Έχουν παρέλθει οκτώ μήνες από τη στιγμή, που μέρος των ορυχείων και των σταθμών της Δ.Ε.Η. με έναν δόλιο χαρακτηρισμό ΄΄ μικρή ΔΕΗ΄΄ βγήκαν στον παγκόσμιο πλειστηριασμό για ξεπούλημα.
Η πράξη αυτή αποτέλεσε την οφθαλμοφανή απαρχή μιας συνολικής μεθόδευσης για την ιδιωτικοποίηση της ενέργειας στη χώρα μας με την εκποίηση των μονάδων στη δυτική Μακεδονία.
Από τότε μεσολάβησαν δύο σημαντικά γεγονότα, που σημάδεψαν αρνητικά το παραγωγικό ισοζύγιο της Εορδαίας.
Το ένα ήταν η καταστροφική πυρκαγιά, που έθεσε την 3η και 4η μονάδα εκτός λειτουργίας, με συνέπια τη μείωση 800 θέσεων εργασίας.
Μια καθολική καταστροφή, που, απ’ ό,τι φαίνεται, οφείλεται στην παντελή έλλειψη ασφαλιστικών μέτρων και προληπτικών μηχανισμών, που θα έπρεπε να υφίστανται και να λειτουργούν αποτρεπτικά σε κάθε περίπτωση.
Η προάσπιση της δημόσιας περιουσίας θα πρέπει να διασφαλίζεται με σύγχρονα μέσα παράλληλα με το ενδιαφέρον για τη λειτουργία και την παραγωγικότητα των μονάδων.
Το δεύτερο ζήτημα είναι η άνοδος μιας αριστερής κυβέρνησης στην εξουσία, που δεσμεύθηκε, ότι θα ακυρώσει κάθε απόφαση για ιδιωτικοποιήσεις της ΔΕΗ.
Δέσμευση μάλιστα, που συνέτεινε καθοριστικά στο να πρωτεύσει εκλογικά στους συντηρητικούς νομούς της Δ. Μακεδονίας.
Η συνέχιση του αγώνα για την αναίρεση προειλημμένων αποφάσεων θα πρέπει να απασχολεί στο διηνεκές τους θεσμούς και τις αρχές της δυτικής Μακεδονίας ως μια αταλάντευτη και αδιαπραγμάτευτη θέση για τη διατήρηση του δημόσιου και κοινωνικού χαρακτήρα της επιχείρησης ηλεκτρισμού.
Αν αποδεχθούμε, ότι στην σκληρή και άνιση μάχη με τους δανειστές τα περιθώρια αντίστασης της νεότευκτης κυβέρνησης θα είναι περιορισμένα, τότε καλό θα είναι οι βουλευτές της ευαίσθητης περιοχής μας να είναι με το όπλο παρά πόδας.
Η πρόνοια και η πρόληψη ας κυριαρχήσουν ως πολιτικά θέσφατα, όπως μας επισημαίνει η λογική της παροιμίας:
τα σκυλιά δε δαγκώνουν, αλλά για καλό ας πάρω κι ένα ραβδί.
Σ’ αυτήν την ατέρμονη και απύθμενη κρίση, που περνάει η χώρα μας, ένα είναι βέβαιο, ότι θα προκύψουν ακόμη περιφερειακοί γιατί και όχι διανομαρχιακοί οικονομικοί ανταγωνισμοί και αντιπαραθέσεις.
Οι όποιες μεταρρυθμίσεις εξαγγελθούν, πέραν των καθολικών τους συνεπειών, θα έχουν πάντοτε και ένα ετεροβαρές τοπικό περιφερειακό αντίκτυπο.
Η εκποίηση των παραγωγικών μονάδων του Λ.Κ.Π.Α. ,στο βαθμό που θα πραγματωθεί, αποτελεί μία ευθεία υποβάθμιση της περιφέρειάς μας στην φτωχοποίηση και την ανεργία.
Το πνεύμα και το περιεχόμενο της προσέγγισής μας γίνεται με σκοπό να προασπίσουμε με όλες μας τις δυνάμεις το ηλεκτροπαραγωγικό δυναμικό της περιοχής, που τείνει απόμειούμενο να την καταστήσει από τις φτωχότερες περιφέρειες της χώρας μας.
Η με κάθε τρόπο αναίρεση του δημόσιου χαρακτήρα της ΔΕΗ θα ταυτίσει την περιοχή της Εορδαίας με την ιστορική πόλη του Πόντου, την Αργυρούπολη, όπου ερήμωσε μετά το κλείσιμο των μεταλλείων της.
Και για να κατανοήσουμε το μέγεθος του οικονομικού μαρασμού της ,ας αφήσουμε το λόγιο και ιστορικό του πόντου, Παντελή Μελανοφρύδη, να μας τον περιγράψει στο άρθρο του:
Μαύρα καιρούς και μαύρα ημέρας.
…Χιλιάδες ουστάμπασηδες, χτίστες ,εργάτες, ξυλουργοί, αγωγιάτες δούλευαν στα μεταλλεία της Αργυρούπολης. Η ευτυχία και η χαρά βασίλευαν παντού. Πολυάριθμα χάνια, ξενοδοχεία υποδέχονταν τους μεταφορείς με τα καραβάνια, με τα εμπορεύματα και όλα τα καλά.
Μέχρι που τα μεταλλεία έκλεισαν… και όλα χάθηκαν…. !
Η εργασία,οι μεταφορές, τα χάνια έκλεισαν, οι δρόμοι ερήμωσαν …
Τα γλέντια σταμάτησαν …και οι νέοι ένας- ένας ξενιτεύτηκαν..
Κι όσοι έμειναν πίσω αντί για τραγούδια έψελναν ένα μοιρολόι, που αναπολούσε τις παλιές δόξες και τα μεγαλεία:
Έϊ! μαύρ’ ανθρώπ’ και μαύρα έργατα ..!
Ατότες και τα τσαμίντσια ( σταφίδες) άμον κόπρια έτρωγαμ’ ατά!..
Ατότες τα σκυλία πα σουτσούγα ( λουκάνικα) εδίναμ’ ατά…!
Και τα καμέλια πα χουρμάδας έχεζαν…!
Η παραπάνω τραγική περιγραφή της ιστορικής Αργυρούπολης ,θα πρέπει να συνοδεύει κάθε σκέψη και πράξη των Δυτικομακεδόνων ,ώστε να μη βρεθούμε ποτέ στη δυσάρεστη θέση του παραπάνω τραγικού αφηγήματος:
Έϊ ! μαύρ’ ανθρώπ’ και μαύρα έργατα, δηλαδή:
Πού είστε ευτυχισμένοι άνθρωποι.. και όμορφα χρόνια..!
