Αφροδίσιος γαρ όρκος ουκ εμποίνιμος.
μτφρ: ο όρκος που δίνεται για τον έρωτα δεν σηκώνει τιμωρία
Εμέκια ‘ποίκα για τ’ εσέν, κόπια και αργατίας,
κ’ εσύ εντόκες οξοπίσ’, κ’ έκλωσες τα ζευλία.
Εμέν δώστεν τριφάρμακα τη σεβτάν ,ντο λαρών’νε,
με το γομάρ’ τα τέρτοπα μ’, με το δισάκ’ τα πόνια μ’.
Εμέν ούλ πεγιανεύκουνταν, και σύρνε το ουράδ’ιμ’,
και συ, το κομενόχρονον, εφόρτ’σες ‘μεν γιουλάρ’ ιν
Εμορφανάλαχτον αρνί μ’, τ’ αγγέλκον η χτισιώνα σ’,
‘ς σην κάρδια μ’ είσαι γιατρικόν, ‘ς σην κάρδια μ’ είσαι φόνα.
Εμορφανάλαχτον πουλί μ’, τσιτσέκ’ κι αναλλαγάδ’ ιμ’,
‘ς σον ήλον ίνεσαι πλουμίν, ‘ς σ’ ομμάτοπα μ’φεγγάρ ι.
Εμορφισάδα σ’ έλαμψεν άμον το λάμπ’ ο ήλον,
κι η νοστιμάδα σ’ έσταξεν άμον κόκκινον μήλον.
Έμορφον είσαι έμορφον, φωτάζ’ η εμορφία σ’,
ας έξερνα για τ’ είναν κρούει, γιαβρόπο μ’, η καρδία σ’.
Έμορφον κ’ εμορφότερον έν’ το μικρόν τ’ αρνόπο μ’,
τ’ αναλλαγάδια, όντες φορεί, φωτάζ’ τ’ εμόν το ψόπον.
Έμορφον και χιλιέμορφον και πώς θα ταγιανίζω,
το ψόπο μ’ επαλάλωσες και την καρδια μ’ ’κι ορίζω.
Έμορφος ‘κι φαϊεται, και ‘ς σο ποτήρ ‘κ’ εμπαίν,
καρδόπα τσουβαλτίζ’ ατά κ’ εν απ’ απέσ’ ‘κ’ εβγαίν.
Έμορφος είσαι, γιάβρικα μ’, έμορφος και φραντάλα,
αν ‘κ’ ερρούζνες ‘ς σ’ εγκάλιοπο μ’, τον κόσμον θ’εχάλάνα.
