του παπαδάσκαλου Κωνσταντίνου Ι. Κώστα
Με την παρουσία και τη συμμετοχή του ιερού κλήρου, των αρχών του Τόπου μας, των μαθητών, νηπιαγωγών, δασκάλων και καθηγητών των Σχολείων μας: Βελβεντού (Παιδικός Σταθμός, Νηπιαγωγείο 1ο, Νηπιαγωγείο 2ο, Δημοτικό Σχολείο, Γυμνάσιο, Λύκειο), Πλατανορέματος (Νηπιαγωγείο, Δημοτικό Σχολείο) και Περιοχής Βαθυλάκκου (Νηπιαγωγείο, Δημοτικό Σχολείο), των συλλόγων Γονέων και Κηδεμόνων και πολλού λαού, τιμήθηκε (28-10-2018) η ιστορική επέτειος του ΟΧΙ της 28ης Οκτωβρίου 1940 και στην Αρχιερατική Περιφέρεια Βελβεντού (Α.Π.Β.) της Ιεράς Μητροπόλεως Σερβίων και Κοζάνης.
Οι εκδηλώσεις μνήμης και τιμής (Δοξολογία, πανηγυρικός λόγος, επιμνημόσυνη δέηση, κατάθεση στεφάνων, παρελάσεις και χοροί, ποιήματα και μικρά θεατρικά δρώμενα) συνάπτονται στη Θεία Λειτουργία, στην οποία συμμετέχουν με την όση ενεργό παρουσία τους οι μαθητές, λ.χ. απαγγέλουν το ‘’Πάτερ ημών’’ και αγαλλιά το εκκλησίασμα, ‘’ντύνονται’’ τα παιδικά άμφια και διακονούν στο Ιερό.
Λειτουργικά επίκεντρα των εκδηλώσεων. Στο Βελβεντό ο Ιερός Ναός Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Στο Πλατανόρεμα ο Ιερός Ναός της Αγίας Παρασκευής. Στην περιοχή Βαθυλάκκου ο Ιερός Ναός του Αγίου Γεωργίου Μεσιανής.
Οι μαθητές των σχολείων όλης της εκπαιδευτικής κλίμακας εμβαπτίζονται στα γεγονότα. Στο σχολείο με τη διδασκαλία, την κρίση, το διάλογο και τις ποικίλες δραστηριότητες. Στο Ναό αναγωγικά με τα τελούμενα εν αυτώ.
Σχολείο και Ναός ήταν και (πρέπει να παραμείνουν να) είναι τα ‘’εργαστήρια ελπίδας’’ με πρότυπο τον ‘’καλό καγαθό’’ άνθρωπο και (κοινωνικά) με την πόλη την ‘’επάνω όρους κειμένη’’, που θωρείται από παντού, τη βλέπουν όλοι και δοξάζουν τον κοινό Πατέρα μας τον εν τοις ουρανοίς.
Τιμήσαμε την ηρωική απόκρουση της φασιστικο-ναζιστικής επίθεσης που δέχτηκε η χώρα μας το 1940-41.
Η απόρριψη του ιταμού τελεσιγράφου των Ιταλών, το ‘’ΟΧΙ’’ ως απάντηση στην αλαζονεία του ισχυρού, συνιστά λαμπρό έπος της νεότερης ιστορίας μας.
Μαρτυρεί ότι είμαστε η συνέχεια του αυτού ‘’τρόπου’’, ότι είμαστε οι απόγονοι των Ελλήνων της αρχαιότητας, της βυζαντινής περιόδου και της τουρκοκρατίας.
Είμαστε ένα γένος που έρχεται από πολύ μακριά και θα πάει πολύ μακριά.
Το έπος του 1940 έδειξε το τι μπορούμε να κατορθώνουμε οι Έλληνες όταν είμαστε ενωμένοι.
Το 1940-41 αναδείξαμε τα αποθέματα ενότητας και ομόνοιας, παρά το ότι υπήρχαν αιτίες, που θα μπορούσαν να μας κρατήσουν διαιρεμένους.
