Τῇ ἁγίᾳ καὶ μεγάλῃ Δευτέρᾳ, μνείαν ποιούμεθα τοῦ μακαρίου Ἰωσὴφ τοῦ Παγκάλου, καὶ τῆς ὑπὸ τοῦ Κυρίου καταραθείσης καὶ ξηρανθείσης Συκῆς.
Σ’ αυτήν την πορεία συνάντησης με τον Χριστό, που καλούμαστε ν’ ακολουθήσουμε την Μεγάλη Εβδομάδα, πριν ανεβούμε μαζί Του στο Γολγοθά, η εκκλησία μας προτρέπει να δούμε τον εαυτό μας σε βάθος.
Γι’ αυτό προβάλλεται σήμερα το γεγονός της άκαρπης συκιάς, που παρά τα ωραία φύλλα ήταν κενή χωρίς καρπούς. Μοιάζει λίγο μ’ εμάς, όταν θεωρούμε ότι έχουμε αρετές και βρισκόμαστε πολύ πιο πάνω από πολλούς άλλους ανθρώπους.
Καθήμενοι πάνω στις δάφνες των φαντασιακών πνευματικών μας επιτευγμάτων , που καλύπτουν την ξεραΐλα που υπάρχει μέσα, καθώς η ζωή μας είναι αποκομμένη από τον Χριστό κι ότι κι αν διαθέτουμε, υπάρχει όχι για να διακονεί τους άλλους, αλλά για να υψώνει τον εαυτό μας.
Ωστόσο, οι πνευματικοί μας αγώνες, οι αρετές, οι καλές πράξεις έχουν αξία κι αποκτούν νόημα όταν είναι καρπός της σχέσης μας με τον Χριστό, όταν η ζωή μας στρέφεται μονάχα σ’ αυτό, μ’ αποτέλεσμα η συμπεριφορά και οι πράξεις μας να έχουν ως σημείο αναφοράς Εκείνον. Τότε ότι καλό έχουμε πάνω μας ανήκει στον Θεό και το χρησιμοποιούμε γι ν’ αναπαύσουμε τους ανθρώπους που έχουμε γύρω μας.
Γεώργιος Τρυφωνόπουλος
Θεολόγος
