Χριστέ μ΄, να έμ’νε ‘ς σο μαντρί σ’
στουλάρ’ καταχωμένον,
κ’ έν έκουα την λαχουσή σ,’
την κλαίη σ’, τ’ ευλοημένον..
‘Σ ση καλυβί σ’ τ’εξώπορτον
να έμ’νε παραστάριν,
κ’ έλεπα τ’ άστρον, το λαμπρόν,
να φωσφωτάζ’ απάν ιμ’
‘Σ ση παθενί σ’ ‘ς σο γιαν’ ‘κεικά
ολόερα ‘ς σην ψύν ισ’,
να έμ’ν’ έναν χοσότ’ αχύρ’,
χούλιανα την κεντήν ισ’…
Ας έμ’ν’ έναν καπάν κωδών
‘ς ση προατί τη γούλαν
κ’ εσέν εκωδονάευα
Χριστέ μ’, ισούλια – ισούλια..!
Ας έμ’ν’ είναν χίνας ραφίδ’
‘ς ση γουνταχί σ’ τον τόπον,
κ’ έκουγα το καρδόπο σου
μικρίκον παχουλόπον…
Τη κοσμί μάγοι και αρχόντ’
ερρούξαν ‘ς σο ποδάρ’ ισ’,
Χριστέ μ’, ας έμ’νε κ’ έλεπα
πώς προσκυνούν τη χάρη σ’..
Σμύρναν, χρυσόν και λίβανον
κ’ όλια τα ευλογίας
εχάρ’τσαν κ’ εχαρέθανε,
εγέντανε τ’ ευδείας..
Χριστέ μ’, κι αν εγεννέθες ‘σύ
φτωχά και πονεμένα ,
άμον εσέν μύρια μωρά
ακόμαν πεινασμένα….!
Έπλωσαν τα χερόπα τουν
και ‘ς σον Θεόν τερούνε,
αποδεθέν είνας Χριστός
‘κ’ έρται ν’ αποκουμπούνε……!!
