Εσένα τον άνθρωπο δίπλα στο ασθενή ,τον φροντιστή, το στήριγμα.
Εσένα που επέλεξες να σταθείς δίπλα σε εκείνον που πονά, τον άνθρωπο που παλεύει για τη ζωή του, όχι από χρέος, αλλά από αγάπη και από δική σου ανάγκη να προσφέρεις.
Εσύ που θα μπορούσες να λιποτακτήσεις και να πεις «δεν είναι δική μου μάχη, δεν είναι δικός μου πόλεμος», αλλά έμεινες για να σταθείς και να κρατάς το χέρι μέχρι το τέλος.
Εσύ που αναστέλλεις όλες τις δικές σου ανάγκες, για να είσαι εκεί.
Η μάνα , ο σύντροφος, η αδερφή, ο φίλος τι σημασία έχει, εσύ επέλεξες να είσαι εκεί και ν´ αγαπάς. Ακόμα και όταν όλα άλλαξαν, ακόμα και όταν ο άνθρωπος σου έγινε άλλος, ακόμα και όταν εσύ έγινες «άλλος».
Εσύ που μετράς το χρόνο με τις σταγόνες του ορού και τον μονότονο ήχο του μηχανήματος που ρυθμίζει τη θεραπεία του.
Εσύ που δοκιμάζεις τις αντοχές της ψυχής και του σώματος σου, σε μια καρέκλα όλο το βράδυ. Που αφουγκράζεσαι την ανάσα που παίρνει δίπλα σου, για να καταλάβεις αν συνεχίζει να κάνει όνειρα, ενώ κοιμάται μέσα στους πόνους.
Εσύ που κλαις κρυφά, που ψάχνεις μια σχισμή ελπίδας , στα λόγια ή στο βλέμμα του γιατρού, μια χαραμάδα για να δεις ένα θαύμα να γεννιέται.
Εσένα σε θυμήθηκε κανείς; για να ρωτήσει αν εσύ είσαι καλά και αν εσύ χρειάζεσαι κάτι;
Και ξέρω ποια θα είναι η απάντηση σου
«καλά είμαι εγώ … αντέχω»
Και το πιθανότερο είναι να μην είσαι καλά και να μην αντέχεις, αλλά εσύ συνεχίζεις να στέκεις εκεί, γυμνός από δυνάμεις στο ψύχος του λευκού θαλάμου και να νιώθεις πως ο κόσμος τελειώνει στο τέλος του διαδρόμου του νοσοκομείου!
Και ξέρεις κάτι δεν πειράζει αν δεν αντέχεις κάποιες στιγμές, δεν πειράζει αν κουράστηκες , είναι ανθρώπινο.
Και αφού δεν υπάρχει καμία παγκόσμια μέρα για τον άνθρωπο δίπλα στον ασθενή, για να σε θυμηθούμε … σήμερα σου λέμε «ευχαριστώ» γιατί παρέμεινες άνθρωπος!
