Με αφορμή μια υπόθεση από την επαγγελματική μου ενασχόληση έμαθα την σημαντικότητα του στρατηγικού σχεδιασμού μιας επιχείρησης. Πράγματι, όλες οι μεγάλες επιχειρήσεις με οικονομικά μεγέθη μεγαλύτερα από εθνικές οικονομίες έχουν πλάνα, σχέδια για το μέλλον και λειτουργούν με υπολογιστικά μοντέλα για κάθε πιθανό σενάριο. Οι μεγαλύτερες επιχειρήσεις της χώρας όμως, οι ΟΤΑ, δεν έχουν σχεδιασμό, πολλώ δε μάλλον, στρατηγικό σχεδιασμό.
Και εάν δεν δεσμευτούμε από κάποια νομοθεσία, δεν υπάρχει περίπτωση ποτέ να δούμε από τις δομές τοπικής αυτοδιοίκησης μια διαδικασία καθορισμού λήψης αποφάσεων π.χ. για την κατανομή πόρων, που θα δεσμεύει για τουλάχιστον μια δεκαετία. Μα είναι δυνατόν κάποιοι να δεσμεύουν τους επόμενους για δέκα ή περισσότερα έτη; Αν θέλουμε να είμαστε σοβαροί, αν θέλουμε οι διοικητές μας να μην είναι απλά διαχειριστές της μιζέριας, αλλά πραγματικοί θεμελιωτές αλλαγών, τότε, ΝΑΙ, πρέπει κάποιοι να αποφασίσουν για το μέλλον, σεβόμενοι ενστάσεις και υποσημειώσεις της μειοψηφίας. Άλλωστε, στους Δήμους και στις Περιφέρειες δεν αποφασίζονται θέματα εθνικής στρατηγικής. Δεν εγείρονται ζητήματα εθνικής ασφαλείας ή εθνικής οικονομίας. Υπάρχουν, όμως, θέματα που πρέπει να αποφασιστούν τώρα για να έχουμε ευημερία στο μέλλον. Για να ζούμε καλύτερα, με καλό εισόδημα, χωρίς ανεργία, και στο στραβοπάτημα να υπάρχει δίχτυ προστασίας να μας συγκρατήσει για να μην πέσουμε σε τέλμα.
Πρωτίστως, πρέπει να αντιληφθούμε που βρισκόμαστε και που θέλουμε να πάμε. Πολλές φορές λόγω τις κοινωνικής μας ένδειας δεν γνωρίζουμε, ούτε που βρισκόμαστε, και πολύ περισσότερο δεν μπορούμε να έχουμε άποψη για το που θέλουμε να πάμε. Υπάρχει μια διαφορά μεταξύ κρατικών δομών και επιχειρήσεων. Δεν υπάρχει (τόσο ισχυρός) ανταγωνισμός μεταξύ των όμορων περιοχών. Κανείς δεν θα μεταναστεύσει στα Τρίκαλα, επειδή η δημοτική αρχή είναι εξαιρετική. Έτσι, είτε είσαι άριστος δήμαρχος, είτε είσαι άχρηστος, είναι λίγο – πολύ θέμα ηθικής, αξιοπρέπειας και αυτοσεβασμού.
Με τον Κώδικα Δήμων και Κοινοτήτων, θεσπίστηκε η υποχρέωση κατάρτισης Επιχειρησιακών Προγραμμάτων από τους πρωτοβάθμιους Ο.Τ.Α και με τον Καλλικράτη ορίζεται, ότι για τον μεσοπρόθεσμο προγραμματισμό των Δήμων εκπονείται το Πενταετές Τεχνικό Επιχειρησιακό Πρόγραμμα, το οποίο εξειδικεύεται κατ’ έτος σε Ετήσιο Πρόγραμμα Δράσης και ετήσιο Προϋπολογισμό. Όμως, το βασικό ερώτημα είναι: οι Δήμοι έχουν υποχρέωση κατάρτισης, αλλά τι γίνεται σε περίπτωση που δεν εφαρμοστεί; Το νομοθετικό πλαίσιο εδώ περισσότερο με ευχή μοιάζει και όχι με νόμο! Η ανάληψη πολιτικής ευθύνης δεν αρκεί και εν τέλει αυτοί που έχουν την ευθύνη της κατάστασης είναι οι πολίτες: οι υποχρεώσεις του πολίτη δεν εξαντλούνται με την ψήφο. Θέλει καθημερινή ενημέρωση και ενασχόληση.