Ποιος εις τον κόσμον φάνηκε κι αγάπη δεν κατέχει,
ποιος δεν την εδοκίμασε;
ποιος δεν τηνε ξετρέχει;
Βιτσέντζος Κορνάρος, 1553–1613,
Δός μ’ ας σα χείλια σ’ φίλεμαν, ‘ς σ’ομμάτια σ’ ισμαρέαν, έπαρ’ οπίσ’ ,ντ’εδέκες ‘μεν, τ’εγάπ’ς την μαχαιρέαν.
Δός μ’ας σην κάρδια σ’ βάλσαμον και ν ας σα χείλιασ’γέλος, ‘ς σον άδ’ ‘κ’ εξέρν’ ας σην χαράν, ας ση σεβτάς το βέλος.
Δός μεν οπίσ’,ντ’εδέκα σε, τη σέβτας τη χαράν ι, εσύ αν είσαι έμορφος, εγώ πα παλικάρ είμ’.
Δύο καρδόπα ντ’ αγαπούν και κρούν ‘ς σ’ έναν μερέαν, μαχαίρ’ κι γαιματών ατά, κουρσούμ και μολυβέα.
Δύο κορτσόπα εγάπεσα , ‘ς σ’ έναν θα γυναικίζω, ερώτεσα το καρδόπο μ’,’κ ‘επορώ να χωρίζω.
Εγάπ’ αργοβασίλεψεν κ’ εχάθεν με τον ήλον, ατό τ’ εσόναν τη σεβτάν ατσά πώς θα νεβζήνω;
Εγάπ’ έν άμον θάλασσα, κάποτε έχ’ και πόρας, έρτανε άμον κύματα τη χωρισμού τα ώρας.
Εγάπεσα κ’ εγάπεσες, εθέλεσα κ’ εθέλνες, ατώρα σιρινεύκεσαι ας σο πολλά ντ’ εξέρνες.
Εγάπη σ’ ’κι αγοράεται με τα μετζιτιάδας, τ’ ήλονος θέλ’ τ’ αψίματα, τη φέγγονος τ’ασπράδας.
Εγάπς σ’ αν έτον σίδερον απ’ άρχης ους το τέλος, πάντα θα έμ’νε παλικάρ, πάντα θα έμ’νε νέος.
