Μετά τον ήλιο έρχεται δειλά το φεγγάρι,
Είναι ο ταχυδρόμος του έρωτα… γι’ αυτό είναι βουβό…!
Φεγγαροπρόσωπον πουλί μ’,
κοκκινιαμένον πούλια μ’,
με τ’ εσέν επαλάλωσα,
εχάσα και τ’ αχούλια μ’.
Εσκάλωσα να τραγωδώ
‘ς σον φέγγον και ‘ς σον ήλον
να λέγ’ ατς τα παράπονα μ’
και με τα’ εσέν ντο σύρω…!
Τρανόν πελιάν ετσάτεψα
με τ’ εσέν την φραντάλαν,
΄ας σην εγάπ’ σ’ ερρώστεσα
κι ας ση σεβντά σ’ εκάγα.
Τσαζού γαρήν εράεψα,
γυτέματα να παίρω,
εμέναν ‘κ’ εγιαράεψαν
κι ακόμαν υποφέρω
Τσιαχάλκον και αμάθετον
έν το μικρόν τ’ αρνόπο μ’,
ας σον ήλεν ηλένεται,
μαραίνεται ας σον φέγγον.
Φως φωταρίζ’ τ’ αρνόπο μου,
‘ς ση στράταν όντες πάει,
φοούμαι, ομματιάζν ατό
και ξύεται η χρά ν ι.
Τρέξτεν παρηγορέψτε ‘μεν,
κορτσόπα και νυφάδες,
τ’ εμόν η ψη παντέρημον,
στέκ’ με τα μουταράδες.
