Θα μείνει μέχρι της συντέλειας των αιώνων αυτό το “σε αγαπώ”
που σου ψιθύρισα στις ώρες τις πιο κρυφές. Νίκος Εγγονόπουλος, 1910-1985, Έλληνας ποιητής
Εποίκες με και ένουμνε παστάν πουγαλεμένος, με δανικά πάντα να ζώ, να είμαι χρεωμένος.
Εποίκες ‘μεν και ένουμνε αφορισμένος ψέφτες, φοούμαι, γιόξαμ’ ίνουμαι και τη εγάπης κλέφτες.
Εποίκες ‘μεν να χαίρουμαι και ζώ μ’ έναν ελπίδαν, κι υστέρ’ απέκοψες τ’ ομούτ’ κ’ εφέκες ‘με ‘ς σην μοίρα μ’.
Εποίκες με κ’ εχάσα ατό, τ’ αχούλ ιμ’ τεμελία, ακόμαν εμπονέστια έν’ κ’ εγώ κρατώ νεστίαν.
Εποίκες με και ένουμνε νιά μέλ’ και νιά κερόπον, να στέκω αφκά ‘ς σην προσταγή σ’, άμον Θεού πουλόπον.
Εποίκες με, τα μαϊσσεκά και μαϊσσωμένον είμαι, χωρίς φωτίαν καίουμαι, κι άμον κερόπον λύμαι.
Εποίκες με, τσούνας κουτάβ κ’ εχάσα το ναμούσ’ ιμ’, για τ’ εσέν τσορκανίουμαι κι απιδιαβαίν’ ο νούς ιμ’.
Επόνεσέ ‘μεν ο θεόν κ’ ερρούξε ‘μεν απάν’ ισ’, τα ψήα σ’ ισ’ αγγελικά κι αμέτρετα τα χάρεις.
Επουγαλεύτα ‘κ’ επορώ τη σέβτα σ’ ν’ υπομένω, σουμά σ’ να στέκω ‘κ’ επορώ και μαναχός σασεύω.
Εράεψα , εράεψα, ‘ς σ’ ολια τα σταυροστράτια σ’, ν’ ευρήκω ‘σε ,αρνόπο μου, και σπογγίζω τα δάκρυα σ’.
Έρθα ‘ς σα στεφανώματα σ’ ,η κάρδια μ’ να ματούται, όντες εθέλνες μεν, αρνί μ’ ‘κ’ επόρνεν να κομπούται.
