Χρυσαετός θα ίνουμαι,
αφκά ‘ς σα χαμελίας,
κ’ εσέν, πουλόπον τη Θεού ,
θα κομπώνω τα ψήα σ’.
Χαράν και γέλος η εγάπ’ σ’,
υίαν και ευλοϊαν,
με τ’ εσέν, περιστέροπο μ’,
‘κι θα γερώ καμίαν.
Χειμεγκωνί κρύος καιρός
και το καρδόπο μ’ καίει,
άνταχ’ με τ’ έναν φίλεμα σ’
έρται και δροσερεύει.
Χίλια κορτσόπα εφίλεσα,
καμίαν ‘κ’ εκουρφεύτα,
εσέν’ άμον ντ’εφίλεσα,
πουλί μ’, εγιαγκουνεύτα…
Χίλια φοράς ψαλάφεσα ,
να δίς ‘με την καρδία σ’,
αετομάνα εποίκε ‘σε
κ’ εγέντς περηφανία.
Χιονολαμπρίζ’ ο πρόσωπος σ’,
θαμπούρωσαν τ’ ομμάτια μ’,
γαρσί ‘ς σον ήλεν κάθεσαι
κ’ εν απ’ εσέν φοάται…
Ατό, η εμορφάδας σου,
και πώς να μετρισκάται;
Όντες εβγαίντς μεσημερί
ο ήλεν πα φοάται
