Φτάνει το Πάσχα
κι έρχεται στο νου μου εκείνο το μικρό δεντράκι,
με τα μωβ λουλούδια του,
που είχε φυτέψει η γιαγιά μου η Πίστη
στην είσοδο του σπιτιού της.
Η Πασχαλιά.
Ένα μικρό θαύμα,
που κάθε χρόνο, σαν από συμφωνία με τον ουρανό,
άνθιζε λίγο πριν την Ανάσταση.
Σαν να ήξερε.
Σαν να περίμενε τη στιγμή για να γεμίσει
χρώμα και άρωμα τη γειτονιά.
Πάντα μα πάντα… λίγο πριν το Πάσχα, συνεπής στο ραντεβού της με την Άνοιξη.
Ακόμα και τις χρονιές που ο χειμώνας έδειχνε τα δόντια του ως την τελευταία στιγμή, ακόμα κι αν το χιόνι δεν έχει προλάβει να λιώσει, η Πασχαλιά στεκόταν όρθια και άνοιγε τα άνθη της.
Σαν να ψιθυρίζει:
“Δεν περιμένεις να περάσει η δυσκολία.
Πιστεύεις.
Αντέχεις.
Και ανθίζεις μέσα σου.”
Αυτό ήταν το θαύμα της:
ότι επιμένει,
ότι ελπίζει,
ότι δεν ξεχνά το ραντεβού της με το φως.
Κι έτσι γίνεται σημάδι.
Η ανθεκτικότητα είναι το πιο ταπεινό θαύμα.
Πίστη Κρυσταλλίδου
