Χαμηλά τη μπάλα, σεμνά και ταπεινά – Χρονογράφημα του Μάξιμου Κωνσταντινίδη

-Άσε με Κάκκο, άσε με. Εκνευρίστηκα τωρα. Μ’ ανέβηκε η πίεση μ’ ανέβηκε!

– Ε καλά βρε Χάμπο, κατάλαβα. Στη δίνει άμα κάποιοι περηφανεύονται.

-Μου τη δίνει και με διαολίζει, όταν κάποιοι, που δεν είν’ και τίποτα σπουδαίοι, περιαυτολογούν και λένε αυτοί για τον εαυτό τους ο,τι προλαβαίνουν. Κάνουν μισό και λεν χίλια.

-Χάμπο….κι εμένα μου τη δίνει αυτό.

-Ξεφτίλιδες! Άμα έχεις κάτι καλό, άσε να το πει κανένας αλλος. Μη γίνεσαι προπέτης!

-Μάνα Χάμπο. “Προπέτης” τι είναι;

-Προπέτης Κάκκο, είν’ αυτός που μ’ ανεβάζει την πίεση. Που μιλάει απερίσκεπτα. Ο ανούνηγος που λέμε ποντιακά!

-Μπράβο Χάμπο. Στα δάχτυλα τα παίζεις τα ελληνικά.

-Έ χωρίς να είμαι προπέτης, ήμουν καλός στο σχολείο στα Αρχαία.

-Έκθεση ήσουν καλός Χάμπο;

-Τώρα που κάναμε και τον πρόλογο δυσκολεύομαι να σου απαντήσω, γιατί θα φανώ κι εγώ πως περιαυτολογώ. Αλλά ήμουν καλός.

-Δηλαδή, πόσο καλός Χάμπο;

-Θα σε δώσω ένα παράδειγμα Κάκκο, που δείχνει, πόσο καλός ήμουν, πόσο ο συγχωρεμένος ο φιλόλογος μας δούλευε και μας μάθαινε. Πόσο πρόσεχε για το ήθος μας, για να μη γίνουμε ντενεκέδες και ξεφτίλιδες. Αυτός κι αν δεν άντεχε τους αλλαζονικούς.

-Για πε βρε Χάμπο.

-Λοιπόν Κάκκο, τότε γράφαμε μια φορά την εβδομάδα έκθεση.

-Ναι, θυμάμαι Χάμπο. Εγώ ζοριζόμουν να γράψω κάτι της προκοπής.

-Κάκκο, σίγουρα ήσουν καλύτερος απ’ ότι λες.

-Κολοκύθια!

-Τέλος πάντων. Πάμε παρακάτω. Ο φιλόλογος μας ο Καλάφας έπαιρνε τις εκθέσεις, τις διόρθωνε και στο επόμενο μάθημα των νέων, μας διάβαζε την καλύτερη έκθεση της τάξης.

-Μπράβο συστήματα!

-Ναι Κάκκο. Και μας έβαζε να συζητάμε για τις εκθέσεις που μας διάβαζε να κάνουμε σχόλια γύρω από διάφορα  θέματα της καλύτερης έκθεσης. Μπορούσε, μάλιστα, να απαντήσει ακόμα και ο ίδιος που την είχε γράψει, αρκεί να μην αποκαλυπτόταν το ποιος είχε γράψει την καλύτερη έκθεση. Μας έλεγε πως η ταπεινότητα είν’ μεγάλη αρετή και πως θα τιμωρούσε παραδειγματικά την αλαζονεία.

-Έτσι λοιπόν, μία μέρα διαβάζει την καλύτερη έκθεση της τάξης. Βρε μια χαρά Κάκκο. Ο Καλάφας διάβαζε τη δική μου. Η έκθεση μου ήταν η καλύτερη!

-Σώπα βρε θηρίο. Και με λες έγραφα καλά και κουραφέξαλα. Ο καλύτερος ήσουν για βρε Χάμπο.

-Εκεινη τη φορά Κάκκο. Τέλως πάντων. Τελειώνει ο Καλάφας την ανάγνωση και ρωτάει την τάξη: “Έχουμε κάποιο σχόλιο”;

-Και βρέθηκαν κάποιοι να πουν κάτι; Απ’ τη ζήλεια τους θα ‘ταν Χάμπο…

-Μπορεί Κάκκο. Τι μ’ ήρθε και σηκώνω χέρι ν’ απαντήσω.

-Είδες δικαίωμα όμως είπες!

-Είχα. Αλλά έκανα ένα τραγικό λάθος. Εγωιστικό. Είπα, θυμάμαι: “Σ’ αυτό το σημείο ήθελα να πω”….και δεν πρόλαβα να αποτελειώσω την πρόταση κατεβαίνει ο Καλάφας απ’ την έδρα και μου δίνει ένα χαστούκι! Μα ένα χαστούκι.

-Μάνα – μάνα. Τότε βέβαια έπεφτε ξύλο!

-Έπεφτε. Δε λέω. Και με λέει: “Νομίζω πως ο συμμαθητής μου σ’ αυτό το σημείο…Κατάλαβες Χαράλαμπε. Την αλλαζονεία εγώ την τιμωρω παραδειγματικά. Ταπεινότητα Χαράλαμπε. Χρειάζετε σεμνότητα και ταπεινότητα”!

-Χαστούκι Χάμπο!

-Ακόμα με τσούζει Κάκκο. Με τσούζει που είχε δίκιο. Φιγούρα έκανα Κάκκο. Φιγούρα έκανα!