Στο βαθύ αίσθημα λ.χ. του λαού μας για την ελευθερία και τη δημοκρατία ήταν πρόκληση η δικτατορική κυβέρνηση. Που βέβαια είχε επιβληθεί από τους Άγγλους ‘’κηδεμόνες’’ μας για να εξαπατήσουν τον ‘’Άξονα’’.
Αποφύγαμε τότε, ευτυχώς, τη δολερή διχόνοια, που προς ώρας δε βρήκε κατάλληλο έδαφος. Και κάναμε συλλογική πράξη το αξίωμα: ‘’η ισχύς εν τη ενότητι’’. Και το: ‘’Ούτοι εν άρμασι και ούτοι εν ίπποις, ημείς δε εν ονόματι Κυρίου του Θεού ημών μεγαλυνθησόμεθα’’. Κάναμε πράξη το πατερικό αξίωμα: ‘’Πνεύμα δεν παίρνουμε, αν δεν δώσουμε αίμα’’. Μας συνείχε ο Ύμνος εις την Ελευθερίαν του Εθνικού μας ποιητή: ‘’Σε γνωρίζω από την κόψη, του σπαθιού την τρομερή, – σε γνωρίζω από την όψη, που με βία μετράει τη γη’’. Είχαμε ενσαρκωμένη (στη συλλογική μας σάρκα) πρόταση βίου.
Ο Μανώλης Γλέζος μίλησε ευθαρσώς για τα στοιχεία που συνθέτουν το Έθνος: ‘’Αυτά είναι η γλώσσα του, οι παραδόσεις του – και μέσα στις παραδόσεις βάζω και την Εκκλησία – η άμεση δημοκρατία και η στάση του κλήρου. Αυτοί οι παράγοντες έσωσαν το Έθνος’’.
Η στάση του κλήρου στο θέμα Μακεδονία εκφράζεται απόλυτα από την Απόφαση της Δ.Ι.Σ.: ‘’Η Διαρκής Ιερά Σύνοδος (Δ.Ι.Σ.) δεν μπορεί να αποδεχθεί την απονομή του όρου ‘’Μακεδονία’’ ή παραγώγου του ως συστατικού ονόματος άλλου Κράτους’’ (Δελτίο Τύπου της Ι. Συνόδου, 26-1-2018) και από τους Μητροπολίτες της Δυτικής Μακεδονίας, που τον Ιανουάριο του 2018 σε κοινή διακήρυξή τους είπαν: ‘’Το όνομα ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ πρέπει να παραμείνει αδιαπραγμάτευτο’’.
Από τη θέση αυτή μετακυλιστήκαμε (συρθήκαμε) στις Πρέσπες.
Ένα ερώτημα: Οι Πρέσπες είναι εθνική γραμμή ή εθνικό Βατερλώ;
Ενδιαφέροντα εν προκειμένω είναι τα όσα γράφει ο Καθηγητής Χρήστος Γιανναράς για τον ‘’τρόπο’’ των Ελλήνων και την αντοχή – διάρκεια του Ελληνισμού στο χρόνο: ‘’Ο Ελληνισμός δεν είναι φυλή, δεν επέζησε χιλιάδες χρόνια χάρη στους νόμους της ζωολογίας. Είναι γένος, γέννημα τρόπου ύπαρξης και συνύπαρξης, δηλαδή πρόταση πολιτισμού με πανανθρώπινη δυναμική. Επιβιώνει ο Ελληνισμός όσο σαρκώνει την πρόταση βίου που τον ανέδειξε ξεχωριστό στην ιστορία, τον αντιδιέστειλε από τον πρωτογονισμό του ατομοκεντρισμού, δηλαδή της βαρβαρότητας”.
Εύχομαι αυτή η θεώρηση του γένους, ως γέννημα τρόπου ύπαρξης και συνύπαρξης, να μας συνέχει διαλογικά και σταυρο-αναστάσιμα τους Έλληνες όπου γης ‘’νυν και αεί’’, τώρα και πάντοτε.
π. Κωνσταντίνος Ι. Κώστας
παπαδάσκαλος
4-11-2018
