Η απαισιοδοξία για το μέλλον στην περιοχή, είναι αναμφισβήτητα μεγάλη, καθεμιά από τις μέρες που περνάνε τα τελευταία δέκα χρόνια που η λιγνιτική δραστηριότητα συρρικνώνεται. Η αβεβαιότητα για το αύριο, κόβει τα “φτερά” στις παραγωγικές δυνάμεις της περιοχής, και δημιουργεί ένα έλλειμμα καλής ψυχολογίας, η οποία είναι προαπαιτούμενο για να δημιουργήσεις. Όμως, τρία πράγματα τις τελευταίες μέρες, μας έκαναν να σκεφτούμε λίγο πιο θετικά.
Πρώτα η συνέντευξη του δεξιού μπακ του Εορδαϊκού Θανάση Καζανά, ο οποίος ήρθε Πτολεμαΐδα ως πρωτοετής φοιτητής του Πανεπιστημίου, και διαμένει μαζί με τον αδερφό του. Ο Θανάσης περιέγραψε την διαμονή στην Πτολεμαΐδα ιδανική για έναν φοιτητή, αναδεικνύοντας την φιλοξενία των κατοίκων και τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της “φοιτητούπολης” Πτολεμαΐδας.
Μετά, η συνέντευξη του προπονητή της ΠΑΕ ΧΑΝΙΑ Αλέκου Βοσνιάδη, κατά τη διάρκεια του βασικού τμήματος της προετοιμασίας της ομάδας στην Πτολεμαΐδα, για τη νέα αγωνιστική περίοδο. Ο κ. Βοσνιάδης μίλησε για ιδανικές συνθήκες προετοιμασίας, όχι μόνο λόγω των κλιματολογικών συνθηκών, αλλά κυρίως λόγω του υψηλού επιπέδου υποδομών και φιλοξενίας που απαιτούνται για την προετοιμασία μιας επαγγελματικής ομάδας ποδοσφαίρου. Άλλωστε τα προπονητικά κέντρα στην Ελλάδα είναι λίγα, και η έλλειψη τους αποτελεί ευκαιρία.
Το τρίτο μήνυμα που πήραμε, ήταν από τον Μεσίτη Ακινήτων Παναγιώτη Αμανατίδη, ο οποίος στην συνέντευξη του στο e-ptolemeos.gr, αποτύπωσε την κατάσταση με το έλλειμμα στέγης στην πόλη, κατέγραψε την επικείμενη αύξηση του φοιτητικού πληθυσμού, και τεκμηρίωσε με αριθμούς, το γιατί πρέπει να επενδύσει η πόλη ας στον τομέα των ακινήτων.
Ποιος θα φανταζόταν ότι η Πτολεμαΐδα θα μπορούσε να αναδειχθεί σε ιδανικό τόπο για την προετοιμασία επαγγελματικών ομάδων; Ποιος θα φανταζόταν πως η Πτολεμαΐδα θα γινόταν ένας φιλόδοξος και ταχέως αναπτυσσόμενος τόπος φιλοξενίας φοιτητών με ότι αυτό συνεπάγεται; Μιλώντας με φίλους στην κοινωνία της Πτολεμαΐδας, αντιλαμβάνομαι πως η κοινωνία μπορεί να βρει, και κάποιες φορές βρίσκει διεξόδους για την αναπλήρωση – στον όποιο βαθμό – του χαμένου εισοδήματος. Αλλά πέρα από αυτό, η κοινωνία αρχίζει και εκτιμά περισσότερο την καθημερινότητα της πόλης και πράγματα σε αυτήν που θεωρούσε δεδομένα. Και το καμπανάκι που δημιουργεί το παράθυρο αισιοδοξίας, είναι το ότι υπάρχουν άνθρωποι που μιλούν θετικά για την πόλη, και συγκεκριμένα άνθρωποι που μας φέρνουν συνάλλαγμα. Αυτή την αισιοδοξία χρειαζόμαστε, για να αλλάξουμε και πάλι την ψυχολογία μας και να περάσουμε και πάλι σε παραγωγικά χρόνια.
