Η Ελλάδα του μέλλοντος εξαρτάται από τη νοημοσύνη μας και τη σκέψη μας και όχι από την οικονομία και την πολιτική που έρχονται μετά. Γι’ αυτό το λόγο χρειάζεται ενέργεια και στρατηγική για να μην έχουμε επικίνδυνες και παράλογες εξαρτήσεις από χώρες που δεν σέβονται τα ανθρώπινα δικαιώματα. Επίσης είμαστε ένας λαός της θάλασσας και είναι αδιανόητο να μην την αξιοποιήσουμε με καινοτόμο τρόπο. Τα νησιά μας δεν είναι βαρίδια ή ακόμα και άγονες γραμμές, είναι η διαχρονική ασπίδα μας και πρέπει να τα ενισχύσουμε ενσωματώνοντας τα σε ένα βαθύ δίκτυο που προσφέρει έργο σε κάθε κορυφή του. Και εκεί πρέπει να υπάρξουν εγγραφές στα Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς. Έχουμε την Παλιά Πόλη της Ρόδου (1988) και της Κέρκυρας (2007), τη Δήλο (1990), τη Χίο (1990) και τη Σάμο (1992) για τα πολιτιστικά, αλλά έχουμε ακόμα στον κατάλογο μας τη Λέσβο (2014), τα Μινωικά της Κρήτης (2014), τη Σπιναλόγκα (2014), τους πύργους του Αιγαίου (2014). Και αυτή η λίστα δεν είναι κλειστή. Σε κάθε επίπεδο έχουμε δυνατότητες κι εκεί που νομίζουμε ότι είμαστε πίσω μπορούμε να πάμε μπροστά και αυτό να βοηθήσει όλη την Ελλάδα. Γι’ αυτό πρέπει να ξέρουμε ότι εμείς δημιουργούμε το μέλλον μας, διότι είμαστε του Ελληνισμού.