Δεν ήταν καλή η χρονιά που πέρασε. Δεν θα μπορούσε άλλωστε έτσι κι αλλιώς να είναι όλα καλά για όλους κι όλες οι στιγμές. Όμως αυτή η τραγική κατάσταση της πανδημίας, ο εγκλεισμός, ο φόβος της αρρώστιας και του θανάτου, εξουθένωσε τον κόσμο ολόκληρο. Αυτές οι γιορτές ήταν χωρίς λάμψη, η σκέψη προβληματισμένη και σκοτεινή. Σε πολλά επίπεδα η ζωή μας έγινε ανυπόφορη. Καραδοκούσε ο τρόμος και η απελπισία ….
Και όμως συνεχίζουμε να ζούμε με ότι βιώνουμε. Προχωράμε ένα βήμα παρακάτω. Κι αυτό γιατί υπάρχει έμφυτη η ελπίδα. Υπάρχει έμφυτη η χαρά που δεν κατασκευάζεται, δεν πουλιέται, δεν αγοράζεται. Βρίσκεται μέσα στα απλούστερα πράγματα. Αναβλύζει από τα πιο σεμνά συναισθήματα, όσο κι αν οι συνθήκες μοιάζουν δυσοίωνες.
Την παράγουν οι αχτίδες του ήλιου, το πέταγμα των πουλιών, ένας τρυφερός λόγος, το βλέμμα της συμπόνοιας και της αγάπης, η κατανόηση και η υπομονή. Το υπερθέαμα της αινιγματικής φύσης, το μεγαλείο μιας ανώτερης ψυχής ….
Βρίσκεται στη λάσπη που τσαλαβουτούν ανέμελα παιδιά, στην παρουσία αγαπημένων, στις όμορφες παρέες. Είναι το φως της ηλιαχτίδας που προσπερνά από τη χαραμάδα φωτίζοντας το σκοτεινό δωμάτιο, είναι ο ιδρώτας του μόχθου, κάποιο τραγούδι, κάποια ανάμνηση. Και είναι στο χέρι μας να μη σφραγίζουμε τη χαραμάδα, να είμαστε ευτυχισμένοι με τα μικρά και ασήμαντα, δίχως την ταλαιπώρια της τελειότητας και τις ατέρμονες επιθυμίες.
Ένα αεράκι είναι, σαν αποσυμπίεση του νου που φρεσκάρει τη σκέψη και δημιουργεί συνειρμούς ενθουσιασμού και ευχαρίστησης. Προσιτή προς όλους, απλή και αυθόρμητη , πηγάζει από την ψυχή και την ευγνωμοσύνη. Χαρά είναι ….
