-Άσε με Κάκκο, άσε με. Εκνευρίστηκα τωρα. Μ’ ανέβηκε η πίεση μ’ ανέβηκε!
– Ε καλά βρε Χάμπο, κατάλαβα. Στη δίνει άμα κάποιοι περηφανεύονται.
-Μου τη δίνει και με διαολίζει, όταν κάποιοι, που δεν είν’ και τίποτα σπουδαίοι, περιαυτολογούν και λένε αυτοί για τον εαυτό τους ο,τι προλαβαίνουν. Κάνουν μισό και λεν χίλια.
-Χάμπο….κι εμένα μου τη δίνει αυτό.
-Ξεφτίλιδες! Άμα έχεις κάτι καλό, άσε να το πει κανένας αλλος. Μη γίνεσαι προπέτης!
-Μάνα Χάμπο. “Προπέτης” τι είναι;
-Προπέτης Κάκκο, είν’ αυτός που μ’ ανεβάζει την πίεση. Που μιλάει απερίσκεπτα. Ο ανούνηγος που λέμε ποντιακά!
-Μπράβο Χάμπο. Στα δάχτυλα τα παίζεις τα ελληνικά.
-Έ χωρίς να είμαι προπέτης, ήμουν καλός στο σχολείο στα Αρχαία.
-Έκθεση ήσουν καλός Χάμπο;
-Τώρα που κάναμε και τον πρόλογο δυσκολεύομαι να σου απαντήσω, γιατί θα φανώ κι εγώ πως περιαυτολογώ. Αλλά ήμουν καλός.
-Δηλαδή, πόσο καλός Χάμπο;
-Θα σε δώσω ένα παράδειγμα Κάκκο, που δείχνει, πόσο καλός ήμουν, πόσο ο συγχωρεμένος ο φιλόλογος μας δούλευε και μας μάθαινε. Πόσο πρόσεχε για το ήθος μας, για να μη γίνουμε ντενεκέδες και ξεφτίλιδες. Αυτός κι αν δεν άντεχε τους αλλαζονικούς.
-Για πε βρε Χάμπο.
-Λοιπόν Κάκκο, τότε γράφαμε μια φορά την εβδομάδα έκθεση.
-Ναι, θυμάμαι Χάμπο. Εγώ ζοριζόμουν να γράψω κάτι της προκοπής.
-Κάκκο, σίγουρα ήσουν καλύτερος απ’ ότι λες.
-Κολοκύθια!
-Τέλος πάντων. Πάμε παρακάτω. Ο φιλόλογος μας ο Καλάφας έπαιρνε τις εκθέσεις, τις διόρθωνε και στο επόμενο μάθημα των νέων, μας διάβαζε την καλύτερη έκθεση της τάξης.
-Μπράβο συστήματα!
-Ναι Κάκκο. Και μας έβαζε να συζητάμε για τις εκθέσεις που μας διάβαζε να κάνουμε σχόλια γύρω από διάφορα θέματα της καλύτερης έκθεσης. Μπορούσε, μάλιστα, να απαντήσει ακόμα και ο ίδιος που την είχε γράψει, αρκεί να μην αποκαλυπτόταν το ποιος είχε γράψει την καλύτερη έκθεση. Μας έλεγε πως η ταπεινότητα είν’ μεγάλη αρετή και πως θα τιμωρούσε παραδειγματικά την αλαζονεία.
-Έτσι λοιπόν, μία μέρα διαβάζει την καλύτερη έκθεση της τάξης. Βρε μια χαρά Κάκκο. Ο Καλάφας διάβαζε τη δική μου. Η έκθεση μου ήταν η καλύτερη!
-Σώπα βρε θηρίο. Και με λες έγραφα καλά και κουραφέξαλα. Ο καλύτερος ήσουν για βρε Χάμπο.
-Εκεινη τη φορά Κάκκο. Τέλως πάντων. Τελειώνει ο Καλάφας την ανάγνωση και ρωτάει την τάξη: “Έχουμε κάποιο σχόλιο”;
-Και βρέθηκαν κάποιοι να πουν κάτι; Απ’ τη ζήλεια τους θα ‘ταν Χάμπο…
-Μπορεί Κάκκο. Τι μ’ ήρθε και σηκώνω χέρι ν’ απαντήσω.
-Είδες δικαίωμα όμως είπες!
-Είχα. Αλλά έκανα ένα τραγικό λάθος. Εγωιστικό. Είπα, θυμάμαι: “Σ’ αυτό το σημείο ήθελα να πω”….και δεν πρόλαβα να αποτελειώσω την πρόταση κατεβαίνει ο Καλάφας απ’ την έδρα και μου δίνει ένα χαστούκι! Μα ένα χαστούκι.
-Μάνα – μάνα. Τότε βέβαια έπεφτε ξύλο!
-Έπεφτε. Δε λέω. Και με λέει: “Νομίζω πως ο συμμαθητής μου σ’ αυτό το σημείο…Κατάλαβες Χαράλαμπε. Την αλλαζονεία εγώ την τιμωρω παραδειγματικά. Ταπεινότητα Χαράλαμπε. Χρειάζετε σεμνότητα και ταπεινότητα”!
-Χαστούκι Χάμπο!
-Ακόμα με τσούζει Κάκκο. Με τσούζει που είχε δίκιο. Φιγούρα έκανα Κάκκο. Φιγούρα έκανα!
