Η ανάπτυξη στη χώρα τα προηγούμενα χρόνια βασίστηκε σε συγκεκριμένους άξονες και έτσι η κοινωνία έζησε το “θαύμα”. Ανεξαρτήτως τομέα ειδίκευσης (αγροτική παραγωγή, τουρισμός, εστίαση) πλην ορισμένων μεγάλων περιπτώσεων, το μεγαλύτερο μέρος της επενδυτικής δραστηριότητας είχε βασιστεί στην μικροεπιχειρηματικότητα και στην οικογενειακή δομή της επιχείρησης. Διοίκηση, μέτοχοι και εργαζόμενοι ήταν τα ίδια πρόσωπα και τα κέρδη επηρέαζαν τους πάντες, όπως και οι ζημίες.
Αυτό το γνωρίζει πολύ καλά το οικονομικό επιτελείο και οι δανειστές, γι αυτό και πρόσφατα έχουν νομοθετηθεί εξωφρενικές ρυθμίσεις, με κυριότερες τις αστικές και ποινικές ευθύνες σε μέλη διοικητικού συμβουλίου αλλά και μετόχους ανωνύμων εταιρείων, που δεν είναι εισηγμένες στο χρημαστηριο. Η παραπάνω προταση μπορεί να αναλυθεί ως εξής: Ευθύνη έχουν οι μέτοχοι των ανωνύμων εταιρείων με ένα ποσοστό και πάνω, ανεξαρτήτως που οι μετοχές τους είναι ανώνυμες (!) και ευθύνονται με την προσωπική τους περιουσία, επειδή γνωρίζουμε πολύ καλά ότι οι ανώνυμες εταιρείες στην Ελλάδα, δεν είναι ανώνυμες αλλά οικογένειες και μικροσυμπράξεις μεταξύ συγγενών και φίλων.
Αντί όμως το κράτος να καταδιώκει την μικροεπιχειρηματικότητα έπρεπε να την ενθαρρύνει. Δεν είναι δυνατόν κάποιος που έχει την ορμή να επιχειρήσει και να επενδύσει, να πρέπει να πληρώσει ασφαλιστικές εισφορές υποχρεωτικά, τέλος επιτηδεύματος, τεράστια φορολογία, προκαταβολή φόρου και επιπλέον να κινηθεί σε ένα περιβάλλον εχθρικό με γραφειοκρατεία και καχυποψία.
Περαιτέρω, κανένας κλάδος δεν επιδοτείται, όχι άμεσα αλλά ούτε καν έμμεσα, με φοροελαφρύνσεις ή κίνητρα. Για να ξεκινήσει μια νέα περίοδος ανάπτυξης που θα βασίζεται στην πραγματική παραγωγή και εργασία, πρέπει το εργατικό δυναμικό να απαγκιστρωθεί από το κράτος και τις δεσμεύσεις των δανειστών. Όσοι ξεκινουν μια νέα εταιρεία, δεν πρέπει να πληρώνουν εισφορές για ένα χρονικό διάστημα, φόρους μέχρι ένα ποσό κέρδους και να μην υπόκεινται σε capital controls. Έτσι και αλλιώς, αν κάποιος επιχειρήσει και έχει κέρδη μερικών χιλιάδων ευρώ, πάλι στην αγορά θα τα επιστρέψει, ίσως έναν εργαζόμενο να προσλάβει, ίσως στην εξωστρέφεια της επιχείρησης του να τα επενδύσει.
Αντ’ αυτού οι υθίνοντες, ίσως επειδή ποτέ δεν αποτέλεσαν μέρος της πραγματικής αγοράς, κινούνται στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση, στραγγαλίζοντας την όποια προσπάθεια και ταυτοχρόνως, ενισχύοντας τις οικονομίες του εξωτερικού με εξειδικευμένο εργατικό προσωπικό και κεφάλαια που είχαν την διάθεση να κατευθυνθούν στην οικονομία της χώρα μας. Ίσως σε μια επόμενη ζωή.