Ο έρωτας μοιάζει με το μεθύσι. Κάνει τους ανθρώπους θερμούς, εύθυμους και διαχυτικούς. Πλούταρχος, 47-120 μ.Χ., Αρχαίος Έλληνας ιστορικός
Εκάγα ας σο ξύγαλαν κι αναφυσώ το γάλαν, ‘κ’ εξέρω, ντο θα ίνουμαι με τ’ εσέν την παλάλαν.
Εκείν τ’ αστρόπα τ’ ουρανού, να έσαν φουλιρία, ‘ς σα ψήα σ’ ‘κι αναλλάουνταν, ‘κ’ εξιάζνε ‘ς σην καρδία σ’.
Εκείν’ τ’ αστρόπα τ’ ουρανού ν’ έκουαν τη λαλία μ’, τ’ αρνί μ’ τσογάπ’ θ’ εδίνανε μακρά ‘ς σην ξενιτείαν..
Εκείν’ τ’ αστρόπον τ’ ουρανού, άμον την κάρδια μ’ καίει, τη σεβτάς τα παράπονα , κανάν ‘κ’ ευρήκ’ να λέει.
Εκλίστα κά’ κ’ εσέρεψα, έναν χερέαν άνθια, να δίγ’ ατά τ’ αρνόπο μου, από γαρσί ,ντ’ εφάνθεν.
Έλα ,πουλί μ’, ‘ς σο μοχαπέτ’, με τα πολλά τα κάλλια, θα τραγωδούνε για τ’ εσέν τ’ εγάπς τα παλικάρια.
Έλα ,πουλί μ’, ας χαίρουμες, τα χρόνια είν’ ολίγα, άλλο μη στέκς και μη νουνίεις, μη λές την τύχη μ’ ‘κ’ ηύρα.
Έλα ‘ς σο συναπάντεμα μ’, νε μέλ’ ιμ’, νε τσικάρ ιμ’, μ’ είσαι πολλά χαΐναινα, εγώ πα παλικάρ’ είμ’.
Έλα ας σα κρύα τα νερά , μικρέσα Χιλιαδία, εσέν εφούρκ’σεν η σεβτά ,κ’ εγώ ν εποταμίγα.
Έλα, πουλί μ’, ας χαίρουμες, τα χρόνια ‘κι κανείνταν, άντσαχ’ τ’ ημέρας τα καλά, διαβαίν’νε και τελείνταν.
Εμάεψες κι εφέκες ‘με, ‘ς σον κόσμον μαεμένον, ας ση σεβτάς τα ράματα , έεις ‘μεν καπλαεμένον.
