Αγαπητοί μου!
Η Βασιλεία του Θεού είναι άρρηκτα δεμένη με την άφεση των αμαρτιών τόσο από μέρους του Θεού προς τους ανθρώπους, όσο και από μέρους των ανθρώπων προς τους συνανθρώπους τους. Άλλωστε γι’ αυτό σε κάθε θεία Λειτουργία που τελεί άπασα η Εκκλησία με κεφαλή τον Χριστό και σώμα τον λαό του, παρακαλεί τον Θεό Πατέρα λέγοντας την Κυριακή προσευχή «Άφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν,ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν.» ζητούμε δηλ. στην κατ’ εξοχήν αυτή εσχατολογική και ευχαριστιακή προσευχή, να μας διαγράψει, να μας σβήσει, να ξεχάσει τις αμαρτίες μας, όπως εμείς ήδη έχουμε κάνει σε όλους τους άλλους. Αλλά η άφεση μπορεί να εκληφθεί είτε απλώς ως μη τιμωρία, είτε ως εξάλειψη της αμαρτίας. Αν θεωρήσουμε το παρελθόν ως ανεξάλειπτη πραγματικότητα, τότε ο Θεός συγχωρεί χωρίς να εξαλείφει τις αμαρτίες μας, είναι δηλαδή δέσμιος των γεγονότων. Το ίδιο και εμείς…συγχωρούμε, αλλά δεν λησμονούμε! Όταν όμως ο Θεός λέγει, « Καὶ τῶν ἁμαρτιῶν αὐτῶν καὶ τῶν ἀνομιῶν αὐτῶν οὐ μὴ μνησθῶ ἔτι.»(Εβρ. 8-12) εκφέρει μια οντολογική και όχι απλώς μια δικανική απόφανση…ό,τι ο Θεός δεν θυμάται παύει να υπάρχει. Το γεγονός μιάς αμαρτίας παύει να έχει υπόσταση. Ο αμαρτωλός δεν καθορίζεται οντολογικά από αυτό που ήταν αλλά από αυτό που θα είναι στη Βασιλεία Του.
Αν τώρα μια Εκκλησία αντιγράφει την συμπεριφορά και τους τρόπους της κοινωνίας ή ακόμη τις ποινές, τις τιμωρίες, το κοσμικό δίκαιο στην μεταχείριση του αμαρτωλού ή όταν η Εκκλησία απαιτεί την ποινικοποίηση της αμαρτίας…τι άλλο χειρότερο μπορεί να κάνει από το να λησμονεί ότι ο αμαρτωλός μπορεί να μετανοήσει ή ακόμη και να γίνει άγιος; π.χ όταν η Εκκλησία συγχωρεί (ας πούμε την περίπτωση του Αγ. Διονυσίου και του φονιά του αδελφού του) πως λοιπόν μπορεί συγχρόνως να απαιτεί την ποινικοποίηση των αμαρτωλών; Ή πάλι πως μπορεί η Εκκλησία να ξεχάσει τόσες πολλές περιπτώσεις, της βιωματικής της παρουσίας της μέσα στον κόσμο, μέσα στην ιστορία, τις περιγραφές εμπειριών σε πολλούς βίους Αγίων και ασκητών καθώς και σε Πατερικά κείμενα. π.χ Στο βίο της μάρτυρος του 3ου αιώνα Περπετούας διαβάζουμε ότι, η κατάσταση της ψυχής του αδελφού της Δημοκράτη της αποκαλύφθηκε με την εικόνα μιας στέρνας γεμάτης νερό, η οποία ήταν όμως τόσο ψηλά που δεν μπορούσε να τη φτάσει από τον ρυπαρό, καυτό τόπο όπου ήταν περιορισμένος. Χάρη όμως στην ολόθερμη προσευχή της Περπετούας επί μία ολόκληρη ημέρα και νύχτα, ο Δημοκράτης έφτασε τη στέρνα και τον είδε να βρίσκεται σε έναν φωτεινό τόπο.
Γιατί όμως να θεωρούμαι το πράγμα τόσο δύσκολο; Μήπως την Φαλκονίλλα μετά το θάνατό της δεν την έσωσε η πρωτομάρτυς Θέκλα; Αλλά πιθανόν να ισχυρισθούμε ότι αυτή με την αξία της ως πρωτομάρτυς την έσωσε και έπρεπε να ακουσθεί η προσευχή της. Κι εγώ λέω πάνω σ’ αυτό: Σύμφωνοι. Εκεί ήταν η πρωτομάρτυς. Πρόσεξε όμως για ποιον έγινε η παράκληση! Έγινε για μια ειδωλολάτρισσα, που υπηρετούσε έναν καθαρά ανίερο και ξένο κύριο!!!Εδώ ένας πιστός απευθύνεται στον ίδιο Κύριο για χάρη άλλου πιστού. Ας τα βάλουμε κοντά αυτά και ας τα συγκρίνουμε και θα μας φύγει κάθε αμφιβολία. Ή μήπως ξεχνάμε το «σακούλι» από το οποίο πήραν «χρυσό» οι άγγελοι και «εξόφλησαν τα χρέη» της Οσίας Θεοδώρας στα τελώνια που πέρασε!
Βλέπουμε και εδώ τις προσευχές της Εκκλησίας για τους αναπαυθέντες και ειδικότερα τις προσευχές ενός αγίου ανθρώπου του πνευματικού της πατέρα.
Εν κατακλείδι λοιπόν…
Η Εκκλησία ανέκαθεν προσφέρει τη θυσία της Θείας Ευχαριστίας «ὑπέρ τῶν πίστει ἀναπαυσαμένων», υπέρ εκείνων δηλαδή που κοιμήθηκαν με πίστη στον Τριαδικό Θεό και στην αιώνια ζωή.
Ο Άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων λέει ότι «πιστεύομεν μεγίστην ὄνησιν ἔσεσθαι ταῖς ψυχαῖς ὑπέρ ὧν ἡ δέησις ἀναφέρεται τῆς ἁγίας προκειμένης θυσίας». Δηλαδή πιστεύουμε ότι οι ψυχές, υπέρ των οποίων δεόμαστε κατά την ώρα της αγίας θυσίας του Χριστού, έχουν μεγάλη ωφέλεια και ανακούφιση. Και ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος υποστηρίζει ότι δεν νομοθετήθηκε εἰκῇ και ως ἔτυχε από τους αγίους αποστόλους να μνημονεύονται «οἱ ἀπελθόντες καί κεκοιμημένοι» την ώρα που τελούνται τα φρικτά μυστήρια, διότι ο «λαός ὁλόκληρος χεῖρας ἀνατείνῃ, τῆς θυσίας προκειμένης, θά δυσωπήσῃ παρακαλῶν τόν Θεόν». Αυτό συνεπώς είναι που ζει πλήρως η Εκκλησία και το ζει μόνο μέσα στην θεία Ευχαριστία. Ζει δηλαδή το Μεταμορφωτικό Φως της Αναστάσεως!