Μεγάλη πολυνομία υπάρχει στον κόσμο. Τα νομοθετικά Σώματα των Κρατών καθημερινά ψηφίζουν νόμους. Εάν υπολογίσει κανείς τους νόμους που ψηφίζονται είναι αδύνατο να τους αριθμήσει
Ο Θεάνθρωπος όμως Κύριος όταν ήλθε στον κόσμο μας έδωσε ένα μόνο νόμο τέλειο, για να ρυθμίζονται οι σχέσεις των ανθρώπων.
Εάν σήμερα στέκεται ακόμη η Κοινωνία, οφείλεται που τηρούν αυτό το νόμο. Είναι ανάγκη αυτόν τον Νόμο να τον μάθουν όλοι οι άνθρωποι.
Η επί όρους ομιλία του Χριστού, δηλαδή ο τέλειος αυτός νόμος στο πρώτο μέρος περιλαμβάνει τους μακαρισμούς, στη συνέχεια γίνεται αντιστοίχηση της διδαχής του Χριστού με την παραδοσιακή εξηγητική του νόμου, όπου θίγονται βασικά θέματα όπως η προσευχή, η ελεημοσύνη, η νηστεία, ο όρκος, η αγάπη, ο φόνος, η ανταπόδοση, ο θησαυρισμός αγαθών μέσα από τα οποία προβάλλεται η καινούρια δυναμική πραγματικότητα της Χριστιανικής διδαχής.
Η επί του όρους ομιλία του Κυρίου αποτελεί ένα από τα λαμπρότερα κείμενα της Γραμματείας της Οικουμένης. Σ’ αυτή εκφράζεται αστραποβόλος η ηθική του Ευαγγελίου. Και η ηθική του Ευαγγελίου όπως παρατηρεί και ο σύγχρονος Γάλλος φιλόσοφος Ερνέστος Ρενάν «απομένει ουχ ήττον η υψηλοτέρα δημιουργία, από όσες εξήλθαν εκ της ανθρωπίνης συνείδησης, ο ωραιότερος κώδικας του τέλειου βίου από όσους ποτέ ηθικολόγος διέγραψε.
Ορισμένοι ξένοι άθεοι επιστήμονες διετύπωσαν τη θεωρία ότι ο πρώτος μακαρισμός του Χριστού «Μακάριοι οι πτωχοί των πνεύματι» εξηγείται πως οι πτωχοί του πνεύματος είναι οι αμαθείς, οι απαίδευτοι, οι αγράμματοι, οι άνθρωποι που έχουν χαμηλό δείκτη νοημοσύνης.
Η ιδέα αυτή είναι ασεβής και βέβηλος. Διότι ουδέποτε ο Κύριος εξεδήλωσε προτίμηση ή εύνοια προς τη μικρόνοια, την ανοησία, την ασυνεσία.
Φτωχοί τω Πνεύματι ο Κύριος εννοεί τους ταπεινούς στην καρδιά δηλαδή είναι οι ταπεινόφρονες. Οι μη κατεχόμενοι από την αλαζονεία, την περηφάνια από την οποία πηγάζουν τα πιο ολέθρια δεινά για τους ανθρώπους, ώστε ο Ιερός Χρυσόστομος να λέγει γι’ αυτήν «Αύτη των κακών η Ακρόπολις, ήν η ρίζα και η πηγή της πονηρίας απάσης».
Ταπεινοί στην καρδιά λοιπόν είναι έχοντες την αρετή της ταπεινοφροσύνης, την οποία ο αυτός πατέρας τη χαρακτηρίζει ως μητέρα των αρετών και φιλοσοφίας ευσέβειας κάθε αρχής.
«Γνώσεσθε την αλήθεια» είναι μια από τις θεμελιώδεις προτροπές του. Και η παραβολή των τάλαντων είναι μια ισχυρή παρώθηση να υπερνικηθεί η ραστώνη, η ραθυμία, η οκνηρία, η αμέλεια και η αδιαφορία και να αποδοθεί ο άνθρωπος στη εν αρετή ολόπλευρη καλλιέργεια όλων των ψυχοσωματικών δυνάμεων και να αποκτήσει στον ύψιστο βαθμό την τελειότητα με οδηγό την προτροπή του Ιησού «Έσεσθε ούν υμείς τέλειοι, ώσπερ ο Πατήρ υμών εν τοις ουρανοίς τέλειος εστί».
Εδώ το Αρχέτυπο είναι ο ίδιος ο Θεός, Αρχέτυπο σοφίας, παντογνώστης, παντοδύναμος, Ήλιος δικαιοσύνης, Αγιότητας.
«Ο Θεός αγάπη εστί» και αυτό το «έσεσθε τέλειοι»ενώ ανοίγει απεριόριστα τους ορίζοντες της γνώσης, προβάλλει ως ολοκλήρωση της τελειότητας και την ισχυρή βούληση, την ηθική τελείωση, την καλλιέργεια των αρετών των οποίων μητέρα είναι η ταπεινοφροσύνη, της οποίας μια προϋπόθεση είναι και το «γνώθι σ’ αυτόν».
Αυτό το «γνώθι σ’ αυτόν»έκαμε το Σωκράτη τον θεωρούμενο στην εποχή του «ανδρών απάντων σοφώτατον» να ομολογεί «εν οίδα, ότι ουδέν οίδα».
