Υπάρχει μια τραγικότητα στην εκ των υστέρων γνώση και τούτο γιατί η Ιστορία μπορεί να γράφεται στο μέλλον, εντούτοις όμως διαμορφώνεται στο παρόν. Τις περισσότερες φορές είναι σχεδόν αδύνατο τα ιστορικά υποκείμενα να αντιληφθούν τη σημασία των στιγμών που βιώνουν και των αποφάσεων που καλούνται να λάβουν· οι οποίες εν πολλοίς θα καθορίσουν την ιστορική ύλη του μέλλοντος είτε ως σελίδες ακμής είτε ως σελίδες μαρασμού και καταστροφής. Ωστόσο, υπάρχουν στιγμές που η Ιστορία βοά . Μια τέτοια στιγμή προβάλει αυτήν την ώρα.
Η Χώρα πορεύεται ημιθανής εν μέσω σκιάς θανάτου, ένα τσούρμο ιδεοληπτικούς στο τιμόνι τής εξουσίας και έναν ακραιφνώς λαϊκιστή πρωθυπουργό σε εξουσιαστικό ντελίριο. Ο κ. Τσίπρας αποτελεί γνήσιο προϊόν της εποχής της κυριαρχίας του λαϊκίστικου κρατικοσοσιαλισμού, την ενσάρκωση κάθε μεταπολιτευτικής παθογένειας, ενώ ανήλθε στην εξουσία περιφανής επαναστάτης, καβάλα στα αριστερά απωθημένα, υποσχόμενος τα πάντα σε όλους. Έμελε να προσγειωθεί ανώμαλα από τα νέφη της αντιμνημονιακής παλαβομάρας της εύκολης λύσης στις πραγματικότητες της οικονομίας, ικέτης στην ποδιά της αυστηρής καγκελαρίου. Με αυτήν την έννοια προσωποποιεί το τέλος της εποχής των ψευδαισθήσεων.
Βέβαια, η άνοδος στην εξουσία του ΣΥΡΙΖΑ και των συν αυτώ κυβερνώντων ΑΝΕΛ , αποτελεί την κορύφωση και τελική απαξίωση μιας σειράς κεντρικών πολιτικών επιλογών για την οικονομία και την πολιτική οργάνωση της χώρας. Ως εκ τούτου, η κατάρρευση του μεταπολιτευτικού οικονομικού μοντέλου βάρυνε τόσο τους φορείς αυτής της πολιτικής , δηλαδή της πολιτικής ελίτ, όσο και τους ίδιους τους θεσμούς που υποτιθέμενα υπηρετούσαν. Η βαθύτερη απαξίωση των θεσμών της δημοκρατίας, έτσι, δεν είναι απότοκος μόνο της άφρονος αντιπολιτευτικής τακτικής του ΣΥΡΙΖΑ αλλά κυρίως της διαδοχικής λαφυραγώγησης της εξουσίας από τους ταγούς του πελατειακού κράτους. Το όλο σκηνικό συμπληρώνει και η ασυνάρτητη κυβερνητική πολιτική που σε συνδυασμό με την ανύπαρκτη αντιπολίτευση και το θεσμικό ξεγύμνωμα του κράτους βαθαίνει ακόμη περισσότερο το πηγάδι της κρίσης.
Όμως, θεμέλιο κάθε πετυχημένου κράτους -πετυχημένο σε ό,τι αφορά τον βαθμό ευδαιμονίας των υποκειμένων του- είναι οι δημοκρατικά εγκατεστημένοι, ισχυροί πολιτικοί, πολιτειακοί, κοινωνικοί και οικονομικοί θεσμοί. Σ’ αυτό η χώρα απέτυχε, λειτουργεί με θεσμικά υποκατάστατα και έτσι κατέστη ανδράποδο επιδέξιων δημαγωγών οι οποίοι μέχρι να βρεθούν στην εξουσία έκαναν τα πάντα για να τους υπονομεύσουν.
Η Αριστερά δεν υπάρχει περίπτωση να οδηγήσει την χώρα στην ανάπτυξη όχι μόνο γιατί δεν ασπάζεται το δυναμικό οικονομικό και κοινωνικό μοντέλο της Δύσης αλλά, κυρίως, διότι πολιτικός ξενιστής της είναι η μιζέρια, συνθήκες τις οποίες χρησιμοποιεί τόσο για να ανέλθει όσο και να διατηρηθεί στην εξουσία εγκλωβίζοντας τους πολίτες στην εξάρτηση από την κρατική ελεημοσύνη.
Ο λεγόμενος κύκλος της μεταπολίτευσης έτσι παραμένει ανολοκλήρωτος ενόσω κυβερνούν τα φαντάσματα του Μαρξ και της Λούξεμπουργκ από τη μια, και από την άλλη η Ευρωπαϊκή λεγόμενη αντιπολίτευση να είναι τέτοια μόνο στο όνομα, εσωστρεφής, φοβική και προσκολλημένη στις δικιές της τροφαντές ιερές αγελάδες του φεουδαρχικού κόμματος και του πελατειακού κράτους.
Ως εκ τούτου, σημαντικό ρόλο στο μέλλον της Χώρας θα παίξουν οι εξελίξεις στη Νέα Δημοκρατία διότι δίνεται σ΄ αυτήν την συγκυρία στην Κεντροδεξιά Παράταξη μια μοναδική ιστορική ευκαιρία να ανασυνταχθεί, να ηγηθεί, να συνταχθεί με ή και να ενσωματώσει ευρύτερες δυνάμεις αλλά το σημαντικότερο να εκφράσει έναν σύγχρονο, ξεκάθαρο μεταρρυθμιστικό λόγο και με φρέσκιες ιδέες να πάρει στα χέρια της τη δυναμική ανάταξη της οικονομίας και της Χώρας προς όφελος όλων, έχοντας όμως κατά νου αυτό που διατείνεται το αγγλοσαξονικό γνωμικό: «Η ευκαιρία χτυπά την πόρτα μόνο μια φορά!».
Ο Δημήτρης Σιόλιος είναι επιχειρηματίας, εκπαιδευτικός και μέλος της Δ.Ε της Δράσης.
*άδραξε την ευκαιρία