρατιωτικός. Τους καλημερίζουμε κάθε πρωί όταν πηγαίνουν με ευσυνειδησία στην δουλεία τους, την νοσηλεύτρια, το γιατρό και την δασκάλα. Τους συναντάμε συχνά να κάνουν με αφοσίωση τη εργασία τους, τον διοικητικό υπάλληλο, την καθηγήτρια και τον μηχανικό. Βλέπουμε το ζήλο τους στην καθαρίστρια , στον οδηγό και στον τραυματιοφορέα. Θαυμάζουμε αυτούς που ανταποκρίνονται με πείσμα στα καθήκοντα τους σε αντίξοες συνθήκες, το λιγνιτωρύχο, τον εναερίτης και τον χειριστή.
Οι ήρωες είναι ανάμεσα μας, είναι όλοι αυτοί που με αίσθημα ευθύνης αφοσιώνονται και αγαπούν αυτό που κάνουν, δεν καταδέχονται απλά να το διεκπεραιώνουν, αλλά βάζουν και ένα κομμάτι της ψυχής τους, χωρίς να επηρεάζονται από την ασυνέπεια της Πολιτείας, τη μείωση του μισθού τους ή τα απαξιωτικά σχόλια αυτών που συλλήβδην καταγγέλλουν όλους τους εργαζόμενους ως “τεμπέληδες”…
Φιλότιμο το λέμε όλο αυτό εμείς οι Έλληνες, δική μας λέξη είναι, την είχαμε ξεχάσει!
* Οι φωτογραφίες είναι του Νίκου Λόφτσαλη
