Σε λίγες μέρες θα γιορτάσουμε και πάλι τη γιορτή της αγαπημένης μας Παναγίας, αλλά νομίζω πως φέτος θα είναι διαφορετική, όπως διαφορετική θα είναι και η διάθεσή μας. Η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια αντιμετωπίζει τη μία καταστροφή μετά την άλλη. Πλημμύρες, φωτιές, κορονοϊός και ξανά από την αρχή.
Όλοι είδαμε, είτε ως απλοί παρατηρητές είτε ως βιωμένοι την κατάσταση, τις απώλειες ανθρώπων από τις φυσικές καταστροφές (που μέχρι ένα βαθμό είναι φυσικές, σε κάποιο σημείο έχει βάλει και ο άνθρωπος το χεράκι του), τώρα όμως βλέπουμε να καταστρέφονται περιουσίες που ίσως να μην μπορέσουν να ξανά γίνουν ποτέ αλλά και η φύση μας, το δάσος μας, η χλωρίδα και η πανίδα, το οξυγόνο μας.
Η κινητοποίηση των περισσοτέρων ανθρώπων ήταν άμεση, όμως τίποτα δεν μπορεί να αντικατασταθεί τόσο εύκολα και γρήγορα. Όσες δενδροφυτεύσεις και να γίνουν, όσα λεφτά και να συγκεντρωθούν, όση βοήθεια και να παραχθεί από εθελοντές και όχι μόνο, τίποτα δεν θα φαντάζει το πριν. Ο πόνος έχει χαραχθεί στις καρδιές μας και αυτό το αίσθημα δύσκολα ξεχνιέται.
Σκεφτόμενοι όμως όλα αυτά και παρατηρώντας την όλη κατάσταση από μακριά και με καθαρό μυαλό, οι σκέψεις μας φέρνουν εκείνες τις εικόνες, όπου η βοήθεια του Θεού ήταν παρούσα και διάχυτη. Με αυτή λοιπόν τη σκέψη και έχοντας το μυαλό μας στη προσευχή και στη θρησκεία μας, θα τα καταφέρουμε και πάλι!
Καλή Παναγιά!
Της Σταματίας Γκαραλιάκου
