Στο πατρικό μου από όταν χάσαμε τον αδερφό μου τον Γιώργο το 2006 , δεν έχουμε ξανά στολίσει δέντρο τα Χριστούγεννα .
Αυτή η τεράστια απώλεια, κλόνισε τη ζωή του καθένα μας διαφορετικά και φυσικά τις συνήθειες μας.
Εκείνα τα πρώτα Χριστούγεννα χωρίς τον αδερφό ήταν τα χειρότερα Χριστούγεννα της ζωής μου και κατάλαβα πως τίποτα δεν θα ήταν πια το ίδιο, γιατί πάντα κάτι θα λείπει .
Έπρεπε να περάσουν από τότε, 10 ολόκληρα χρόνια για να ξανά στολίσω μαζί με τον Δημήτρη, το σπίτι μας στη Νίκαια. Ανάμεσα στις χημειοθεραπείες του, βρήκαμε χρόνο και διάθεση να βάλουμε λίγη χαρά, με κόκκινες μπάλες και λαμπιόνια στη ζωή μας , εκείνα τα Χριστούγεννα ήταν ίσως τα πιο ξεχωριστά της ζωής μου.
Μετά όμως έπρεπε να φύγει και ο Δημήτρης και έτσι οι μπάλες και τα φωτάκια έμειναν για αλλά 7 χρόνια στα κουτιά τους .
Σας τα γράφω όλα αυτά, γιατί κάποιοι γκρινιάζετε για την αγγαρεία του δέντρου και ίσως για κάποιους, να είναι υπερβολή και όλη αυτή η χρυσόσκονη των ημερών … είναι όμως αυτή η απλή χαρά, μια ωραία αφορμή να ξανά θυμηθείς το παιδί που έχεις μέσα σου. Είναι ωραίο να περιμένεις τις γιορτές και να θέλεις να στολίσεις το σπίτι σου, είναι ωραίο να θέλεις να «βάλει τα καλά του».
Φέτος στο νέο μου σπίτι στον Πειραιά, θα έχω το καλύτερο δέντρο που θα μπορούσα να βρω.
Είναι το δώρο που μου φτιάξαν τα παιδιά του ΚΔΑΠμεΑ Χαμογελώ .
Πίστη Κρυσταλλίδου
