Φοβόμουν, φοβόσουν… φοβούνται – Χρονογράφημα του Μάξιμου Κωνσταντινίδη

-Γεια σου, Κάκκο. Καφέ θα πιούμε;

-Γεια σου, Χάμπο. Φυσικά. Αφού σε περίμενα. Πετράκη, δύο περιποιημένα καφεδάκια, σε παρακαλώ.

-Πως παν τα κέφια;

-Ας τα λέμε καλά, Χάμπο.

-Θα τα φέρουμε βόλτα; Θα δούμε κανένα χαΐρι; Τι λες και συ;

-Εγώ, Χάμπο, δεν το ξέρω αυτό. Μετά απ’ αυτά που πέρσάμε, με τον έναν και με τον άλλον, με δικούς μας και με ξένους φωστήρες, δεν ξέρω τι να πω πια!

-Κι όμως, Κάκκο, πιστεύω πως θα έπρεπε να είσαι πιο αισιόδοξος.

-Ναι, έεε; Και δε με λες, που το στηρίζεις αυτό; Μπορώ να μάθω κι εγώ;

-Μπορείς, Κάκκο. Θα σου εξηγήσω. Είν’ απλό.

-Για πε. Είμαι περίεργος.

-Μ’ αυτά και μ’ αυτά και μ’ όλους αυτούς που είπες, μέρα με τη μέρα, χρόνο με το χρόνο, συνεχώς, όλο και κάτι χάναμε. Σωστά;

-Σωστά, Χάμπο. Έχει δέκα χρόνια, γεμάτα, όπως το λες, μέρα τη μερα, χρόνο το χρόνο, όλο και ζημιώναμε.

-Όταν, λοιπόν, ξεκίνησε αυτή η περιπέτεια, ήσουν καλά;

-Έεε, πως δεν ήμουν, Χάμπο. Οικονομικά, ποιος λίγο, ποιος πολύ, καλά ήμασταν. Συ δεν ήσουν;

-Πως δεν ήμουν, Κάκκο, αυτό σου λέω…

-Οι καφέδες σας…

-Γεια στάσου, βρε Πετράκη, να σε ρωτήσω κάτι.

-Ρώτα, Χάμπο, τι θες;

-Εσύ, παράδειγμα, πριν δέκα χρόνια, ήσουν, οικονομικώς, καλά;

–Έεε, ήμουν, Χάμπο. Από σήμερα πολύ καλύτερα ήμουν.

-Άρα, όπως όλοι, τότε είχες και τώρα δεν έχεις, σωστά;

-Σωστά. Ψέματα θα λέμε μεταξύ μας τώρα;

-Που το πας, βρε Χάμπο, δεν καταλαβαίνω.

-Κάτσε, Κάκκο. Θα δεις! Και δε μου λες, Πετράκη, τότε που είχες τον τρόπο σου, το 2010 ας πούμε, τι φοβόμουν;

-Τι φοβόμουν; Όταν άκουσα πως έρχονται οι δύσκολες μέρες, φοβόμουν μη χάσω ό,τι είχα. Με ξεπέσω, δηλαδή.

-Ακριβώς. Κατάλαβες, τώρα, Κάκκο;

-Έτσι κι έτσι…

-Ποιος φοβάται, βρε Κάκκο, μη χάσει;

-Αυτός που έχει!

-Άαα μπράβο. Τώρα έχεις;

-Όχι. Ποιος έχει; Κανείς δεν έχει.

-Παλιά μπράβο. Και φοβάσαι;

Όχι, Χάμπο. Τώρα τι να φοβηθώ; Μη τυχόν και χάσω αυτά που δεν έχω;

-Έχει δίκιο ο Χάμπος. Φοβάται μη τυχόν χάσει αυτός που έχει. Αυτός που δεν έχε πια, τι να φοβηθεί;

-Έτσι, Πετράκη. Εμάς που δεν έχουμε πια πρέπει οι άλλοι τώρα να μας φοβούνται! Πρέπει να μας φοβούνται, γιατί δεν έχουμε πια τίποτα να χάσουμε!