Η τελευταία Έκθεση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου χαρακτηρίζει το Δημόσιο Χρέος της Ελλάδας ως “εξαιρετικά μη βιώσιμο” προτείνοντας ταυτόχρονα μια σειρά μέτρων. Το Ταμείο υποστηρίζει μεταξύ άλλων ότι απαιτούνται “δημοσιονομικές μεταρρυθμίσεις”, όπως η μείωση του αφορολόγητου προκειμένου να διευρυνθεί η φορολογική βάση, καθώς και η αντιμετώπιση του προβλήματος της φοροδιαφυγής.
Οι ευρωπαϊκοί θεσμοί δεν συμμερίζονται απόλυτα τα στοιχεία του ΔΝΤ. Βασικό ερώτημα για όλους, όμως, πλέον δεν αποτελεί μόνο η βιωσιμότητα του χρέους, αλλά και η βιωσιμότητα της Κυβέρνησης Τσίπρα. Σε αυτό το ερώτημα ένας φορέας με διακεκριμένους πολιτικούς συμβούλους, αντίστοιχους με τους οικονομολόγους του ΔΝΤ, θα δυσκολευόταν πολύ να δώσει συμβουλές στην Κυβέρνηση ώστε κατ’ αντιστοιχία να διευρύνει την εκλογική της βάση και να αντιμετωπίσει το πρόβλημα της διαρροής ψηφοφόρων, που αντιμετωπίζει.
Υπάρχει ένα κοινό σημεία ανάμεσα στα δύο ερωτήματα. Όπως οι φορολογούμενοι δεν μπορούν πλέον να ανταποκριθούν στις φορολογικές απαιτήσεις της Κυβέρνησης Τσίπρα και κάποιοι έχουν εγκαταλείψει τη χώρα, έτσι και οι ψηφοφόροι, κάποιοι εκ των οποίων είναι έχουν πληγεί από τη φορολογία και το ασφαλιστικό του Κατρούγκαλου, έχουν μετακινηθεί οριστικά μακριά από τον Αλέξη Τσίπρα και το κόμμα του. Και δεν βλέπουν τον λόγο να επιστρέψουν.
Αφού λοιπόν στο εσωτερικό, οι συνθήκες είναι εξαιρετικά αρνητικές τόσο δημοσιονομικά, όσο και πολιτικά το επιτελείο του Μαξίμου, που έχει επικεφαλής του έναν παλιό δημοσκόπο ξέρει πολύ καλά, ότι πολύ δύσκολα ο ΣΥΡΙΖΑ θα επανακάμψει εκλογικά. Έτσι οι “μαξιμαλιστές” φαίνεται να έχουν εναποθέσει όλες τις ελπίδες του στο εξωτερικό. Εκτιμούν ότι αν αλλάξουν οι συνθήκες στο διεθνές περιβάλλον, μπορεί να αξιοποιήσουν αυτή την αλλαγή για να βρουν νέο αφήγημα και να συσπειρώσουν έτσι μέρος της βάσης τους.
Μέχρι τώρα όλα πηγαίνουν ανάποδα για τον Αλέξη Τσίπρα. Η Συμμαχία του Νότου, στην οποία είχε εναποθέσει ελπίδες για να αλλάξει τους συσχετισμούς έγειρε προς τα δεξιά: οι Ποντέμος τρίτοι και καταϊδρωμένοι στην Ισπανία, ο Ρέντσι παραιτήθηκε στην Ιταλία, ο Ολάντ αποσύρθηκε από τις Γαλλικές Προεδρικές Εκλογές. Στις ΗΠΑ ο εναγκαλισμός με τους Δημοκρατικούς, επίσης δεν καρποφόρησε, καθώς οι εκλέκτορες ψήφισαν Ντόναλντ Τραμπ. Τι περιμένουν πλέον στο Μαξίμου; Ίσως μια νίκη της Λεπέν στη Γαλλία, που θα προκαλέσει χάος ή ίσως μια νίκη του Σουλτς στη Γερμανία, που μπορεί να μεταβάλει τη στάση της Γερμανίας απέναντι στο ελληνικό πρόβλημα.
Ακόμη και να συμβεί κάτι τέτοιο τα όπλα ενός πολιτικού φορέα σε όλο τον κόσμο, είναι συγκεκριμένα: πολιτικό χρήμα, πολιτικός χρόνος και πολιτικός λόγος. Αυτά έχει να διαχειριστεί και η Κυβέρνηση Τσίπρα.
Σε ό,τι αφορά το πολιτικό χρήμα, όσο δεν κλείνει η αξιολόγηση, απομακρύνεται το βασικό σενάριο της κυβέρνησης που βασιζόταν στην εκτίμηση πως η ανάπτυξη το 2017 θα ξεπεράσει το 2,5%, ενώ χάνεται και το ενδεχόμενο συμμετοχής των τραπεζών στην ποσοτική χαλάρωση. Με αυτό τον τρόπο τελειώνει και ο πολιτικός χρόνος.
Γι’ αυτό και στην Κυβέρνηση, σε σχέση με τον χρόνο λειτουργούν με τη παραδοσιακή νοοτροπία “να βγει ο μήνας και βλέπουμε”. Έτσι κινούνται ή δεν κινούνται στο ασφαλιστικό, έτσι στο μεταναστευτικό και σε οτιδήποτε μπορεί να συνεπάγεται πολιτικό κόστος. Τα ζητήματα που ανέμεναν να έχουν πολιτικό όφελος, όπως η απλή αναλογική και οι τηλεοπτικές άδειες εξαντλήθηκαν, ενώ η σκανδαλολογία δεν φαίνεται να αποδίδει εκλογικά. Αυτά έχουν ως αποτέλεσμα το πρόγραμμα του Πρωθυπουργού να αδειάζει από δραστηριότητες και το ερώτημα είναι: τι θα λένε και τι θα κάνουν τους επόμενους μήνες. Γιατί το μεγαλύτερο τους πρόβλημα είναι ο πολιτικός λόγος, για την ακρίβεια η έλλειψή του.
Οι απόψεις για τη βιωσιμότητα του χρέους μπορεί να διίστανται, αλλά αυτή που είναι σίγουρα “εξαιρετική μη βιώσιμη” είναι η Κυβέρνηση Τσίπρα.
* Ο κ. Δημήτρης Σ. Παπαγγελόπουλος είναι Σύμβουλος Στρατηγικής & Επικοινωνίας, μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της Νέας Δημοκρατίας
Πηγή: www.capital.gr