Ως φτωχοί του πνεύματος, ως έχοντες το «γνώθι σ’ αυτόν» ως άνθρωποι της ταπεινοφροσύνης, της μητέρας των αρετών και άνθρωποι της σοφίας και της γνώσης και της επιστημονικής έρευνας και όχι ως ανόητοι, αμαθείς, όπως οι άθεοι υποστηρίζουν.
Το «γνώθι σ’ αυτόν» δίνει νόημα στην έρευνα στη γνώση, στην επιστημονική αναζήτηση, τα πνευματικά επιτεύγματα. Οδηγεί τα μάτια του ερευνητή πέρα από τη σκηνή τω άστρων και του υλικού σύμπαντος. Του ανοίγει δρόμους και ορίζοντες να διακρίνει αν θέλει τη δημιουργό ελέγχουσα δύναμη μέσα από μύριες ενδείξεις και να ακούσει την άποψη του Edington επί του θέματος.
Η επιστήμη σήμερα διακηρύττει ότι ο Θεός είναι πραγματικότητα. Δίνει όμως την αίσθηση το «γνώθι σ’ αυτόν» στον ερευνητή, στο στοχαστή τη δύναμη να κατανοεί πλήρως ότι καρποί όλων των ερευνών, όσοι και είναι αυτοί θα είναι πάντοτε λίγα «χαλίκια στιλπνά» στην ακτή της θάλασσας, πέρα από την οποία εκτείνονται πάντοτε προσκαλώντας και πάντοτε ανεξιχνίαστος ο «ωκεανός της αλήθειας».
Αυτό το «γνώθι σ’ αυτόν» ακτινογραφεί την πικρή εμπειρία του εικοστού πρώτου αιώνα μας και φωτίζει το βαθύλογο του Πλάτωνα «Πάσα επιστήμη χωριζόμενη δικαιοσύνης και της άλλης αρετής πανουργία, αλλ ού σοφία λέγεται».
Η κοφτερή διάνοια, ο οξύς στοχασμός, η προίκα των πέντε ταλάντων δεν είναι βέβαια προνόμιο όλων. Όλοι όμως έχουν χρέος να καλλιεργήσουν την προίκα που διαθέτουν και να μάθουν να διαβάζουν τα βιβλία τα ιερά και τα βιβλία των σοφών, αλλά και το βιβλίο της φύσης. Διότι το «σύμπαν» ως «στερέωμα» εξαγγέλλει τη «δόξα Θεού» και τα αόρατα αυτού, τοις ποιήμασι νοούμενα καθοράται η δέ – αϊδιος αυτού δύναμη και Θεότητα»
Το «Βασίλειο της γης» είναι λοιπόν το αντίστροφο της «Βασιλείας των Ουρανών», που είναι ο ύψιστος στόχος της Χριστιανικής Παιδείας.
Όπως παρατηρεί ο Μέγας Βασίλειος, οι χριστιανοί θεωρούν εντελώς ασήμαντη την ανθρώπινη ζωή στον πλανήτη γη, αλλά σε σύγκριση με την αιώνια ζωή στη βασιλεία των Ουρανών. Θεωρούν την ένδοξη καταγωγή, τη σωματική καλλονή και ευρωστία, τον πλούτο, τη δόξα, τα αξιώματα, τα υλικά αγαθά του κόσμου και όλη την ευτυχία την οποία δύναται να προσφέρει ως ασήμαντα και μη δυνάμενα να συγκριθούν με την μακαριότητα της Βασιλεία του Θεού.
Αλήθεια, τι μπορεί να είναι το «Βασίλειο της γης» χωρίς την αύρα του Χριστιανικού ανθρωπισμού, χωρίς το όραμα της Βασιλείας των ουρανών, χωρίς αναγεννημένη την καρδιά, τη συνείδηση και το φρόνημα του ανθρώπου, από τη διδαχή εκείνη που αδελφώνει τον Έλληνα, το βάρβαρο, τον Ισραηλίτη, βλέπει ως άνθρωπο τον ελεύθερο αλλά και το δούλο, θεμελιώνει την ισοτιμία ανάμεσα στον άνδρα και τη γυναίκα, υψώνει το δόγμα της αδελφότητας των λαών, ανοίγει το δρόμο της κοινωνίας των αδελφών, χαρίζει τα βάθρα της αληθινής ελευθερίας η οποία είναι καρπός του πνεύματος,άνθος αρετής, απόσταγμα της αληθινής παιδείας.
Η παιδαγωγική φωνή της Βασιλείας των ουρανών ύψωσε ως αρχέτυπο το «Θεάνθρωπο» και προσκαλεί δια του Αποστόλου Παύλου «το λοιπόν αδελφοί, όσα εστίν αληθή, όσα σεμνά, όσα προσφιλή, όσα εύφημα εί τις αρετή εί τις έπαινος ταύτα λογίζεσθε».
Η Χριστιανική διδασκαλία θέλει τους πιστούς να καλλιεργούν το σύνολο των αρετών, να είναι το «άλας της γης» και το «φως» του κόσμου. Να προσφέρουν με ανιδιοτέλεια τις υπηρεσίες στο συνάνθρωπο.
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΗΣ