Μήτε νύχτα δίχως μέρα, μήτε νιος δίχως αγάπη.
Ελληνική Παροιμία
Αρνί μ’, εκοτυλάεψες κι ας σην σεβτάν ελίες, άμον τη λάμπας το γυαλίν, εκάες κ’ εμανίες.
Αρνί μ’, να έσν’ εφτά χρονών κ’ εγώ να έμνε δέκα, ‘ς σην κάρδια σ’ ξαν θ’ εκάρφωνα το βέλος, ντο εξέγκα.
Αρνί μ’, τ’εσά τα χείλοπα , ατός που θα βουκούται , νέος γίνετ’ αθάνατος, γέρος αν έν, νεούται.
Αρνί μ’, τη στράτα σ’ έκλωσες ‘ς σ’ εμέτερα μερέαν, αν κλώεις και το καρδόπο σου, θ’ εφτάς ‘μεν βασιλέαν .
Αρνόπο μ’ άμον ντ’ είδα ‘σε, η ψη μ’ εσυνταράεν, η πλάσ’ εγέντον έμορφον κι η γη εμεταλλάεν.
Αρνόπο μ’, αγγελόπλαστον, κοδεσπαινιακόν’ ι, το κάρδοπο σ’ αναλλαγάδ’ και το ψόπο σ’ αλών ι.
Αρνόπο μ’, αν θα παίρω‘σεν, βασίλισσα θα είσαι, τσιτσιάκια και αμάραντα θα στρώνω και θα κείσαι.
Αροθυμώ ‘σεν καίουμαι, ‘νασπάλω ‘σεν παγώνω, ατσάπα ποίος κι άλλο συρ’ άμον τ’ εμόν τον πόνον;
Αρχοντικόν ο πρόσωπο σ’, αέρ’κον το τσαλίμ’ ισ’, κ’ εσύ ακόμαν υποφέρτς, τον σααπσούζ’ τον κύρη σ’.
Ας έμορφους κι αλλ’ έμορφος, κι ας σο σειρίν εχώρτσες, αρ’ για τ’ατό ,τσούνας κουτάβ’, το κάρδοπο μ’ εκόλτσες.
