-Έλα Γιώργο. Κάτσε να πιούμε καφεδάκι. Όλα καλά;
-Μισό, Κάκκο…
-Τι είν’ Γιώργο;
-……….Να καταπιώ τη μπουκιά το γύρο…
-Άαα, γύρο έτρωγες;, Γιώργο;
-Ναι. Πείνασα νωρίς σήμερα, Χάμπο.
-Πετράκη…τρεις καφέδες!
-Γύρο λοιπόν, ε Γιώργο;
-Ναι, Χάμπο. Νόστιμο πράμα ο γύρος. Εξάλλου, έχει παράδοση η Πτολεμαΐδα στον καλό τον γύρο, έεε;
-Εμάς το λες, Γιώργο; Το 1975! Έπρεπε να δοκίμαζες το γύρο του Ρουσάκη, να δεις τι θα πει γύρος!
-Ναι, το έχω ακούστε για το γύρο του Ρουσάκη! Μάστορας, έτσι;
-Μάστορας δε θα πει τίποτα, Γιώργο! Οι επισκέπτες της Πτολεμαΐδας έλεγαν για το γύρο του Ρουσάκη: “Πτολεμαΐδα πηγές; Έφαγες απ’ το γύρο του Ρουσάκη”; Έλεγε ο άλλος, παράδειγμα λέμε τώρα: “Α μπα. Δεν έτυχε”. Κι έλεγε ο πρωτος”: “Αμ τότε δεν πήγες Πτολεμαΐδα. Απ’ έξω πέρασες τότε”…
-Τέτοια πράματα. Τόσο πολύ καλός ήταν, δηλαδή, Κάκκο;
-Ναι για. Αυτό σου λέω. Άλλο πράμα.
-Εγώ ήμουν τότε στην ηλικία σου ακριβώς, Γιώργο. Μέσο βάζαμε να βρούμε τραπέζι στου Ρουσάκη.
-Στην ηλικία μου, ε Χάμπο;
-Ακριβώς. Έτσι, καλή ώρα, έτρωγα κι γω το γύρο. Όπως εσύ τώρα!
-Να πούμε και του στραβού το δίκιο όμως, Χάμπο. Πέντε χρόνια, περίπου, μετά. Δε θυμάμαι ακριβώς. Εκεί, γύρο στο ’79 η το ’80. -Άνοιξαν γύρο ο Γιώργος ο Αδαμίδης και η Φρόσω!
-Δίκιο εχεις. Άλλο πράμα κι αυτός!
-Νόστιμος, Χάμπο;
-Μόνο νοστιμος, Γιώργο; Ακόμα εχώ τη γεύση του γύρου της Φρόσως…
-Στο στόμα σου, Χάμπο;
-Στη μνήμη μου, Γιώργο!
-Γεύσεις απλές. Αλλά ισορροπίες, τέλειες.
-Άρα και της Φρόσως ήταν σπέσιαλ, ε Κάκκο;
-Βέβαια, Γιώργο. Και πανω σ’ αυτό θα σου πω ένα περιστατικό. Μπαίνω μια μέρα στη Φρόσω, να πάρω ένα γύρο, να φάω. Βλέπω κάτι νέα παιδιά, μαθητές λυκείου η ηλικία τους. Θα είχαν σχολάσει, μάλλον, από τα πρωϊνά τα φροντιστήρια.
-Και λοιπόν; Έτρωγαν γύρο πρωί – πρωί;
-Μόνο, Γιώργο; Τα περισσότερα έτρωγαν το γύρο με το ένα χέρι και συγχρόνως, με το άλλο χέρι κρατούσαν και έπιναν τι αν αγαπάς; Γάλα κακάο!
-Έλα Κάκκο τώρα. Δεν το πιστεύω!
-Να το πιστέψεις, Γιώργο. Αλήθεια σε λέω για. Στο ένα χέρι ο γύρος, στο άλλο το κακάο. Άλλα με το καλαμάκι, αλλά από το ανοιγμένο κουτί! Λέω στο Γιώργο: “Γιώργο, βάλε ένα απ’ όλα”. Με λέει αυτός: “Να σ’ ανοίξω κι ένα κακάο”; “Λέω γω: “Κακάο, Γιώργο”;
-Σε φάνηκε παράξενο, ε Κάκκο;
-Ναι Γιώργο. Δε λέω. Έβλεπα τους μαθητές να πίνουν, αλλά έλεγα: “Έεε, όχι και γύρο με κακάο”! Με λέει τότε η Φρόσω: “Κάκκο, πάρε ένα κακάο να δοκιμάσεις. Στο κερνάω εγώ”…
-Και πήρες Κάκκο;
-Πήρα Γιώργο. Με το πες – πες πείστηκα και το δοκίμασα.
-Και τι έγινε, Κάκκο; Το ‘φαγες τελικά;
-Από τότε και για πολλά χρόνια. Μέχρι που το ‘δωσε το μαγαζί στον ανηψιό της. Στο ένα χέρι ο γύρος, στο άλλο το γάλα κακάο.
Συνδυασμός για απαιτητικά γούστα! Αν δε δοκίμασες, τότε δεν πέρασες από μέσα απ’ την Πτολεμαΐδα, απ’ έξω πέρασες…